Geçen hafta, Cumartesi günü, kızım anneannesiyle birlikteydi. Telefonda Pazar günü ne yapacağımızı sordu. Henüz bir karar vermediğimizi söyledim. Sonraki cümle beni çileden çıkarmaya yetti:
Anneciğim, ben artık doğal güzellikleri seyretmek istemiyorum, beşeri ortamlarda bulunmak istiyorum.
Aklım ve kızımın söylediği “beşeri ortam” arasında gidip geliyordum. Bir süre sessiz kaldım. Kızım, bu fırsattan yararlandı, devam etti:
Beşeri ortama örnek veriyorum; Agora!
Ne diyeceğimi bilemedim. Sonra silkindim ve Tamam kızım, evde akşam konuşuruz. dedim. Eşim Serdara anlattım. Serdar, daha da şaşkın… Bizler, yüz yıl düşünsek, beşeri ortam ifadesini böyle bir cümle içerisinde duygularımızı ifade etmek üzere kullanamayacağımız konusunda hemfikir olduk. Şiştik, şiştik kaldık.
Eşimle birlikte hafta sonları kalabalıklardan uzak yerlerde ağaca, taşa, toprağa, denize bakıp rahatlamaya ihtiyaç duyuyoruz. Kızım da 13 yaşına kadar hafta sonları bu ortamlarda bulundu ve çok eğlendi. Eskiden dereden atlamaya, taşlarla set yapmaya, dağ çileği, mantar ve böğürtlen toplamaya bayılırdı. Şimdilerde sanıyorum ki daha fazla ve kuvvetle sosyalleşmeye, kalabalıklara ihtiyaç duyuyor. Kızım, kısacası büyüyor.
Biz ise, alışveriş merkezlerinde rahatlayamıyoruz. Bizim alışveriş süremiz, 3 dakikadır. 2 dakika da kasada vakit kaybetsek, bir mağazadan 5 dakika içerisinde çıkmamız gerekiyor. Fazlası, gerçekten bize fazla geliyor. Dengemizi kaybediyoruz. Sinirlenmeye başlıyoruz. Kendimizi niye yıpratalım ki!
Bu dalgalanmalar arasında, kızım tercihini, beşeri ortamlarda bulunmak üzere başkaları için kullanıyor. Biz yine dağlara, deniz kıyılarına gidiyoruz. Kızım, nerede? Ya anneannesi ve kuzenleriyle ya da arkadaşlarıyla beşeri ortam dediği alışveriş merkezlerinde!
Ben kızımı özlüyorum, yoğun enerjisini, her konu hakkındaki komik yorumlarını, sürpriz çıkışlarını… Kızım İlay Zeynep, artık 13 yaşında!
Bir cevap yazın
Yorum yapabilmek için giriş yapmalısınız.