Bu ve bunlara benzeyen bir çok duygu avcısı hemen her yerde karşımıza çıkabilir..
Zabıtalar bu duygu avcılarının peşlerini bırakmaz; alıp götürür, ceplerinden çıkan paralar kadar ceza keser ve tekrar geldikleri yere, yani sokağa bırakırlar.
Bir çok insan bilmeden veya önemsemediği için bu duygu avcılarına katkı koyar.
Ama önemli olan; gerçekten ihtiyaçlı olan insanları bulup çıkarmak ve onlara yardımcı olmak değil mi?
Kemeraltı Çarşısı’nda… Hisarönü Camisi’nden arka sokağa geçip mantoculara doğru ilerlerseniz, bunun en kötü örneği ile burun buruna gelirsiniz.
Bebek arabasında yatan ağzı steril bez ile kapalı, pijamalarıyla bebek görünümlü koca bir adam.
Bebek arabasını iteleyen ise; boynu bükük, zavallı görünümlü ve çok ihtiyaçlı olduğu rolünü başarıyla oynayan genç bir kadın. Belki de kocası…
Gelip geçene gösterilmekten yıpranmış bir reçete. Güya kanser hastası ve ilaçlarını alamıyor; dilenmek zorunda kalıyor…
Reçeteye uygun ilaçları eczaneden satın almayı önerenlere ise değişik bir senaryo uygulanıyor.
“İlaçları alıp, birikmiş parayı ödüyoruz”
Bir de cuma günleri cami önlerinde havaya uzanan elleriyle küfür ile karışık dua ettiği görünümü veren her yaştan insanlar.
Varlıklıların ibadet yeri Hisar Camisi, Alsancak Hocazade Camisi ve diğerleri…
Dilenenler, hepsi de evlerinden çıkarken paylaştıkları rollerinin gereğini yerine getiriyorlar ve başarıyla oynuyorlar; hem de profesyonelleri kıskandırırcasına.
Duygu avcılarına inanan, yüreği yardım sevgisiyle dolu insanlar ceplerinde kalan son bozuklukları dilencilerin kirli paslı mendillerine bırakıyorlar.
Yardım etmenin onuru ile, gerçekten ihtiyaçlı olup olmadığı tartışmalı insanlara katkı koyarak, kendilerince yüreklerini rahatlatıyorlar.
İçimizde gerçekten çok ihtiyaçlı olan insanlar var. Bunlar el açıp yalvarmaz, “açım” “işsizim” diyemez. Utanırlar; hem de çok utanırlar…
Yardım elini uzatmak, ama onları rencide etmeden, toplum karşısında ezik duruma düşürmeden “bulup çıkarmak” önemli olan bu değil mi?
Bir cevap yazın
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.