Babam hastalıkla mücadele ederken sıklıkla öyle düşünürdüm. Bunu bir atlatalım, bir atlatalım her şey düzelecek. Babam öldüğünde artık başıma daha kötü bir şeyin gelmeyeceğine emindim. İnsan hayat karşısında her daim cahil kalıyor. Bunu yaş aldıkça öğreniyorsun.
Ölümle baş edemeyeceğini düşünürken, yıllar geçiyor. Bir daha gülemem ki ben derken bir bakmışsın gözlerinden yaşlar süzüle süzüle gülebiliyorsun. Kargaların yan yan yürüyüşleri eniklerin neşesi, güneşin sabahı müjdeleyen ilk ışıkları tüm bunları yeniden sevmeye başlıyorsun usul usul
Hayat, öğreterek yaş aldırıyor insana Ve yeterince büyüdüğünde başına her türlü felaketin gelebileceğini biliyorsun, demirden olmadığından insan yüreği eğilip,bükülerek, kırılan yerlerinden öpülerek onarıyor kendisini Ama yine de şaşırmadan edemiyorsun, istemsiz soruyorsun Tanrıya, Yumruk kadar yüreğime bu kadar acıyı nasıl sığdırabiliyorsun?…
Sedat Abi, en son Son otobüsü kaçırdığımda
KEDİ OLMAK fikri
Hep içime işlemiştir
diye yazmış, ardından ilk cemre havaya düşmüştür. Yeter artık kış, kışt kışt dediğimiz bir günün ertesinde erik ağaçları çiçeğe vurmuş, yeni ay Venüsle sevişir pozisyonda belirmiştir gökyüzünde. Sedat Peker, öyle bir günün ve gecenin ardından yoğun bakıma kaldırılmıştır, bu kötü haberi en az Sedat Abi kadar güzel Işık Abi vermiştir.
Kayıtlara geçsin diye yazıyorum bu satırları. 21 Şubat Cumartesi 2015. Saat 22.01. Öğleden beri kapanmaz hüzün yaraları ellerimde O yaraların bulaşıcı olduğunu herkes bilir, ellerinden, gözlerine, gözlerinden yüreğine, yüreğinden beynine doğru akarlar hızlıca. Gözlerin dolup dolup boşalır.
Bugün yine öyle oldu
Ne diyeceğini, ne düşüneceğini bilemiyor, için için doya doya ağlayamıyorsun bile. Tüm öğleden sonra, kedi evlerini yeniden düzenlerken, soğukların kırıp geçirdiği mavi yaseminin toprağını eşelerken, aklımda hep Sedat Abi. Bir iyi insanın daha gidişine hazır değilim be Allahım, biliyorum çok seviyorsun onları ama
Bu kez yapma, ne olur
Çünkü yeni yıl temennisi olarak, 2015’in SOKAKTA YAŞAYAN SAHİPSİZ HAYVANLAR İÇİN,’ACIMA,VİCDAN ve MERHAMET FARKINDALIĞINI YARATAN BİR YIL OLMASINI CAN-I GÖNÜLDEN DİLERİM diyen bir adamdan bahsediyorum, anlıyor musunuz? İşini gücünü bırakıp işini gücünü sokak hayvanları yapan birinden Hayır sadece o kadar değil. Gazeteci gibi gazeteci olan birinden. Mesleğine, meslek etiğine ölesiye bağlı olan birinden öyle ki, işsiz kalmaktan hiç korkmayan, hakkıyla yapamıyorsan tek başına, serbest yaparım diyen birinden.
Devrimi kadınların başlatacağına inan, puştluğa tahammül edemeyen bir baba adam Sedat Abi
Çünkü ben mesleğe onun yanında ilk adımımı attığımda sene bilemem kaçtı ve Kordon TVnin nefis Gündoğdu manzarasında denize bakarak şöyle demişti, Bu işi insan gibi yapacaksan başla, kellen uğruna kalemini koruyacaksan başla
Kaç kere kellesini aldılar da düşürmedi yere kalemini
O ki az buz değildir hani bilin diye söylüyorum, öykü yazar gibi fotoğraf çeker
İki eyvallahı olsaydı bugün ülkenin en tanınmış foto muhabiri- gazetecisi olurdu.
