Türkçem karıştı 2009-12-17 00:00:00
Türkçem karıştı
Yazar: Emel Akçay Uzun
Bugün hayatımda asla "Olmaz" diyeceğim bir hal geldi başıma. Defterime saat 14.00te yapacağımız bir toplantıyla ilgili not alıyordum. Bir baktım ki ü, i, ö harflerini noktasız yani u, ı, o gibi yazıyorum. Şler ise s olmuş.
Sanki e-posta gönderiyorum ve gönderimi alacak olan kişinin bilgisayarında bu harfler, doğru çıkmaz da anlasın diye, İngilizce karakterler kullanmaya çalışıyorum. Birden dehşete kapıldım; "Vay halime!" dedim. Ben ki nasıl dikkat ederim, notlarımı bile doğru düzgün tutmaya çalışırım. Birden kendi gerçeğim ile yüzleşmek zorunda kaldım. Bilgisayar daha doğrusu e-posta kullanımı yoğunlaştıkça Türkçe karakterleri kaybetmişim.
Bilgisayar dersini üniversitede yeşil tahtaya tebeşirle yazan akademisyenlerden öğrenmenin gülünçlüğü ile başlamıştı, tüm bu yolculuk. Sonrasında kariyerimiz için bilgisayar öğrenmenin ne kadar önemli olduğuna inandık. Kursa gittik. Basic programlama öğrenip, hiçbir işe yaramayan donanımla sertifikalarımızı aldık. Çok direndim ilk yıllarda. Her işe başladığım gazete ve televizyona ısrarla daktilomu götürdüm. Haberlerimi hep daktiloda yazdım. Ta ki 2001 yılında İzmir Ekonomi Üniversitesinde işe başlayıncaya kadar. Bir süre bilgisayarla savaştıktan sonra kabullendim, yeni teknoloji harikasını. Yani şimdiki çocuklar gibi doğuştan itibaren bilgisayar kültürüyle büyümedim.
Bu kez de gelen e-postalarda ğ, ş, ç, ü, i, ö gibi harfleri keşfedebilmek, kelimeyi anlayabilmek için uğraş vermem gerekti. Böyle bir sorunu başkaları da çekmesin diye, bu değerli harflerden vazgeçmek zorunda kaldım. Şimdi istemsiz olarak, defterime aldığım notlarımda da bu harflerden vazgeçtim. Kendimi çok ayıpladım.
Aslında kızım birinci sınıfta okuma yazma öğrenirken, www.askim.com diye yazan bir web sayfasını "Com" diye telaffuz ediyordu. Asla "Kom" demiyordu, doğal olarak. Sonraki yıllarda o da çevresindeki insanlar gibi "Kom" diye Türkçe değil İngilizce okumaya başladı.
Bu durum bence ulusal bir meseledir. Türkiyede yaşayan Türkçe konuşan vatandaşların elinden alınan önemli bir haktır. Türkiye Cumhuriyeti Devleti, neden dilimizi korumak için ülkemize giren her bilgisayarın Türkçe karakter uyumu ile ilgili bir şart koşmaz? Ve tabii ki, bir de benim için çok önemli olan F klavye meselesi var ki, benim hayatla bağımı kesen bir konu. Eğer bir bilgisayar, F klavyeye uyumlu değilse, ben kocaman bir hiçim. Bir cümleyi yazabilmem için 10 dakika gibi uzun süre geçer.
Çocuklarımıza güzel dilimizi öğretmek için onca zorlu sınavlardan geçiriyoruz ama en çok kullandıkları teknoloji harikası bilgisayarlardaki Türkçe vahşetini engelleyemiyoruz. Çok iyi eğitim veriyoruz, sonra.
Sanki e-posta gönderiyorum ve gönderimi alacak olan kişinin bilgisayarında bu harfler, doğru çıkmaz da anlasın diye, İngilizce karakterler kullanmaya çalışıyorum. Birden dehşete kapıldım; "Vay halime!" dedim. Ben ki nasıl dikkat ederim, notlarımı bile doğru düzgün tutmaya çalışırım. Birden kendi gerçeğim ile yüzleşmek zorunda kaldım. Bilgisayar daha doğrusu e-posta kullanımı yoğunlaştıkça Türkçe karakterleri kaybetmişim.
Bilgisayar dersini üniversitede yeşil tahtaya tebeşirle yazan akademisyenlerden öğrenmenin gülünçlüğü ile başlamıştı, tüm bu yolculuk. Sonrasında kariyerimiz için bilgisayar öğrenmenin ne kadar önemli olduğuna inandık. Kursa gittik. Basic programlama öğrenip, hiçbir işe yaramayan donanımla sertifikalarımızı aldık. Çok direndim ilk yıllarda. Her işe başladığım gazete ve televizyona ısrarla daktilomu götürdüm. Haberlerimi hep daktiloda yazdım. Ta ki 2001 yılında İzmir Ekonomi Üniversitesinde işe başlayıncaya kadar. Bir süre bilgisayarla savaştıktan sonra kabullendim, yeni teknoloji harikasını. Yani şimdiki çocuklar gibi doğuştan itibaren bilgisayar kültürüyle büyümedim.
