Yaşam kocaman gülümsüyor 2018-10-10 00:00:00
Yaşam kocaman gülümsüyor
Yazar: Raşel Rakella Asal
Açık panjurlardan yaşam sızıyor odama. Hele martılar, her bir tüylerinde ayrı telaş! İçimde kuş cıvıltıları ile güne başlıyorum. Yüzümde gezinen yaz güneşini duyumsuyorum. Kayaların, ağaçların kokusunu tenimde duyumsuyorum. Doğa yaşamımın bir parçası. Böyle anlarda mutluluğun tam içinde olduğumu düşünüyorum.
Dün akşam bıraktığım yerden başlamalıyım. Yeniden yazı masama dönüyorum. Mutluluğumun bütün gövdemden aktığını duyumsuyorum. Tüm evreni kucaklamak istiyorum.
Yalnızca yazı metni var karşımda. Anı dünyasının izleri serpiliyor her yanıma. Havada asılı kalmış bir tırpan gibidir anılar. İlk tümce dökülüyor kâğıda. Bir inatçı mırıltı, bir uçsuz bucaksız uğultu sayfalarda uçuşuyor. Kendi belleğimin sandığından anıların sarhoşluğuyla kâğıtta kavisler çiziyorum. Yeniden sözcükler... Damla damla kâğıda akan, sıçrayan damlalar, kutsal serpintiler?
Düşüncelerin ve duyguların nakışlarıyla yaratılan bir yaratılış destanıdır bir yazı metni. Her metin kanatlanan bir çığlıktır. Telaşla özgürleşerek arınan, hafifleyen, sonra birden yırtılıveren bir çığlık...
Kendi uzun, sonsuz çığlığım!
Yeniden akacak sözcükler.
Yüreğin derinliklerinden
kırık dökük iç çekişlerle,
bin parçaya ayrılan,
yitip giden bir rüya gibi...
Yeniden akacak sözcükler...
Öfkelenmekten, ağlamaktan, gülmekten, yaşamaktan keyif duyuyorum. Olumlu ya da olumsuz kendim olmanın sevincini yaşıyorum. Küçük, yalın mutlulukların olağanüstü olduklarını keşfettim. İç dünyamın zenginleşmesiyle kendimle daha iyi dost olmayı becerdim sonunda. Güneşe yönelen bitkiyi görebiliyorum. Güneşi izleyerek hareket ediyor, onu arıyor, ona yalvarıyor. Gün boyunca yaptığı dairesel hareketi, havada çıkardığı hışırtıyı dinlemeyi artık öğrendim. Bitkinin güneşe ilahi okuduğunu fark ettim. Artık bir menekşeye bakınca, güneşin yükselmesiyle açıldığını, kendini tamamen ona sunduğunu ve güneş kaybolduğunda kapandığını görebiliyorum. Onun taç yapraklarını açıp kapatmasının güneşe bir övgü olduğunu -tıpkı biz dua ettiğimiz zaman dudaklarımızı açıp kapattığımız gibi- anlayabiliyorum.
Her yazı metni ile bir örtü kalkıyor üzerimizden. Tersine çeviriyoruz yaşamı: ölümden doğuma. Her anımız parça parça bir geçiş... Kaygıdan umuda. Belirsiz, elden kolayca kaçıveren, parçalanmış bir dünya bizimkisi. Işık benekleriyle, belli belirsizlikle titreşen noktacıklarız. Yaşamın geri çekildiği, ölüm kusan topraklarda bir mumyanın çözülmüş sargılarıyız. Oradan buradan parçalarımızı topluyoruz. Topluyoruz toplamasına da, kendimizi yapıştıramayacak kadar çok kırığız. Kendimi görüyorum. Kendi zedelenmiş tenimi... Boşluğa, hem içimdeki, hem dışımdaki boşluğa direnen incecik bir zarım. Yaralı ve bereli.
Korkmayayım diye, en yumuşak renklerle başlıyorum; badem yeşili, gök mavisi, soluk kırımızı. Veya şekerli, sulu renklerle; mandalina, çilek, portakal, böğürtlen. Dünyanın tüm renklerine bürünüyorum. Geliyorum. Yaşama tekrar katılacağım, dans edeceğim, dans edeceğim, dans edeceğim. Dans etmeyi öyle severdim ki! Bekleyin, geliyorum! Zaman gerek, uzaktan geliyorum, ama geliyorum. Önümde adımlarımın sesini duyuyorum. Toprak ve su, gök ve yer arasında yaşamın yolu. El yordamıyla gidiyorum. Gitmek için gidiyorum. Ancak durmayacağım. Bin ışıklı damlalardan doğuyorum. Her saniye, dinginliğe, güzelliğe doğuyorum. Işığa doğru yükseliyorum. Yaşam bana, kocaman gülümsüyor.
Dün akşam bıraktığım yerden başlamalıyım. Yeniden yazı masama dönüyorum. Mutluluğumun bütün gövdemden aktığını duyumsuyorum. Tüm evreni kucaklamak istiyorum.
Yalnızca yazı metni var karşımda. Anı dünyasının izleri serpiliyor her yanıma. Havada asılı kalmış bir tırpan gibidir anılar. İlk tümce dökülüyor kâğıda. Bir inatçı mırıltı, bir uçsuz bucaksız uğultu sayfalarda uçuşuyor. Kendi belleğimin sandığından anıların sarhoşluğuyla kâğıtta kavisler çiziyorum. Yeniden sözcükler... Damla damla kâğıda akan, sıçrayan damlalar, kutsal serpintiler?
Düşüncelerin ve duyguların nakışlarıyla yaratılan bir yaratılış destanıdır bir yazı metni. Her metin kanatlanan bir çığlıktır. Telaşla özgürleşerek arınan, hafifleyen, sonra birden yırtılıveren bir çığlık...
Kendi uzun, sonsuz çığlığım!
Yeniden akacak sözcükler.
Yüreğin derinliklerinden
kırık dökük iç çekişlerle,
bin parçaya ayrılan,
yitip giden bir rüya gibi...
Yeniden akacak sözcükler...
Öfkelenmekten, ağlamaktan, gülmekten, yaşamaktan keyif duyuyorum. Olumlu ya da olumsuz kendim olmanın sevincini yaşıyorum. Küçük, yalın mutlulukların olağanüstü olduklarını keşfettim. İç dünyamın zenginleşmesiyle kendimle daha iyi dost olmayı becerdim sonunda. Güneşe yönelen bitkiyi görebiliyorum. Güneşi izleyerek hareket ediyor, onu arıyor, ona yalvarıyor. Gün boyunca yaptığı dairesel hareketi, havada çıkardığı hışırtıyı dinlemeyi artık öğrendim. Bitkinin güneşe ilahi okuduğunu fark ettim. Artık bir menekşeye bakınca, güneşin yükselmesiyle açıldığını, kendini tamamen ona sunduğunu ve güneş kaybolduğunda kapandığını görebiliyorum. Onun taç yapraklarını açıp kapatmasının güneşe bir övgü olduğunu -tıpkı biz dua ettiğimiz zaman dudaklarımızı açıp kapattığımız gibi- anlayabiliyorum.
Her yazı metni ile bir örtü kalkıyor üzerimizden. Tersine çeviriyoruz yaşamı: ölümden doğuma. Her anımız parça parça bir geçiş... Kaygıdan umuda. Belirsiz, elden kolayca kaçıveren, parçalanmış bir dünya bizimkisi. Işık benekleriyle, belli belirsizlikle titreşen noktacıklarız. Yaşamın geri çekildiği, ölüm kusan topraklarda bir mumyanın çözülmüş sargılarıyız. Oradan buradan parçalarımızı topluyoruz. Topluyoruz toplamasına da, kendimizi yapıştıramayacak kadar çok kırığız. Kendimi görüyorum. Kendi zedelenmiş tenimi... Boşluğa, hem içimdeki, hem dışımdaki boşluğa direnen incecik bir zarım. Yaralı ve bereli.
Korkmayayım diye, en yumuşak renklerle başlıyorum; badem yeşili, gök mavisi, soluk kırımızı. Veya şekerli, sulu renklerle; mandalina, çilek, portakal, böğürtlen. Dünyanın tüm renklerine bürünüyorum. Geliyorum. Yaşama tekrar katılacağım, dans edeceğim, dans edeceğim, dans edeceğim. Dans etmeyi öyle severdim ki! Bekleyin, geliyorum! Zaman gerek, uzaktan geliyorum, ama geliyorum. Önümde adımlarımın sesini duyuyorum. Toprak ve su, gök ve yer arasında yaşamın yolu. El yordamıyla gidiyorum. Gitmek için gidiyorum. Ancak durmayacağım. Bin ışıklı damlalardan doğuyorum. Her saniye, dinginliğe, güzelliğe doğuyorum. Işığa doğru yükseliyorum. Yaşam bana, kocaman gülümsüyor.
2024-06-10 12:32:58
Unutulan bir iletişim aracı: Kartpostallar
Kimi zaman bir görüntü, bir esinti, renk, koku, ses belleğin gizemli kapısını aralar. Çağrışımlar zamanın gerisinde yaşadığımız ve unutulmuş bir yaşantı parçasını gözümüzü... Devamı
2024-05-12 01:08:49
Mezun olduğu okulu ile bütünleşen bir isim: Ayşe Mayda
Yıl 2016. Bir bahar günü, 10 Mayıs gecesi, rahmetli Ayşe Mayda’nın 100. Yaş Günü’nü kutluyoruz. Bu aynı zamanda İzmir Amerikan Koleji’nin de en mutlu günü. Nasıl olmasın! İzmir... Devamı
2024-04-10 09:15:00
“Hatırlamanın ve unutmanın” ekseni etrafında Hamza Rüstem Fotoğraf Evi
20. Yüzyıl'ın ikinci yarısında tarihçileri, tarih eğitimcilerini ve tarih felsefecilerini her zaman düşündüren sorulardan birkaçını şöyle özetleyebiliriz: Tarih nedir? Tarih ne işe ... Devamı
2024-03-10 20:00:00
Kız beşikte çeyiz sandıkta
Bugünkü yaşımda kesinlikle anladığım bir şey var. Yaşamımda tecrübelerimin ağırlığı gibi, karşılaştığım insanların, yaşamıma giren kişilerin de ağırlığı var. Hafif şey... Devamı
2024-02-08 13:00:20
Hayat dediğimiz...
Bir sabah yürüyüşünde karşıdan yaklaşan bir çocuk arabası gördüm. Arabanın içinde bir bebek, üzerinde değişik desenler, nakışlar, figürlerle açık mavi renkte bir örtü, beşik ... Devamı
2024-01-10 20:00:00
Yaşam-ölüm döngüsünde hayatın sıradanlığı
Bazen hayretle en önemsiz ayrıntıları hatırladığımı, bazen çok iyi tanıdığım birinin adını unutuverdiğimi fark ediyorum. Gün geliyor yıllar yılı yaşadıklarımı hatırlayamadı... Devamı
2023-12-10 10:00:00
İzmir’in Kemeraltı Çarşısı kimleri büyülemez!
Kemeraltı Çarşısı’nın insan eliyle doldurulmuş bir iç limanı olduğunu biliyor muydunuz? Bu çarşı tarih boyunca bir çarşı olma özelliğini hep korudu. Bu yüzden İzmir denilince ak... Devamı
2023-11-09 20:00:00
Onca emekle üretilmiş Gül Bahçemi kim geri verecek bana?
Bir kentte bulunduğunuzu nasıl anlarsınız? Örneğin Paris Eyfel Kulesi, New York Özgürlük Anıtı, Mısır Piramitleri, Ankara Anıtkabir ile simgeleşmiş kentlerdir. İstanbul'un iki kıtay... Devamı
2023-10-09 15:22:40
Alt tarafı küçük bir yaşam benimkisi
Sonbahar geldi. Saplar güneşe doğru sararıp katılaşıyor, ağaçtan sessizce dökülen yapraklar toprağın üzerinde hışırdıyor. Her bitki sonbaharın buğusuyla damgalanıyor. Kulağımda... Devamı
2023-09-09 14:25:21
Sosyal medya kültürü mahremiyeti öldürdü mü?
Shakespeare’in en bilinen karakteri Hamlet, “Danimarka krallığında bir şeyler oluyor” sözleriyle yaşadığı saray ortamından kuşkulanmaya başlar. Bu çağın insanları olarak sizler ... Devamı