Ama olamazdı. Derdi mi? Değil bence
Sistemin topuna karşı olan, anarşist ruhunu dizginleyemeyen biri ne kadar sığdırılabilirse bir koridora o kadar kalabildi düzenin içerisinde. Umurunda mı, değil elbette. O değil ama sokakta insanların birbirine selam vermemesi umurunda, sevgisiz insanlara, kediye, köpeğe, kuşa, tilkiye, kelebeğe, ayıya, foka, balinaya, ağaca, denize kıyanlar hedef tahtasında
bir nefret ettiği onlar. İnsan olamayan mahlukatlar
O nedenle termik santrallere karşıdır, çocuklar sokaklarda öldürüldüğünde hıçkırarak ağlayacak kadar öfkelenir, o yüzdendir ki yürekten sever dünyaya ait tüm güzellikleri, yaratılan her şeyi ve o nedenle nefret eder tüm kıyımlardan, kıyım yapan zihniyetten.
Sedat Abi hep çok tanıdık gelmiştir bana. İlk karşılaştığımız o andan bu yana sanki daha önce, çok önce henüz dünyaya merhaba demediğimiz zamanlardan gelen bir tanışlık Uzun uzun çayırlarda yürüyüp tüm bu dünya meselelerini konuşmuş gibi öyle bir şey işte Belki o nedenle yazıyorum, çok eskiden kaldığı için. Çünkü tüm umutları, hayalleri, dilekleri Ve tüm öfkesi, kırgınlıkları,isyanı o kadar bildik, anlatabiliyor muyum?
Şöyle yazmıştı 7 Şubatın bir saatinde:
“GAZETECİLİĞE BİR SÜRE MOLA
Farkındaysanız son zamanlarda fotoğraf paylaşmıyorum
30 yıllık dostumdan beni soğutmayı başardılar
O dostumun deklanşör sesinin, artık bana heyecan vermediğini anladım
Oysa o deklanşör sesi, vizördeki ve ben
TARİFİ İMKANSIZ bir bütündük
Fotoğraflarıyla yaşayan bir gazetecinin İÇİNE NASIL EDİLİR hikayesinin Nedenini sormayın bana Kapınızın önünde HER GÜN SATILIYOR Gazetenin satın alındığı değil, paspas yapıldığı zamandayız şimdi
HABERSİZ KAĞITLARIN PUŞTLARIN FOTOĞRAFLARI İLE DOLDURULDUĞU ZAMANLAR Bütün derdi Halka haber vermek değil BANKAYA DOMALMAK OLAN GAZETELERDE YALAYAN DEĞİL Sokaktaki sürünen adam olmayı tercih ederim ANLADINIZ SİZ BENİ
Anladık elbette Sedat Abi Anlamasak bu kadar yüreğimiz buruşmazdı, yürek buruşmasını sen çok iyi bilirsin değil mi?
Tuhaflığı ızdırap verici bir ülkede yaşıyor ve buraya ister istemez ev diyoruz ya Sedat Abi, sırf burada biraz daha güvende yaşamak için belki, belki daha da azalmamak için yani senin anlayacağın belki sırf bencilliğimden Diren Sedat demek istiyorum. Bunca yıldır, bunca çirkinliğe direnen sen! Lütfen be abi
Trenleri çok seven bir adamdan bahsediyorum ve bir çocuk saflığında gülümseyen birisinden. Gülümserken çocuk olabilenlere sımsıkı sarılmak gerekiyor bunu unutmayın.
Bazen bir mucize beklersin Şimdi onu tecrübe ediyorum.
Bir yanıt bırakın
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.