Bu kez de gelen e-postalarda ğ, ş, ç, ü, i, ö gibi harfleri keşfedebilmek, kelimeyi anlayabilmek için uğraş vermem gerekti. Böyle bir sorunu başkaları da çekmesin diye, bu değerli harflerden vazgeçmek zorunda kaldım. Şimdi istemsiz olarak, defterime aldığım notlarımda da bu harflerden vazgeçtim. Kendimi çok ayıpladım.
Aslında kızım birinci sınıfta okuma yazma öğrenirken, www.askim.com diye yazan bir web sayfasını "Com" diye telaffuz ediyordu. Asla "Kom" demiyordu, doğal olarak. Sonraki yıllarda o da çevresindeki insanlar gibi "Kom" diye Türkçe değil İngilizce okumaya başladı.
Bu durum bence ulusal bir meseledir. Türkiyede yaşayan Türkçe konuşan vatandaşların elinden alınan önemli bir haktır. Türkiye Cumhuriyeti Devleti, neden dilimizi korumak için ülkemize giren her bilgisayarın Türkçe karakter uyumu ile ilgili bir şart koşmaz? Ve tabii ki, bir de benim için çok önemli olan F klavye meselesi var ki, benim hayatla bağımı kesen bir konu. Eğer bir bilgisayar, F klavyeye uyumlu değilse, ben kocaman bir hiçim. Bir cümleyi yazabilmem için 10 dakika gibi uzun süre geçer.
Çocuklarımıza güzel dilimizi öğretmek için onca zorlu sınavlardan geçiriyoruz ama en çok kullandıkları teknoloji harikası bilgisayarlardaki Türkçe vahşetini engelleyemiyoruz. Çok iyi eğitim veriyoruz, sonra.
2022-12-14 22:58:41
İzmir Fotoromanı
Yıllar evvel çalıştığım televizyon kanalından dostum Kameraman Zeynep, İstanbul’a transfer olmuştu. Bir parçam eksilmişti sanki! Yine böyle bir Aralık ayında onunla haberlere gittiğ... Devamı
2022-08-01 19:15:00
Sıfırdan…
Ruhumu, bedenimi belki de hayatımı sıfırdan başlatmaya karar verdiğim gündeyim. Anılarımı bile… Yaşamımı yeniden yazmayı istiyorum. Yeni bir düzleme geçtiğimi hissediyorum. Bu kez ... Devamı
2022-03-23 19:30:00
Işık lazım...
“Nedim Saban ile Kulis” programını izlemekteydim ki, oyuncu, yönetmen Hakan Altıner’den hocası Yıldız Kenter’le yaşadığı bir anısına denk geldim. Nedim Saban, Haldun Dormen’in ... Devamı
2022-03-01 23:00:00
Sihirli bir dil duayeni
Bugün Kent-Yaşam okurlarını çok keyifli, çok değerli bir insanın ruhuna, kalbine getiriyorum. Ağzınızda leziz bir tat bırakacak sohbet sizleri bekliyor. Türkiye’de on binlerce öğrenc... Devamı
2021-12-06 22:00:00
Çok olduğunda...
Yeni yıl yaklaştığında sanırım hayal kurma gücümüz çokça artıyor. Her yeni yıl yaklaşırken belli başlı hayallere dalma huyum vardır. Yeni versiyon mesleğim; eğitim koçu olmamla ... Devamı
2021-11-16 13:00:00
Mutluluk mis gibi kolonyada kokardı
Şahsen çok şanslı bir çocuk olduğumu düşünmüşümdür. Çünkü o küçük yaşlarda, en çok eğlendiğim anılarım dayım üzerine kuruludur. Belki de bu yüzden çocukluğum mis gibi ko... Devamı
2021-10-14 22:00:00
Uyusun da büyüsün ninni...
Sanırım son zamanlarda şefkate daha çok yaslanma gereksinimi duyuyorum. Her gece eşimden bana ninni söylemesini ısrarla istiyorum. Başka türlü de uykuya dalamıyorum. Bu kadar büyümüş, ... Devamı
2021-04-08 22:00:00
"İpekçe" doğdu!
Okuma yazmayı öğrenince kitap istedim. Annem, evimizin çok okuyanı ağabeyimin kütüphanesine bakmam gerektiğini söyledi. Baktım, inceledim. Bazılarını okumaya başladım. Gitmiyordu, ç... Devamı
2020-03-27 16:39:20
Savaş dönemlerinde eğitimin değeri
Tüm dünyanın durduğu andayız. Sanki dünya artık dönmekten vazgeçmiş gibi... Her gün içinde olduğumuz büyük kaosa girmemek birinci vazifemiz, artık! Durduk. Hep birlikte durduk.
... Devamı
