Hadi bana eyvallah

İnsanın midesi bulanıyor. İçi dışına çıkıyor. “Bu kadar da olmaz”, “Bu insanlar delirmiş olmalı”, “Ar damarı bu kadar mı çatlar” tümceleri bile artık yetersiz ve kifayetsiz kalıyor. Yazıya bu denli ihanet edildiği bir dönem yaşandı mı acep? Yazıya yazık oluyor…

Birilerinin paçalarına sıkı sıkıya yapışmışlar…

Kimi “konforu” seviyor.

Kimi şiddetten nemalanıyor.

Küfür yazıları artık “edebi metin” yerine geçiyor.

Birbirlerini yandaş olarak suçlayanlar, yalakalık sınırının son demini yaşıyor.

Paylaşacak üç kuruşluk “öngörüsü” olmayanlar, kendilerini cilalama telaşında.

Birileri giyiniyor, birileri soyunuyor, birileri soyuluyor.

Türkiye’yi kurtarmaya kalkanların aklına, kapılarında grev gözcülüğü yapan arkadaşlarıyla ilgili iki satır yazmak gelmiyor.

Karanlık bir kuyuda birbirini boğazlayan insanların canhıraş feryatları, beynimizi esir alıyor.

Yazı tüm büyüsünü yitiriyor.

Yazmak işkenceye dönüşüyor.

Beyin feryat ediyor.

Bu karmaşadan belli bir süre de olsa kaçmak lazım.

Sessizlik…

Arınma…

Yenilenme…

Eyvallah dostlar…

Bir gün bir yerlerde yine karşılaşır mıyız?

Umarım…

Related Images: