Sonsuzluktaki Aşk... 2005-11-01 00:00:00
Sonsuzluktaki Aşk...
Yazar: Emel Akçay Uzun
Bir kentte deniz varsa, hiç kaybolmam.
Yolum, yönüm denizdir, benim. İzmir'de doğmak, büyümek, yaşamaktan dolayı, diye düşünürüm hep. İzmir'e benzeyen kentleri severim. Kaybolmam, hemen tanırım. Ayaklarım, beni istediğim mekanlara kolayca götürür.
Denize yönelen yolları severim. Mahalleler arasında kısacık kaybolmak, günün heyecanıdır. Maviyi görünce gönlüm dinlenir, huzura erer nasıl olsa.
Lise yıllarımın sonlarında herkesi bir heyecan sarmıştı. Üniversite sınavıyla birlikte sanki hangi mesleği ya da üniversiteyi seçeceklerini değil, hangi kente aşık olacaklarını hesaplıyordu, herkes. Ben de en çok İstanbul'a aşık olmayı istedim. Ve Boğaz'ı görebileceğim: üniversiteleri hayal ettim.
Oysa ailemin tek tercihi İzmir'di. Kırıldım, üzüldüm, aşkım elimden alınıyormuş gibi hissettim.
Ardından gelen üniversite yılları...
Bütün arkadaşlarım, daha iyi iş imkanı için İstanbul saplantısı içindeydi, belki ben de. Bugün ise, asıl aşkımın elimin altında yaşadığım kent olduğunu daha iyi görebiliyorum.
Kafamı kaldırdığımda gökyüzü benim.
Doyasıya bakıyorum.
Sahil şeridinde istediğim saatte bisiklete binebilmenin, 20 dakika içinde işimde olabilmenin mutluluğunu yaşıyorum.
İyi iş imkanının insanın kendi içinde huzurlu olmasıyla mümkün olduğunu bilmenin güzelliğini tadıyorum.
Doyumluyum, çünkü her sabah Teleferik'ten gelen güzel çam kokuları içinde iş yerime giriyorum.
Ağaçlar arasından artık daha mavi görünen körfeze ve nazlı Karşıyaka'ya bakıyorum.
Gökyüzü benim.
Sıkışan trafik, yükselen binalar, henüz bütün bu güzellikleri yok edemiyor.
Konak Meydanı'nda kızımı güvercinlere yem atması için götürdüğümde özürlü sandalyesinde bize tabakaları veren mutluluk abidesi adamın hikayesini biliyorum.
Güvercinleri ve yem satışını kaldırma kararı alan İzmir Büyükşehir Belediyesi'ne dilekçe verdiğimde dinlendiğimi, dikkate alındığımı, demokratik hakkımı kullanabildiğimi biliyorum.
Doyumluyum...
Sonsuzluktaki aşkımın yeni yüzü; www.kentyasam.com'dan gönlü bu kentte olan herkese "Merhaba"...
Yolum, yönüm denizdir, benim. İzmir'de doğmak, büyümek, yaşamaktan dolayı, diye düşünürüm hep. İzmir'e benzeyen kentleri severim. Kaybolmam, hemen tanırım. Ayaklarım, beni istediğim mekanlara kolayca götürür.
Denize yönelen yolları severim. Mahalleler arasında kısacık kaybolmak, günün heyecanıdır. Maviyi görünce gönlüm dinlenir, huzura erer nasıl olsa.
Lise yıllarımın sonlarında herkesi bir heyecan sarmıştı. Üniversite sınavıyla birlikte sanki hangi mesleği ya da üniversiteyi seçeceklerini değil, hangi kente aşık olacaklarını hesaplıyordu, herkes. Ben de en çok İstanbul'a aşık olmayı istedim. Ve Boğaz'ı görebileceğim: üniversiteleri hayal ettim.
Oysa ailemin tek tercihi İzmir'di. Kırıldım, üzüldüm, aşkım elimden alınıyormuş gibi hissettim.
Ardından gelen üniversite yılları...
Bütün arkadaşlarım, daha iyi iş imkanı için İstanbul saplantısı içindeydi, belki ben de. Bugün ise, asıl aşkımın elimin altında yaşadığım kent olduğunu daha iyi görebiliyorum.
Kafamı kaldırdığımda gökyüzü benim.
