Kategori: Hasan Tahsin Kocabaş

İzmir TV’de yapmaya çalıştığımız Sabah Resimleri’nin tutabildiğim arşivine baktım da, en çok üzerinde durduğumuz konu eğitimmiş. Çünkü gerçekten de milletimin her ferdinin külahını önüne koyup düşünmesi gereken bir konu. Eğitim şu anda yoz! Eğitim sahipsiz! Eğitim ranta havale! Veli ilgisiz, öğretmen çaresiz, öğrenci umutsuz! Yalan mı Allahaşkına? Geçtiğimiz hafta bazı İstanbul gazetelerinin birden bire manşetine…

Bu yıl Çanakkale zaferini daha büyük bir coşkuyla kutladık. Belediyeler, siyasal partiler, dernekler, okullar şehitlerimizi anarken, bazı “Bizans Medyası” organları ve taklitçileri, “magazin” yayınlamayı uygun gördü. Çanakkale’deki törende en güzel ve anlamlı konuşmayı Çanakkale Belediye Başkanı yaptı. Ancak benim için kutlanmayı en çok Güney Deniz Saha Komutanlığı hak ediyor bu yıl. Konak Belediye Başkanı Tunçağ…

Bugün bazı satırları “kendime” ayırdım. Çünkü artık sıkıldım. Bağımsızca yapmaya çalıştığım mesleğimin yoz alışkanlıklarına, belki “don kişotça” açtığım savaşın yanlış anlaşılması, beni de bu satırları yazmaya itti. Benim “efendim” yok millet! Ben ne “efendiyim” ne “biraderim” ne de “uzaktan kumandalıyım”. Bunun ne demek olduğunu, uğruna gerektiğinde gözümü kırpmadan canımı vereceğim devletim ve onun “sadık” yöneticileri…

Gençlerin demokratik ve şiddet içermeyen tüm tepkilerinin hoş görülmesi gerekir diye düşünmüşümdür hep. Çünkü, bir zamanlar “kütüphane veya yurt yemeklerinin ucuz olması için” Hacettepe Rektörlüğü tarafından, jandarmaya coplatılmanın acısının ne demek olduğunu iyi biliyorum. Oysa “barika-i hakikatin müsademe-i efkardan doğduğuna” hep inandım. Onun için de, düşünceleri ne kadar aykırı olursa olsun, paranın ve şiddetin gölgesinde…

Önceki gün yaşanan olayın üzerinde duralım bugün. Hatta genişletip tüm İzmir güvenliği üzerinde duralım. Oysa bilmem ne locasının, üzerinde çalıştığı “gündeme” ilişkin bir “yönlendirmeye” başlayabilirdim haftaya. Ya da size bugün bir antik düşünürün sözünü yorumlayıp “hayat güzel, tüketim güzel, globalleşmek enfes, Dubai muhteşem” yazsısı da kaleme alabilirdim. Ama af edin. Ben size Yapıcıoğlu’nda patlayan bombadan…

Dikkat ediyorum da, ülkemin ve şehrimin gündemini hep “kendilerinin” oluşturduğunu sanan sözde asilzadeler, yine o sahte kükreyişlerini sergiliyorlar. Bunlar kimdir diye sormayın. Aklı başında olan İzmirliler, bunları zaten biliyor. Hayatlarında bir yaralı parmağa bile yara bandı yapıştırmayan bu “tipler”, bakıyorum da halkımın arasından geldiği için tamamen insanca duygularla sevdiğim; ama şimdilerde sevgimle birlikte uzaktan üzülerek…

Övünmek gibi olmasın ama, geçen haftaki yazımız, adeta “rekor” kırdı gibi. Sevgili dostum, kardeşim Hüseyin Erciyas sağ olsun. O olmasaydı ben yazar mıydım? Ancak can okurlara kocaman bir sevgiyle teşekkür! Yazıyı okuyan, yorumlayan, zaman ayırıp bana e-posta gönderen, beğenen veya beğenmeyen herkese teşekkür ederim. Sanal alem yazılarını, acayip benimsedim. En azından köşe yazarlığım, sanal ortamda…

Bu hafta iki konu var. Ama arasında ne fark var, onu siz okurlara bırakmak istiyorum. Ve istiyorum ki, şu yazıyı okuyacak olanlar, bir zahmete girsinler de, yazara yani bana bir yorum göndersinler. Olur ya, belki “ipe sapa gelmez” saçma sapan yazmışımdır! Sahi, içinizde benim dört yıldır İzmir TV’de yapmaya çalıştığım sabah programını izleyen var mı?…

Her soruna her konuya “ideolojik” yaklaşmak kadar iğrenç bulduğum başka bir şey yok. Her türlü sorunu ayrımsız hepimiz yaşadığımıza göre, ortak sorunlara karşı neden ortak çözümler bulamayız dersiniz? Acaba Yunaniler, Amerikalılar, İngilizler, Fransızlar veya Almanlar da ortak sorunlarına karşı, bizim gibi “dağınık” ve birliktelikten uzak ve de hedefsiz sanal tepkiler mi gösteriyor acaba? Şu çok…

İzmir’e kimlik biçmeye kalkışan bildik “kardeşlikler”, şimdi de İzmir’in asıl sorunlarının tartışılacağı yatağı değiştirmeye kalkıştılar. Ancak bu bildik tezgahlar değil de, yürek acıtıcı sorun İzmir’i yönetenlerin yer yer bu tezgahlara gelişi ne yazık ki! Tamamen rakı masası edebiyatı ile belirlenen sahte ve sanal gündem, İzmir’de ekmek kavgası yapan İzmir’in sessiz çoğunluğunu yaralasa da, bu çoğunluk…

Tam da “Kurban Bayramı” öncesinde, tam da “karne haftasında” yaşıyoruz rezil felaketleri. Artık isyan edesim geliyor! Artık feryat edesim geliyor. “Geliyorum” diyen felaketleri bile duyamayanların, vurdumduymazların, her ilişkisini para denen kirli kağıda endeksleyenlerin, içi dışı farklı olanların, oturduğu koltuğun o manevi sorumluluğunu siyasete havale edenlerin, gazeteci kimliğini “yazar-kasalığa” dönüştürenlerin iğrençliğine bir kez daha haykırasım, içimden…

“Sen ben bizim oğlan” ve “çene suyu çorba” sözlerinden nefret etsem de, ne yazık ki memleketteki yaygınlığını da göz ardı edemem. Edemem de, koskoca adamların, üstelik o şan, şöhret ve ünleriyle kameralar karşısında yaptıkları o cilalı beyanatları nasıl yapabildiklerine akıl erdiremiyorum. Özellikle son 25 yılda uygulanan sosyal ve ekonomik politikaların yarattığı rezilliği görmeyenlerin yarattığı sanal…