O yer aslında bizim “evimiz” diyebileceğimiz bir yerdir. İşte o evde her zaman güleriz, ara sıra kızsak da sonunda hep beraber güleriz ve mutlu oluruz. Biz bu evi, cenneti arıyoruz. Bu bizim amacımız olmuş.
Şimdi ben bunları söylüyorum ama siz de herhalde şu soruyu soruyorsunuzdur:
“Bunlar iyi, hoş söylüyorsun da sen o evi, cenneti bulabildin mi ki?”
Cevabım “Evet, bulabildim”, “Hem de sadece bir tane değil, dört tane”. Size o evleri, cennetleri anlatayım…
Benim için en rahatlatıcı, en çok kafa dağıttığım, yeni bilgiler öğrendiğim, oradaki insanlara bakarak bile tüm dertlerimi unutup mutlu olduğum yer; birinci evim. Bu sene bu cennet yer sayesinde kendime birçok artı yön ekledim. İşte orası İzmir Atatürk Yüzme Tesisleri’nde gittiğim kule ve tramplen atlama sporunun antrenmanları sayesinde tanıştığım çok değerli antrenörlerim ve kardeşim kadar çok sevdiğim canım arkadaşlarımın yanı. Mutlu olmam için onların yüzlerine bakmam yeterli.
Ben sevdiğim insanları görünce anında yüzümde kocaman bir gülümseme oluşuyor ve bu gülümseme o kadar büyüktür ki, onu hiç kimse saklayamaz. İşte bu kadar büyük bir gülümseme oluşturuyorlar. Her zaman antrenmanlara gitmek için can atıyorum. Antrenmanlarımız ne kadar zorlu olsa da orada olmak, o insanların güler yüzlerini görmek mutluluk ve yaşam enerjimin önemli kaynaklarından birini oluşturuyor. Ben 6. sınıftan bu yana hep bu sporu arzuladım; “kule ve tramplen atlama”… Şimdi 11. sınıfı bitirdim ve bu hayalim gerçekleşmeye devam ediyor. Bunun için çok sevdiğim antrenörüm Sercan Şen’e sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum, bana bu cennete giriş yolunu gösterdiği için.
Ben hep şuna inanmışımdır; kolay yolla kazanılan zafer, zafer değildir. Hayaller gerçekleşmek için vardır ve gerçekleştirmek bizim elimizdedir. Zoru başarmak kolayı başarmaktan daha önemlidir ve daha kolaydır. Çünkü kendine bir amaç edinirsen ve o amaca inanarak ilerlersen senin önünde kimse duramaz. İnandığının peşinden koşmayı bırakma. İnsanlara ne hissettiğini söyle. Onlar hakkındaki duygularını, fikirlerini ve düşüncelerini… Eğer doğru bir şekilde söylersen karşındaki insan da mutlu olur. Ama bunu ayrılık sırasında değil, onu görür görmez söyle. Sonuçtan pişmanlık duymayacaksın. Mutluluğu hissedecek ve yaşayacaksın. “Keşke”lerle yaşama, “iyi ki yapmışım”larla mutlu bir şekilde yaşa. Son dakika golü at, her fırsatta gol at!
İşte bunlar benim hayat felsefelerimin bir kısmı ve mutluluğumun anahtarları. Sıra ikinci evde… Yaz tatilinde yüzmede tanıştığım canım arkadaşlarım ve biricik antrenörlerim… Onları görünce de yüzümde gizlenmesi imkânsız bir gülümseme ortaya çıkıyor. Oradaki arkadaşlarım tıpkı öz kardeşlerim gibi. Hep birbirimizi kollarız ve çok eğleniriz. Biz birlikteyken kahkaha seslerinden başka bir şey duyamazsınız. Antrenörlerim Uğur Durukan ve Deniz Değerli Aydemir bir numaralar. Onlar da ailemden biri gibiler. Yanlarında gerçekten rahatım. Beni olduğum gibi kabul ediyorlar.
Üçüncü ev ise bana tekrar müziği sevdiren ve aslında müziğin eğlenmek olduğunu öğreten gitar hocam Tayfun Ertuğrul. İki aynı kafadan insan birbirini çekiyor. Fizikteki mıknatıs çekim işleyişine karşı geliyoruz. Eğlenerek bilgiyi aktarma başarısını gösteriyor. İkimiz de mutlu olunca ders harika geçiyor.
Dördüncü eve gelelim. Burası gerçekten de yaşadığım yer. Burada ben gerçek benim. Ailemle gerçekten mutluyum. Çok iyi geçiniyorum. Ara sıra babamla laf dalaşı, annemle birlikte ders çalışmam, evimizin vazgeçilmezlerinden olan mutfak hâkimiyeti kavgaları ve bir günümüzü bile onsuz geçiremediğimiz, kanımızdaki alyuvarlar, antijen-antikor ilişkisi kadar önemli belgesellerimizle güzel, farklı ve garip bir ev ve aile modeli oluşturuyoruz.
İşte bunlar, benim cennetlerim!
Peki, siz kendi cennetlerinizi bulabildiniz mi? Umarım ki bulmuşsunuzdur.
Mutlu olun! Cennetlerinizde kalın!
Bir yanıt bırakın
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.