Arkadaşlara bu mağarayı mutlaka görmemiz gerektiğini söyledim. Rotamızı ana yoldan Dodurgalar Kasabası’na çevirdik. Sarkıt ve dikitleriyle saatlerce gezeceğiniz gözlerinize inanamayacağınız güzellikler yaşadık bu mağarada.
145 metre uzunluğundaki içi aydınlatılmış mağarada flaşlı fotoğraf çekimi yasaklanmış. Daha önceki yıllarda bunun zararını görmüşler ve yasaklamışlar. Biz de buna saygı duyarak fotoğraflarımızı çektik.
Mağarada yarasalar uçuşuyor ve sarkıt – dikitlerin oluşturduğu görüntüler gerçekten çok güzel. İçeride yarım saat kadar kaldık. Başına bir bekçi dikmişler. Her taraf pırıl tuvaletlerine kadar örnek gösterilecek bir ören yeri. Mağara gezilir de öyküsü öğrenilmez mi? Hemen size aktaracağım öyküsünü.
Kel ve Köse Himmet
Halk arasında anlatılan rivayete göre yörede yaşayan kel ve köse Himmet adında bir çoban Dodurgalar Kasabasının altı kilometre batısındaki Malı Dağı’nın doğu yamaçlarında
O sırada sığınacak bir yer ararken mağaranın girişini bulur. Bir süre mağaranın girişinde bekler. Ama merak bu ya mağaranın derinliklerine doğru yol alır ve bir daha çıkışını bulamaz. Otlattığı koyunlar köye döner.
Ailesi ve yakınları merak eder Himmet’i aramaya başlarlar. Bir hafta sonra başka bir çoban Himmet’in mağaradan gelen sesini duyar ve ailesine haber verir. Ailesi Himmet’i bulur ve bir de ne görsünler? Himmet’in saçları ve sakalları çıkmış, işte bu efsane ile ünlenir mağara.
Daha sonraki yıllarda sarkıt ve dikitlerden alınan parçalardan yapılan analiz sonuçlarından mağaradaki suların önemli miktarda çinko içerdiği belirlenmiş. Bu bölgeden gelip geçenlere bu mağarayı mutlaka görmeleri gerektiğini öneriyorum. Mağara gezimizden büyülenmiş bir şekilde ayrılıp yola koyulduk.
Kibrya
Gölhisar ilçemize geldiğimizde dikkatimizi başka bir levha daha çekti. Levha Kibrya’yı gösteriyordu. Ve muhteşem bir güzellikle daha karşılaştık. M:Ö 3. Yüzyılda kurulduğu tahmin edilen Kibrya’da birçok uygarlık yaşamış. Çok büyük bir alana yayılmış olan bu antik kentte bizim ilgimizi çeken eski yapı ise; Gimnazyumdu
Spor karşılaşmalarının yapıldığı bu Gimnazyumu oluşturan taşlar özenle yerleştirilmiş. Karşılaşmaları izlemeye gelenlerin rahat etmeleri için her şey düşünülmüş o yıllarda. Sonra bilinmeyen bir nedenle bu güzelim kenti terk etmek zorunda kalmış yaşayanlar.
Gölhisar kampı
İlk kez bir gezimizde çadırlarımızı erkenden kurma fırsatı yakaladık. Genellikle güzelliklere dalarak geç vakitlerde ulaşıyoruz kamp yerine ve far ışığında zorlukla çadırlarımızı kuruyoruz. Bu kez akşam saatlerinde Gölhisar’a ulaştık ve Yamadı Gölü’ne hakim bir tepeye çadırlarımız kurduk. Aykut Fırat ile Engin Yavuz çalı çırpı toplama işini üstlendi. İsmet Orhon’la ben yemek sorununu çözmeye çalıştık. Akşam 17. 00 gibi çadırları kurduktan sonra mangallar yakıldı, yemekler yenildi sohbetler edildi. Saat 20. 00’ye doğru uykular geldi.
Herkese öneririm, kaplarda erken uyumak iyidir. Çünkü ertesi sabah çok erken kalkılır ve daha çok yol alınıp, daha çok yerleri görme şansı yakalanır.
Sabah erkenden herkes ayakta. Aykut ateşi canlandırmış, İsmet kahvaltı hazırlıyor. Bana da sucukları kesip mangala koymak düştü. Çadırlarımızı topladık, kamp ateşini söndürdük, yola koyulduk. Tekrar Gölhisar’a döndük. Oradan Altınyayla üzerinden kısa da olsa bir Saklıkent turu, ardından Göcek. İşte burada yüreğime ateş düştü.
Göçek diye bir köy kalmamış
Başbakan Turgut Özal’ın keşfettiği ve keşfiyle birlikte koyları, kıyıları, ormanları talan edilen Göçek’e Milliyet Gazetesi’nde çalıştığım yıllarda o kadar çok gittim ki; sayısını hatırlamıyorum. Çok güzel anılarımız var Göcek’te
Köye girişte köylü kadınlar gazetecilere isimleriyle hitap ederdi. Biz onlardan biri gibi olmuştuk. Doğrudan, onların pansiyonlarına gider kalırdık. Bizleri kendi evlatları gibi ağırlarlardı. Pek paracı da değillerdi. Ama Özal onların gözünü açtı.
Göçek’in girişini bulamadık. Sanki bir İtalyan kasabası veya Yunanistan’in bir adası gibi olmuş Göcek. Anılarımın geçtiği tek bir nokta bile bulamadım. Metrelerce doldurulmuş deniz kenarında bir anı fotoğrafı çekildim o kadar. Başka söyleyecek bir şey kalmamış. Ormanlar, dağlar, bahçeler ve çayırlar her taraf villa dolmuş. Göcek diye bir köy kalmamış.
İztuzu Caretta’ları bekliyor
Göçek’ten hemen sonra Köyçeğiz’e yakın bir turizm beldesi, Dalyan’a uğramamak olmaz. Dalyan daha hareketlenmemiş. Sokaklar bomboş. Tekneler müşteri bekliyor İztuzu’na taşımak için. Ama Nisan ayı sonlarına doğru tekneler on dakikada bir dolup hareket edecek O günlere çok az kaldı.
Dalyan’dan karayoluyla İztuzu’na geçtik. Caretta Caretta’ların yumurtalarını bıraktıkları o eşsiz, görkemli ve muhteşem sahilde nefeslendik.
Katrancı Koyu’nda öğle ile karışık akşam yemeğimizi yedikten sonra dönüşe geçtik. Yolda, gelecek aylarda yapacağımız kamp planlarını tasarladık.
Bir cevap yazın
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.