Doyasıya bakıyorum.
Sahil şeridinde istediğim saatte bisiklete binebilmenin, 20 dakika içinde işimde olabilmenin mutluluğunu yaşıyorum.
İyi iş imkanının insanın kendi içinde huzurlu olmasıyla mümkün olduğunu bilmenin güzelliğini tadıyorum.
Doyumluyum, çünkü her sabah Teleferik'ten gelen güzel çam kokuları içinde iş yerime giriyorum.
Ağaçlar arasından artık daha mavi görünen körfeze ve nazlı Karşıyaka'ya bakıyorum.
Gökyüzü benim.
Sıkışan trafik, yükselen binalar, henüz bütün bu güzellikleri yok edemiyor.
Konak Meydanı'nda kızımı güvercinlere yem atması için götürdüğümde özürlü sandalyesinde bize tabakaları veren mutluluk abidesi adamın hikayesini biliyorum.
Güvercinleri ve yem satışını kaldırma kararı alan İzmir Büyükşehir Belediyesi'ne dilekçe verdiğimde dinlendiğimi, dikkate alındığımı, demokratik hakkımı kullanabildiğimi biliyorum.
Doyumluyum...
Sonsuzluktaki aşkımın yeni yüzü; www.kentyasam.com'dan gönlü bu kentte olan herkese "Merhaba"...
2022-12-14 22:58:41
İzmir Fotoromanı
Yıllar evvel çalıştığım televizyon kanalından dostum Kameraman Zeynep, İstanbul’a transfer olmuştu. Bir parçam eksilmişti sanki! Yine böyle bir Aralık ayında onunla haberlere gittiğ... Devamı
2022-08-01 19:15:00
Sıfırdan…
Ruhumu, bedenimi belki de hayatımı sıfırdan başlatmaya karar verdiğim gündeyim. Anılarımı bile… Yaşamımı yeniden yazmayı istiyorum. Yeni bir düzleme geçtiğimi hissediyorum. Bu kez ... Devamı
2022-03-23 19:30:00
Işık lazım...
“Nedim Saban ile Kulis” programını izlemekteydim ki, oyuncu, yönetmen Hakan Altıner’den hocası Yıldız Kenter’le yaşadığı bir anısına denk geldim. Nedim Saban, Haldun Dormen’in ... Devamı
2022-03-01 23:00:00
Sihirli bir dil duayeni
Bugün Kent-Yaşam okurlarını çok keyifli, çok değerli bir insanın ruhuna, kalbine getiriyorum. Ağzınızda leziz bir tat bırakacak sohbet sizleri bekliyor. Türkiye’de on binlerce öğrenc... Devamı
2021-12-06 22:00:00
Çok olduğunda...
Yeni yıl yaklaştığında sanırım hayal kurma gücümüz çokça artıyor. Her yeni yıl yaklaşırken belli başlı hayallere dalma huyum vardır. Yeni versiyon mesleğim; eğitim koçu olmamla ... Devamı
2021-11-16 13:00:00
Mutluluk mis gibi kolonyada kokardı
Şahsen çok şanslı bir çocuk olduğumu düşünmüşümdür. Çünkü o küçük yaşlarda, en çok eğlendiğim anılarım dayım üzerine kuruludur. Belki de bu yüzden çocukluğum mis gibi ko... Devamı
2021-10-14 22:00:00
Uyusun da büyüsün ninni...
Sanırım son zamanlarda şefkate daha çok yaslanma gereksinimi duyuyorum. Her gece eşimden bana ninni söylemesini ısrarla istiyorum. Başka türlü de uykuya dalamıyorum. Bu kadar büyümüş, ... Devamı
2021-04-08 22:00:00
"İpekçe" doğdu!
Okuma yazmayı öğrenince kitap istedim. Annem, evimizin çok okuyanı ağabeyimin kütüphanesine bakmam gerektiğini söyledi. Baktım, inceledim. Bazılarını okumaya başladım. Gitmiyordu, ç... Devamı
2020-03-27 16:39:20
Savaş dönemlerinde eğitimin değeri
Tüm dünyanın durduğu andayız. Sanki dünya artık dönmekten vazgeçmiş gibi... Her gün içinde olduğumuz büyük kaosa girmemek birinci vazifemiz, artık! Durduk. Hep birlikte durduk.
... Devamı
