Kategori: Raşel Rakella Asal

“Nerede o eski bayramlar?” sözünü çok sık duymaya başladık. Genellikle nostaljik bir yaklaşımla dile gelen, şimdiki bayramlara benzemeyen bayramları anlatmak için kullanılan bir yakarış. Aile büyüklerinin bir araya geldiği, geleneklerin daha güçlü yaşatıldığı, insanların birbirine daha fazla zaman ayırdığı dönemlere duyulan özlemi yansıtan bir deyiş.  Çocukluğumun bayramlarını anımsıyorum. Radyonun revaçta olduğu günlerdi. TRT, Türkiye’nin Sesi Radyosu…

Geleceği tahmin edemem, ancak önümüzdeki birkaç yılın insanlık için zorlu geçeceğini tahmin etmek hiç de zor değil. 20 Ocak 2025 tarihinde Trump’un koltuğu devralması ile hem ABD’nin hem dünyanın geri kalanının yeni bir düzen içine gireceği öngörülüyor. Dünyada yaşanan iklim krizi ve Covid-19 hiçbir hükümetin gelecekteki pandemi ve iklim tehdidini tek başına ele alamayacağını gösterdi.…

Sizler de benim gibi hayrete düşer misiniz? Çocukluk anılarım gözümde canlanınca, kimi olaylar olduğu gibi belleğimde cap canlı karşıma çıkıyor. Oysa yaşadığım pek çok olayı unuttuğumu sanırdım. Pek çok olayı göz açıp kapamadan üzerlerinin külleneceğini, adeta bir şahmeran kuyusuna gömülüp kaybolacağını sanırdım. Meğer kaybolacağını sandığım pek çok olay, kişi, nesne, mekân bir daha silinmemek üzere belleğime…

Yaşım ilerledikçe her şey, her gün biraz daha dün oluyor ve ben yaşadığım günleri bir sis perdesinin gerisinden hatırlamaya çalışır buluyorum kendimi. Unutulmuş adların, simaların, burnuma geliveren kokuların, kulağıma geliveren tınıların öykülerini eksiksiz hatırlayabiliyor muyum? Yüzlerini kaybettiğim, isimlerini, kim olduklarını unuttuğum ama belleğimden bana göz kırpan, anımsamayı umduğum öyle çok imge, insan, olay var ki! …

Başı ve sonu belirsiz akıp giden bir enformasyon seli altında yaşadığımızı inkâr edemeyiz. Hepimiz yaşadığımız bu ortamla yoğun ilişkiler kurmaya, çağımızı anlamaya ve anlamlandırmaya çalışırken bazen hayat pembeleşiyor, bazen de kararıyor. Bir bakıyorsunuz her şey aydınlık, umutlanıyorsunuz. Sonra birden ortalık kararıveriyor. Gelsin sanat, gelsin müzik, gelsin edebiyat.  Hayatta öğrenmenin bana ne kadar büyük bir keyif…

Herkesin kendine özgü bir dünyası vardır. Her birimiz, önünde sonunda, kendi gözlerimizle dünyaya bakarız. Herkesin kendi dünyasının diğerleriyle özdeş olmadığını biliriz. Olayları, durumları, ilişkileri tek bir açıklama kalıbına sığdırmaya çalışmamaya özen gösteririz. Biliriz ki, bakış açımızı genişlettikçe dünyamız da genişler. Bu konuda edebiyat eserleri sorgulayıcı yanları ile önem kazanır.  Belleğe ilişkin genel yorumlarda ciddi farklılıklar…

İçinde yaşadığımız çağ, her şeyi büyük bir hızla siliyor, bizleri belleksiz bir toplumun üyeleri haline getiriyor, hayatlar çabucak unutulup gidiyor. Yaşadığımız dünyada ne yaşanıyorsa gördüklerimiz arasında sona eren şeyler, bizde de sona ermiş oluyor. Sonuçta geriye birkaç anı, birkaç resim, birkaç küçük hatıra kalıyor. Bir çağın kapandığına tanık oldum. Bir tür dönemeçti diyebilirim. İnsan hayatının…

Fotoğraf makinesi 1839 yılında icat edildi. Hiç kimse bu icadın hayatımıza bu kadar yerleşeceğini tahmin etmemişti. Hatta hayatımıza o kadar yerleşti ki, fotoğrafın icadı modernleşmenin en önemli araçlarından biri oldu. Teknik gelişmelerin hızla ilerlemesine paralel olarak doğal olarak toplumun da alışkanlıkları başkalaşım geçirdi.  Fotoğraf makinesi o kadar yaygınlaştı ki, uygarlığımızı fotoğraf olmadan kimse düşünemiyor. Fotoğraf…

Hiç kuşkusuz her sanatçının sanata bakışı değişkendir ve diyebiliriz ki, dünyada ne kadar sanatçı varsa o kadar sanat anlayışı vardır. Ama her sanatçının hemfikir olduğu bir görüş vardır; sanat yaratmaktır. Sanatın yaratıcılığını vurgulamak açısından Ernst Fischer sanatın büyüden çıktığını söylemiştir. Tarih öncesi ilkel toplulukların mağara duvarlarına resmedilmiş ürünleriyle başlayan sanatın uzun yolculuğu oldu. Sanat bu…

İnsan önemli şeyleri asla unutmuyor. Önemsiz olanlar yok oluyor, insan onları rüyalar gibi savurup atıyor. Yaşıyorsun, kurduğun düzenini devam ettiriyorsun. Anıların içine gömülmüş yaşıyorsun. Ama günün birinde bir an geliveriyor ki, kayıp gitmekte olan senin yaşamın olduğunu idrak ediyorsun. Hayatımın hiç mi bir değeri yok gibi yaşadığımız hayatla bir hesaplaşma zamanı geliyor. Elektrikli sandalyede oturan…

Kimi zaman bir görüntü, bir esinti, renk, koku, ses belleğin gizemli kapısını aralar. Çağrışımlar zamanın gerisinde yaşadığımız ve unutulmuş bir yaşantı parçasını gözümüzün önüne seriverir. Yaşamımızda duygular kadar deneyimlerimiz de güçlüdür. Geçmişte yaşadığımız o coşkulu anları tekrar yaşamak isteriz. Kimi zaman iç çekip geçmişe dönmek isteriz, “Ah o güzel günler” diyerek hayıflanırız. Oysa hayat akıp…

Yıl 2016. Bir bahar günü, 10 Mayıs gecesi, rahmetli Ayşe Mayda’nın 100. Yaş Günü’nü kutluyoruz. Bu aynı zamanda İzmir Amerikan Koleji’nin de en mutlu günü. Nasıl olmasın! İzmir Amerikan Koleji’nde Yetişenler Derneği’ndeki faaliyetleriyle eğitme destek veren, mezun olduğu okula gönülden sahip çıkan ve okulun daha iyi eğitim şartlarına kavuşması için çalışan, okulun maddi sıkıntıları olduğunda…