İzmir’de gazetecilik yapan herkesi tanırdı onu. Ben ne çok yakın ne de çok uzak oldum. Lakin TV programım sırasında, pek çok “meslek büyüğü” arkamdan konuşup, yüzüme “sözde beğeniyormuş” gibi yaparken İsmail Sivri, her gördüğü yerde “Çocuk iyi yapıyorsun” diyordu.
Şu kentte elini öptüğüm tek “meslek büyüğüydü” İsmail Sivri. El öpmekten hiç mi hiç hoşlanmasam da, onu gördüğüm yerde içimde vazgeçilmez bir görev gibi hisseder ve elini öperdim.
Ne yazık ki İzmir’de artık “eli öpülecek” usta kalmadı. Hele benim, asla kalmadı! Meslek büyüğü bir yana, söyler misiniz İzmir’de gerçekten, ama gerçekten “eli öpülecek” kişi var mı?
Bunun mesele yapılmasını istemiyorum. Sadece “içinde” bulunduğum “sürgün” yaşamının bir yansıması şeklinde değerlendirin canlarım.
İsmail Sivri ustanın ölüm haberini aldığım sıralarda, bir “haber” daha aldım. Eğer bu yazıyı yazma gereği hissetmeseydim “SEN KİM OLUYORSUN BE ADAM!” başlıklı yazıyı yayına sokacaktık.
“Adamın biri” İzmir’de kapı kapı dolaşıyormuş.
Özellikle de iktidar partisi kulisleriyle, “moda” veya “cüzdan” gereği AKP’li olanların yanlarında “hırlıyormuş” !
Diyormuş ki: “Hasan Tahsin’i artık bitirdim, ben bitirdim. Artık ne yazabilir, ne de sabahları sağa sola çatabilir!” Yenigün Gazetesi de “benden kurtulmakla” çok iyi etmiş. Her şeye burnunu sokmak ne zamandan beri “gazetecilik” oldu diye de sorup duruyormuş.
Ben bu “işadamı politikacının” bu cesareti “kimden” aldığını çok iyi biliyorum. Birbirlerine de çok yakışıyorlar zaten. Bu işadamı gazetecilik öğrettiğini sanırken, o “büzükdaşı da” gazeteciliğini işadamlıkla karıştırıyor zaten.
Neyse, şimdi daha iyi anlıyorum İsmail Sivri’nin elini öpmenin doğruluğunu. Hele “artık eli öpülecek meslek büyüğü kalmadı” derken, adeta iman ediyorum.
İsmail Sivri’nin rahat uyumasını dilerken, “rahat uyumaması” gereken sahte gazetecilerin “rahatsızlık” günlerini özlemle bekliyorum.
AKP’ye de tavsiyem “saflarına” dikkat etsinler!
Bir cevap yazın
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.