Kategori: Hasan Tahsin Kocabaş

Kent-Yaşam’daki köşemde çok kere “sıkıldım” diye yazdım satırlarımı. Yazarken gerçek duygularımı paylaştım sizinle. Çünkü Kent-Yaşam’ı gerçekten “özgür limanım” seçtim ben… Yüzüme hiç kapanmayacak bir kapı olarak gördüm ben burayı. Elim kalem tuttuğundan beri, Hüseyin “Yaz birader” dediğinden beri, bazen uzun aralar da versem, yazmaya çalıştım hep. Mekânı cennet olsun bir de Fevzi Yılmaz vardı. O…

Neden böyle oluyor, neden? Diyalogsuzluk, saltanat hırsı, kibir, şiddet, öfke, rant hedefli çakma demokratlık… Türkiye şu 10 yıldır neler yaşadı, daha neler yaşayacak? Korkuya, baskıya, deformasyona dayalı bir “demokrasi” olabilir mi? “Birlikte yaşamak” derken aynı zamanda “kökten ayrışma” nasıl becerilebiliyor? Neden sürekli “karşıtlık” sürekli “intikam alma hırsı”? Hele o büyük cehaletin, kıblesi para olan birkaç…

Bu yazı, bir önceki yazı ile bağlantısından dolayı Hasan Tahsin Kocabaş’ın blog’undan alınmış yayınlanmıştır… Diyarbakır İzmir arasındaki köprünün adlandırılması gerekiyorsa, o da “tanıma, tanışma” olsa gerek bence. Çünkü Bir İzmirli olarak Diyarbakır’ı hiç ama hiç tanımadığımı öğrenmiş oldum. Genellikle askerlik için bildiğimiz kentlerden biri değil mi Diyarbakır? Ya da atanan, görev gereği gidilen yer. İçinde…

Perşembe günü sabah 08.00’den Perşembe gece saat 22.30’da tam 14 saat 30 dakika. Hep topu bu kadar zaman… İzmir Büyükşehir Belediyesi’nin organize ettiği Diyarbakır ziyareti… Zırt pırt seyahat etmediğim için zor bir uçak yolculuğu ve beni neredeyse bir gün uyutacak kadar yorucu 14 buçuk saat. Dikkat etmişinizdir yazıya “başlık” koymadım. Koymadım, çünkü nasılsa fikrimi sormadan…

Tasarruf Mevduatı Sigorta Fonu (TMSF) BMC’ye ve başka birkaç Karamehmet şirketine el koydu. Show TV meselesi bence “dikkat çekmekten” başka bir halt değil. Bence maksat BMC idi, oldu. Duyumlarıma göre TMSF, BMC’nin çalışmasından yana. Özellikle çalışanların hakları konusunda adım atacak. Ancak derinlemesine göre yorum yapmak çok zor. Çünkü neredeyse bir buçuk yıldır çocuklarına ekmek götüremeyen…

Hafta içinde yazmak için notlar alırım her zaman. Bu hafta için de almıştım. Bakanların o “içi boş” İzmir değerlendirmeleri, Cem Bakioğlu’nun örnek çevre hassasiyeti, emniyet müdürlüğünün evlere şenlik trafik haftası bakışı, Yamanlar Koleji’nin etkileyici kütüphanesi, okumaya yeni başladığım “Kardak’ta Kahraman Hasdal’da Esir” kitabı, Rıfat Sait’in toplantısında tartaklanan yurttaş, milletvekillerinin “ayrıcalık” merakı, İzmir’deki gökdelen ve lüks…

Sanki 2013 değil de 30 Ekim 1918… Sanki 2013 değil de 10 Ağustos 1920… Sanki bir darbe daha aldık da beyinlerimize, sapla samanı da karıştırıp, şaşkınlığın ve cahilliğin doruğunda en kibirli, en nemelazımcı en bananeci tavırlarımızla, toprak atında kefensiz yatanlardan da utanmadan, tarihten de çekinmeden yürüyoruz. “Barış” dediler de “elbette” demiştim… Barış güzel kelime… Kahrolsun…

Cumartesi günü o güzelim renklerle donandı İzmir… Hani sanırsın ki “Kemal’in askerleri” kalkmışlar da mezarlarından, hani o “kuvvacı kalpaklı” yiğitler dirilmişler de dikilmişler “hatırlatmak” için… Mitingi MHP düzenledi… Ama sadece MHP’liler değil MHP’lilerden daha çok “Cumhuriyet yurttaşlığı” kalabalığı vardı. Devlet Bahçeli’nin konuşması etkileyiciydi. Alanda İzmir vardı İzmir… Telefonum hiç durmadı… Devlet Bey kürsüye çıkınca kapatmak…

Sizin “şehit” arkadaşınız var mı? Geceler boyu “kaymakamlık” hayallerini dinlediğiniz, okul, kütüphane, hastane düşlerine ortak olduğunuz, aynı odayı, aynı yemeği paylaştığınız bir arkadaşınızın “şehit” olduğunu öğrendiniz mi? Ya da “iki gözüm dostum” dediğini bir arkadaşınızı hiç cehenneme çevrilmiş bir vatan toprağına uğurladınız mı otogardan? Veya o arkadaşınızı, bir tane dostunuzun dönüşünü beklediniz mi otogarda? Ne…

Yılda bir gün bana verilen köşeyi “kendime” ayırsam ayıp olur mu diye düşünürüm her 8 Nisan gelişinde? Olmaz her halde… Ayrıntılarıyla hatırlıyorum 2002 Nisanını… Oğlum dört yaşında ve ben işsiz güçsüz bir gazeteci… 2002 girdiğinde karamsarlık “umutsuzluğa” dönmeye başlamış… Aklıma iyi ve kötünün aynı andan geldiği bir saat ve çalan telefon… Sevgili Üzeyir Sever… Kanal…

Çocukluğumda hedef seçmiştim bu mesleği… Yazmak, araştırmak, sorgulamak hep başıma bela oldu ama pişman değilim… Polis, astsubay ve tarihçilik hayallerime rağmen, çocukluğumda ettiğim “Allah’ım gazeteci olayım” duam kabul oldu. Çok şükür! Lakin çok güzel başladığım mesleğimi sanıyorum ki “sona doğru” dayanılmaz ızdıraplar içinde bırakacağım. Nerede, ne zaman, nasıl bilemem… Neden böyle oldu aslında biliyorum. Öyle…

Diyorum ki “kızmayın efendiler, gözlemleyin, dinleyin, dedikodulara, arabozuculara inanmayın”! Diyorum ki, hazır EXPO mücadelesi varken İzmir sokaklarında, caddelerinde, okullarında, hastanelerinde velhasıl her yerinde bir EXPO düzeni, disiplini geliversin. Kötü mü istediğim? O ecnebileri üstü açık otobüste gezdirip birkaç kilometre, sonra da Hisarönü’nde kaçamak kahve içirmekle saklayamazsınız İzmir gerçeklerini. Maazallah bu ecnebiler ajan falan gönderir, ruhumuz…