Yüksek tansiyon, ateş derken tamamen düştük yatağa.
Dünyada ne oldu, ülkemde, kentimde ne oldu bilmiyorum. Sanki Çarşamba, Perşembe, Cuma ve cumartesi yok yaşamımda.
Hasta olduk anlayacağınız. Hem de ciddi ciddi Yüksek ateşle neler sayıkladım, neler gördüm bilmiyorum. Kafamın içinden geçenler, çocukluğum, hayallerim mi bilmiyorum.
Ama şimdi iyiyim çok şükür
Gelen onca mesaj, ulaşamasalar da gelen telefonlar. Hep kayıtlı.
Yayına çıkmayınca, yazı da yazmayınca meraklananlar kadar sevinenler de olmuştur mutlaka. Arayan canlara cevap veremesem de, aramasını umduklarımın hiç aramamış olması bilmediklerinden mi? Mümkün değil
Belki de ummakla hata yaptım, ne malum?
Fazla lafa gerek yok, arayanlar da aramayanlar da sağ olsun.
Neyse Eşrefpaşa Hastanesi ki benim hastanem derdim hep
Yaşadığım büyük hayal kırıklığıyla bundan sonra nasıl tavsiye ederim orayı bilmiyorum
Aslında galiba ben artık belediyemi anlayamıyorum, yazık.
Gıcık olduğum özel hastanelere ise artık gıcık olmayacağım
Yoğun ısrarlarla gittim Ekol adındaki hastaneye.
Kapıda ilk şok: Güvenlik görevlisi her girene Hoş geldiniz efendim diyor gülümseyerek. Oysa uzaktan onu görünce şimdi sırası değil ama diye geçirmiştim aklımdan. Ne büyük ön yargı değil mi?
İçeride pembe fularlı hanım kızlar. Hepsi de gülümseyerek karşılıyor geleni.
Sonra doktor. Gencecik bir operatör, Burak Kocagözoğlu. Derdimi anlatıyorum, sorular soruyor. Sonra kan tahlili. Yine pembe fularlı bir hanım kız, bizi kan alma yerine götürüyor. Kan almada da gülümseyen yüzler, bu hastanenin ekolü tebessüm üzerine mi ne? Kan alıyorlar. 15 dakika sonra doktorunuzun bilgisayarına sonuçlar gider diyorlar. Şaşırıyorum yine.
Burak doktorun kapısındayız yine. 10 dakika geçiyor kapı açılıyor, içerideki hasta çıkarken asistanı hanım gülümseyerek bizi çağırıyor. Yine iğne, hap falan. Elini sıkıyorum içtenlikle. Aşağı iniyoruz. Yakında eczane var mı? diye soruyoruz. Söylüyorlar ve soruyorlar yine tebessümle, Yapabileceğimiz başka bir şey var mı?… Teşekkür ederken reçetede iğne olduğunu söylüyorum espriyle. Hemen karşılık İsterseniz ilk iğneyi burada biz vuralım.
Hastanenin duvarlarında İzmirli gazetecilerin övgü dolu yazıları. Bilmiyorum onlar da hasta mı olmuş benim gibi? Öyle mi gelmişler de yazmışlar?
Kimdir bu hastanenin sahibi? Bu hastanenin bina harcına ne koymuşlar ki?
Beni ekrandan tanıyan birkaç hastayla konuştum ayaküstü. İzmirin her yerinden gelenler varmış. Ne diyeyim, helal olsun yapana da idare edene de. Kendi kendime Keşke benim hastaneme değil de buraya gelseydim dedim kaç kez
Her hastalık bana dersler veriyor da alıyor muyum, bilmiyorum. Lakin bir ön yargım yıkıldı. Tüm özeller böyle mi? Emin değilim. Lakin çok sıradan bir şekilde gittiğim bu hastanede doktorundan güvenliğine bu kadar samimi tebessümler programlı değildir, inanmam. Bu hastanede kaybettiğimiz bir şey var ki samimiyet. Onun için de Çiğlinin zor bir yerine kurulmuş buraya akın akın geliyor yurttaşlar. Belki de sadece tebessüm için.
Adını Ekol koymuşlar da laf olsun diye değil, inandım. Kelimenin içinin nasıl dolduğunu hastane kapısında görmeye başlıyorsunuz.
Normale dönemedim henüz. Birkaç gün daha dikkatli olmak gerekiyor. Yenecek iğneler yutulacak haplar var.
Ancak gündemin de maşallahı var.
Kaçırdığım gündeme şöyle bir baktım da
Hem ülkede hem İzmirde değişen bir şey yok.
Çene suyu çorba tüketip lafla torba dolduranların alayının icraatı devam
Son kelamımız ne olsun? Sultan Süleymanı hatırlayalım; ki Halk içinde muteber bir nesne yok devlet gibi, olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi demiş.
Bir cevap yazın
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.