Bilgisayarım beni anlamıyor 2007-10-03 00:00:00
Bilgisayarım beni anlamıyor
Yazar: Emel Akçay Uzun
Bu aralar, yeni bilgisayarımla biraz kavgalıyız. Gerçi gelişiyle çok mutlu oldum, ne inkâr edeyim. Daha güçlü ve daha hızlı. Üstelik çizim programının yanı sıra film de yapabiliyorum. Yani diğerinden daha becerikli.
Ama yeni bilgisayarım beni bir konuda anlamıyor. Ben türünün artık son örnekleri arasındaki yerini almış; "F klavye" kullanıcısıyım. Tuşların üzerinde ne yazdığı benim için hiç önemli değil. Sol işaret parmağımı soldaki tırtıklı tuşa, sağ işaret parmağımı da sağdaki tırtıklı tuşa koymak yeterli. Doğru yerde olduğumu bilirim, gözlerim ekranda başlarım yazmaya.
Peki, bilgisayarım nasıl oluyor da, beni anlamıyor? Her sayfa açtığımda veya e-postalarıma bakmak istediğimde tekrar "Q klavye" haline geliyor. Sanki inat ediyor.
Bense, yeni yürümeye çalışan bir çocuk gibi çaresizce, beceriksizce bakakalıyorum, ona. Her dokümanı açınca İletişim Fakültesi'ndeki daktilo dersine geri dönüyorum. O kadar başarısızdım ki! Rahmetli Mustafa Hocamız, bir metin verir, "Bu bitince çıkabilirsiniz." derdi. Ben hep en sona kaldım. Sonunda bir de daktilo kursuna gitmeye karar verdim. İyi de oldu. İletişim Fakültesi'nin bana güzel bir hediyesidir, "F klavye" kullanımı.
Ara sıra kızım derslerinde zorlandığında bu hikâyeyi dinlemeyi çok sever. Sanırım, ısrarla çalışıldığında başarıldığına dair iyi bir hikâye.
Ama bilgisayarım beni anlamıyor. Her belgede tekrar Q'ya dönüyor. "Vardır, bir bildiği" diyorum, sabrediyorum, ya nereye kadar?
İzmir Ekonomi Üniversitesi'nde ilk işe başladığımda, 7 yıldır aynı çatı altında olmaktan onur duyduğum Öğrenci İşleri Müdürü Nergiz Filiz, benim klavyeye çaresiz bakışlarımı bir İletişim Fakültesi Mezunu olarak hemen anlamıştı. Q, bir iki tuşla F'ye dönüşüvermiş, benden mutlusu kalmamıştı.
Bizler, türümüzün son örnekleri olarak F klavye ile mutlu mesut günlerimize devam edeceğiz. Yoksa "Dinozorları" mı, demeliydim?
Neyse, bu vesile ile Rahmetli Mustafa Hocam'a, adını hatırlamadığım daktilo kursundaki hocama, üniversitemde hızır gibi yardımıma koşan Nergiz Filiz'e sonsuz teşekkürlerimi sunmak istiyorum.
Sevgili bilgisayarım da birazcık beni biraz anlarsa, ilerde ona da teşekkür edeceğim.
Ama yeni bilgisayarım beni bir konuda anlamıyor. Ben türünün artık son örnekleri arasındaki yerini almış; "F klavye" kullanıcısıyım. Tuşların üzerinde ne yazdığı benim için hiç önemli değil. Sol işaret parmağımı soldaki tırtıklı tuşa, sağ işaret parmağımı da sağdaki tırtıklı tuşa koymak yeterli. Doğru yerde olduğumu bilirim, gözlerim ekranda başlarım yazmaya.
Peki, bilgisayarım nasıl oluyor da, beni anlamıyor? Her sayfa açtığımda veya e-postalarıma bakmak istediğimde tekrar "Q klavye" haline geliyor. Sanki inat ediyor.
Bense, yeni yürümeye çalışan bir çocuk gibi çaresizce, beceriksizce bakakalıyorum, ona. Her dokümanı açınca İletişim Fakültesi'ndeki daktilo dersine geri dönüyorum. O kadar başarısızdım ki! Rahmetli Mustafa Hocamız, bir metin verir, "Bu bitince çıkabilirsiniz." derdi. Ben hep en sona kaldım. Sonunda bir de daktilo kursuna gitmeye karar verdim. İyi de oldu. İletişim Fakültesi'nin bana güzel bir hediyesidir, "F klavye" kullanımı.
