Sebebine gelince; Aslı’nın annesi uzun yıllardır böbrek hastası ve bazı dönemlerde hastaneye yatması, ameliyat olması gerekiyor. İşte bu dönemlerde Aslı’nın yüzü düşer, gülen gözleri karamsarlaşır. Yine güçlüdür, yine işini aksatmaz, çalışır durur ama gönlündeki burukluk yüzüne yansımıştır bir kere.
Kızım Zeynep de, iki yıldır benim hastalık serüvenimden etkilenerek, benzer duyguları, karmaşaları yaşıyor. Onun yüzü düşmesin, üzülmesin diye acımı belli etmemek, Zeynep uyuyunca ambulans çağırıp acil servise gitmek, benim anne yüreğimin acımaması için gerekiyor.
Aslı, bazen anne babasına kızıyor çünkü onlar da gizli işler çeviriyorlar. Aslı üzülmesin diye ameliyata girişini saklıyorlar, çıktıktan sonra iyi olduğunu haber veriyorlar. Aslı, bu duruma çok kızıyor. Haklı olarak, annesinin sağlık durumuyla ilgili gelişmeleri bilmek istiyor. Ama anne yüreği işte…
Aslı’yı o “Zeynep” bakışlarından dolayı, annesini de ben de aynısını yaptığım için çok iyi anlıyorum. Anlıyorum da, çözümünü bulamıyorum. Zeynep’in bakışları düştü mü, o andaki üzüntüm benim hastalığımla ilgili bütün acılarımın üstüne çıkıyor.
“Zeynep” bakışlı “Aslım”; sana buradan bir mesaj, “Annen seni, kendinden çok seviyor. ”
Bütün hasta ebeveynlere ve çocuklarına birbirlerini daha iyi anlayabilmeleri dileği ile…
Bir cevap yazın
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.