Kategori: Raşel Rakella Asal

Bir kitap kurduysanız, yayımlanmış tüm kitaplardan haberdar olmak istersiniz. Bilirsiniz ki, kitapların yenisi, eskisi yoktur. Hepsi birer hazinedir. Hele eski zamanlara dair kitaplar, kitap kurtlarını bir mıknatıs gibi kendine çeker. O kitaplar beni kendine çeker, çünkü aralarında derin bir benzerlik vardır, sevdiğim yazarların hepsinde ortak olan o olağanüstü benzerlik; dünyaya daha başka bir gözle bakmamı…

Çok uzak değil, yıl 2019. Daha başımıza geleceklerden habersiz konserlere, sergilere, sinemaya gidiyor, karşılaştığımız dostlarımızla ayaküstü sohbetlerin keyfini çıkarıyorduk. Hafta sonları şehir hayatının hızından uzaklaşıp en yakınlarımızla yakın çevremize uzanıyor, şehirde kalanlar da kalabalıkların içine dalıyor İzmir’de keşifler yapmanın tadını çıkarıyorlar.  Derken ne olduğunu bilmediğimiz, adını hiç duymadığımız bir virüs bizi esir alıyor, kendimizi birden…

Hepimizin kişisel tarihi içinde az çok oradan oraya savrulduğu olmuştur. Bazı zevklerimizden, alışkanlıklarımızdan, hayallerimizden zamanla vazgeçmişliğimiz olmuştur. Hangi dönemde, hangi toplumda yaşarsak yaşayalım, herkesin yaşam koşulları, kişilik serüvenleri, kendi gelişim çizgisi içinde arayışları yön değiştirmiştir. İnsan doğasındaki değişim ve yenilik arzusu hiç tükenmez. Zaman değişir, alışkanlıklar değişir. O günün koşullarına göre zamanı yakalamaya çalışırsınız.  Bilmem…

Sabahın erken saatleri şehrin koşuşturma içinde geçirdiği saatlerdir. Bu saatlerde insanlar duraklara, metro istasyonlarına, vapur iskelelerine koşarlar. Bir adam telaşla saatine bakar, bir kadın tedirginlikle çantasını karıştırır, bir delikanlı telefonda arkadaşına yüksek sesle nerede kaldığını sorar, belediye otobüsleri yolcularını alıp indirir, limanda gemiler yanaşıp kalkar. Bunlar capcanlı hayatın görüntüleridir.  Telaş içinde geçen gündelik hayatımız içinde…

İzmir, arada sırada, yaralı bir yunus gibi sarsılır. Havaya doğru yükselir, ölümle pençeleşir, ölür ve sonra yeniden hayata kavuşur. Depremler İzmirlilerin yüreğini dolduran korkunun ölmeyen çiçeğidir. Her vatandaş burada doğuştan depremi yaşayacaktır. Kent tarihinin anıları arasında o kötü anlar, toprağın o ürperişi, derinden gelen titremesi ve homurtusu yer alır. Sanki denizin altındaki, toprağın derinliğindeki bir…

İşte sonbahar geldi. Şehrin sokaklarında dolaşırken yapıların çizgilerini, farklı yapım tarzlarını, mimarilerindeki ince ayrıntıları incelerken, kimi pencerelerin önüne yerleştirilen saksılar parlak yaz güneşinin ışıltısı ile çiçeklenmiş. İşte diyorum hayat o saksıdan fışkıran çiçekte.  Sonbahar güneşi kaldırım taşlarına mavimsi bir parıltı vererek sokağa yatay açılarla düşmüş. Balkonlardaki sardunya saksısı mevsimin son çiçeklerini açmış. Kabukları fil derisi…

Yazı tutmayınca, uyku da tutmuyor. Böyle akşamlarda sabahın olmasını sabırsızlıkla beklerim. Yatağımdan kalkar, pencerenin önünde olan yazı masamın arkasındaki sandalyeyi çeker camdan dışarıyı seyrederim. Yolun iki yanı boyunca uzanan sokak lambalarının turuncu ışıklarının titreşimlerine bakar, gözümün ermediği bir noktada hepsinin söneceği saati beklemeye koyulurum. Floresan ampullerin aydınlattığı elektrik direkleri yavaş yavaş söner, gecenin rengi gitgide…

Hiç düşündünüz mü evlerimiz hayatımızda ne ifade ediyor? Ya komşularımız? Hayatımıza giren dostlarımız, akrabalarımız? Ya da kullandığımız eşyalar? Çocukluk günlerimi hatırlıyorum, evimi, komşularımızı hatırlıyorum, apartmanda hiç durmadan gel git işleri ile oradan buraya koşuşturan kapıcı Ali’yi hatırlıyorum, annemi, anneannemi, amcalarımı, dayılarımı, teyzelerimi. Şimdi o anılar çok uzakta, arkalarda kaldı ve bu anılar bütünüyle silinmemiş olmakla…

Yazın gelişi ile kepenkleri kapanmış sayfiye evimi açtım. Nihayet evime kavuşmuştum. Yazın gelmesini bütün kış beklemiştim, hem de ne çok. Kış günlerinin kalp gibi atan ritmi mart başlarında gelen korona salgını ile ben de tüm dünya ile birlikte aylar boyunca evime kapanınca, sayfiyede olma fikri tüm cazibesiyle beni kalbimden fethetmişti.  Sayfiyenin hepimizin hayatında türlü türlü…

Her şey sevmekle başlar. Tüm sevgiler için söylenen bu söz sanat sevgisi için de geçerli. Çünkü sevmek, sevdiğini başka her şeyin içinden çekip almak, ayırt etmek, ona “can vermek”tir! Sanata sevgi ile bakmak… Bir şairin okurundan da beklediği budur. Ne amansız bir çelişkidir ki, görselliğe yaslanan modern hayata rağmen durup etrafımıza ve birbirimize pek az…

Eve kapanmak bugünlerin ruh haline en iyi ifade eden bir durum. Yaşadığımız hayatın dışında bir başka hayata dönüşen koronavirüs günlerini yaşıyoruz. Aynı zamanda da dünya ile beraber sorgulayıcı bir dönemden geçiyoruz. Dünyada birçok düşünür, bilim adamı, şair, yazar ve sanatçı kendi etkilenme, kapanma hikâyelerini dile getirdiklerinde bugünleri daha iyi yorumlayabileceğiz. Bu bilim ve sanat insanları…