Ara sıra kızım derslerinde zorlandığında bu hikâyeyi dinlemeyi çok sever. Sanırım, ısrarla çalışıldığında başarıldığına dair iyi bir hikâye.
Ama bilgisayarım beni anlamıyor. Her belgede tekrar Q'ya dönüyor. "Vardır, bir bildiği" diyorum, sabrediyorum, ya nereye kadar?
İzmir Ekonomi Üniversitesi'nde ilk işe başladığımda, 7 yıldır aynı çatı altında olmaktan onur duyduğum Öğrenci İşleri Müdürü Nergiz Filiz, benim klavyeye çaresiz bakışlarımı bir İletişim Fakültesi Mezunu olarak hemen anlamıştı. Q, bir iki tuşla F'ye dönüşüvermiş, benden mutlusu kalmamıştı.
Bizler, türümüzün son örnekleri olarak F klavye ile mutlu mesut günlerimize devam edeceğiz. Yoksa "Dinozorları" mı, demeliydim?
Neyse, bu vesile ile Rahmetli Mustafa Hocam'a, adını hatırlamadığım daktilo kursundaki hocama, üniversitemde hızır gibi yardımıma koşan Nergiz Filiz'e sonsuz teşekkürlerimi sunmak istiyorum.
Sevgili bilgisayarım da birazcık beni biraz anlarsa, ilerde ona da teşekkür edeceğim.
2022-12-14 22:58:41
İzmir Fotoromanı
Yıllar evvel çalıştığım televizyon kanalından dostum Kameraman Zeynep, İstanbul’a transfer olmuştu. Bir parçam eksilmişti sanki! Yine böyle bir Aralık ayında onunla haberlere gittiğ... Devamı
2022-08-01 19:15:00
Sıfırdan…
Ruhumu, bedenimi belki de hayatımı sıfırdan başlatmaya karar verdiğim gündeyim. Anılarımı bile… Yaşamımı yeniden yazmayı istiyorum. Yeni bir düzleme geçtiğimi hissediyorum. Bu kez ... Devamı
2022-03-23 19:30:00
Işık lazım...
“Nedim Saban ile Kulis” programını izlemekteydim ki, oyuncu, yönetmen Hakan Altıner’den hocası Yıldız Kenter’le yaşadığı bir anısına denk geldim. Nedim Saban, Haldun Dormen’in ... Devamı
2022-03-01 23:00:00
Sihirli bir dil duayeni
Bugün Kent-Yaşam okurlarını çok keyifli, çok değerli bir insanın ruhuna, kalbine getiriyorum. Ağzınızda leziz bir tat bırakacak sohbet sizleri bekliyor. Türkiye’de on binlerce öğrenc... Devamı
2021-12-06 22:00:00
Çok olduğunda...
Yeni yıl yaklaştığında sanırım hayal kurma gücümüz çokça artıyor. Her yeni yıl yaklaşırken belli başlı hayallere dalma huyum vardır. Yeni versiyon mesleğim; eğitim koçu olmamla ... Devamı
2021-11-16 13:00:00
Mutluluk mis gibi kolonyada kokardı
Şahsen çok şanslı bir çocuk olduğumu düşünmüşümdür. Çünkü o küçük yaşlarda, en çok eğlendiğim anılarım dayım üzerine kuruludur. Belki de bu yüzden çocukluğum mis gibi ko... Devamı
2021-10-14 22:00:00
Uyusun da büyüsün ninni...
Sanırım son zamanlarda şefkate daha çok yaslanma gereksinimi duyuyorum. Her gece eşimden bana ninni söylemesini ısrarla istiyorum. Başka türlü de uykuya dalamıyorum. Bu kadar büyümüş, ... Devamı
2021-04-08 22:00:00
"İpekçe" doğdu!
Okuma yazmayı öğrenince kitap istedim. Annem, evimizin çok okuyanı ağabeyimin kütüphanesine bakmam gerektiğini söyledi. Baktım, inceledim. Bazılarını okumaya başladım. Gitmiyordu, ç... Devamı
2020-03-27 16:39:20
Savaş dönemlerinde eğitimin değeri
Tüm dünyanın durduğu andayız. Sanki dünya artık dönmekten vazgeçmiş gibi... Her gün içinde olduğumuz büyük kaosa girmemek birinci vazifemiz, artık! Durduk. Hep birlikte durduk.
... Devamı
