Ama yeni bilgisayarım beni bir konuda anlamıyor. Ben türünün artık son örnekleri arasındaki yerini almış; “F klavye” kullanıcısıyım. Tuşların üzerinde ne yazdığı benim için hiç önemli değil. Sol işaret parmağımı soldaki tırtıklı tuşa, sağ işaret parmağımı da sağdaki tırtıklı tuşa koymak yeterli. Doğru yerde olduğumu bilirim, gözlerim ekranda başlarım yazmaya.
Peki, bilgisayarım nasıl oluyor da, beni anlamıyor? Her sayfa açtığımda veya e-postalarıma bakmak istediğimde tekrar “Q klavye” haline geliyor. Sanki inat ediyor.
Bense, yeni yürümeye çalışan bir çocuk gibi çaresizce, beceriksizce bakakalıyorum, ona. Her dokümanı açınca İletişim Fakültesi’ndeki daktilo dersine geri dönüyorum. O kadar başarısızdım ki! Rahmetli Mustafa Hocamız, bir metin verir, “Bu bitince çıkabilirsiniz.” derdi. Ben hep en sona kaldım. Sonunda bir de daktilo kursuna gitmeye karar verdim. İyi de oldu. İletişim Fakültesi’nin bana güzel bir hediyesidir, “F klavye” kullanımı.
Ara sıra kızım derslerinde zorlandığında bu hikâyeyi dinlemeyi çok sever. Sanırım, ısrarla çalışıldığında başarıldığına dair iyi bir hikâye.
Ama bilgisayarım beni anlamıyor. Her belgede tekrar Q’ya dönüyor. “Vardır, bir bildiği” diyorum, sabrediyorum, ya nereye kadar?
İzmir Ekonomi Üniversitesi’nde ilk işe başladığımda, 7 yıldır aynı çatı altında olmaktan onur duyduğum Öğrenci İşleri Müdürü Nergiz Filiz, benim klavyeye çaresiz bakışlarımı bir İletişim Fakültesi Mezunu olarak hemen anlamıştı. Q, bir iki tuşla F’ye dönüşüvermiş, benden mutlusu kalmamıştı.
Bizler, türümüzün son örnekleri olarak F klavye ile mutlu mesut günlerimize devam edeceğiz. Yoksa “Dinozorları” mı, demeliydim?
Neyse, bu vesile ile Rahmetli Mustafa Hocam’a, adını hatırlamadığım daktilo kursundaki hocama, üniversitemde hızır gibi yardımıma koşan Nergiz Filiz’e sonsuz teşekkürlerimi sunmak istiyorum.
Sevgili bilgisayarım da birazcık beni biraz anlarsa, ilerde ona da teşekkür edeceğim.
Bir cevap yazın
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.