Tiyatroda, müzikte ya da başka bir alanda sahneye çıkabilmişliğim de olmadı. Hele hele annemin zoruyla başlamak durumunda kaldığım İzmir Özel Türk Koleji’nde silik, görünmeyen bir öğrenciydim.
Dün İTK Mezunlar Derneği’nden aldığım bir e-posta ile 80’li yıllara uzun yolculuğum başladı.
Hangi sebeple oradaydım onu tam hatırlamıyorum, şimdi yerine çok daha kapsamlı bir kültür-spor kompleksi yapılan tiyatrodaydım. Sahnede Cahit Gürkan, o çok sevdiği öğrencileriyle provadaydı. O zamanlar okulun en gözde çocuklarından Deniz’in rolünü çalıştırıyordu. Deniz, sandalyede oturdu, bacak bacak üstüne attı. Ayak tabanı, seyirciye doğru gelmişti. Cahit Ağabey, müdahale etti, nasıl oturması gerektiğini anlattı; “Sahnede bir oyuncuysan, en değerli varlığın seyircidir. Seyirciye ayağının altını göstermezsin. Komik ya da absürd olabilirsin ama bunun da saygı çerçevesi vardır” demişti.
Sonra da oyunu kendi oynayarak, Deniz’e yol gösterdi. Deniz, artık çok daha estetik ama bir o kadar komik mizansenlerle oyununa devam ediyordu.
Ben asla Cahit Ağabey ile aynı sahneyi paylaşamadım, suflör bile olamadım. Belki onun haberi olmadı ama her hareketini izledim. Her gün bakımlı takım elbisesiyle okula gelişini, güler yüzü ile selam verişini, çalışkanlığını, çocuklara olan muhteşem sabrını, mesleğine ve seyirciye olan saygısını…
Bugün İzmir Ekonomi Üniversitesi’nde sahnede yer almak isteyen ya da herhangi bir etkinliğe katılmak isteyen çocuklara karşı bazen aşırıya kaçan korumacı tarafım belki de Cahit Ağabey’in bende bıraktığı derin izden ileri geliyordur.
Bugün İzmir Özel Türk Kolejliler, Cahit Ağabey’lerini sonsuzluğa uğurluyorlar. Ben kendisiyle aynı sahneyi paylaşamadığım gibi Alsancak Hocazade Camii’ndeki son yolculuğunda da yanında olamayacağım.
Bazı insanlar hayatımızda asla kimsenin silemeyeceği izler bırakır.
İzmir Özel Türk Kolejliler için Cahit Ağabey, bir tarih bıraktı.
Bir cevap yazın
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.