Küçük kum tanecikleri 2018-08-12 00:00:00
Küçük kum tanecikleri
Yazar: Raşel Rakella Asal
Çılgın dalgalar, kendilerine yüksekten bakan yalçın kayalıklara şamar atarlar... Deniz atar tokadını toprağa bütün kuvvetiyle... Oysa heybetlidir granitler. Kuvvetli, bir o kadar da büyük ve güçlüdürler. Döven de, dövülen de güçlüdür kendi dünyalarında.
Ama ya kumsallardaki kumlar! Kayaların dayanıklı güçleriyle karşılaştırıldıklarında kumlar nedir ki? O ucu bucağı yokmuş sanılan kumsallarda her şey başkadır. Deniz karayı öper, okşar. Kıyıya vurup yanlamasına kırılan uzun beyaz dalga sıraları adeta bir annenin yavrusunu kucaklayışı gibi yalar kumsalı.
Deniz dümdüzdür. Bir adam yürür kumsalda. Çıplak, kocaman ayakları, tam denizin karayla birleştiği noktada. Bazen bir ayak suda, öteki ayak kumda. Bazen her ikisi de kumsalda veya her ikisi de denizde. Sıvalı paçaları, keyifle, foşur foşur ilerler, ayaklarıyla incecik kum tanelerini itip ilerler adam. Geride, ayak izleri sıralanır.
Dört yaşlarında bir çocuk. Hala parmağını yalayan bir çocuk. Kıpır kıpır bir şeyler duyumsayarak koşar, oynar, deniz kabukları toplar. Bakışlarında bir muzırlık pırıltısı, içten gelen parlak bir şevk. Sonra yuvarlak, beyaz bir taş bulur. Kumların içinden fışkırmış bir taş. Onu almak için uzanır. Taş uzar, upuzun, beyaz, iki başlı bir şey olur. Çocuk sevinir. Dünyada bulunmanın mutluluğunu, aniden bulduğu bir nesneden aldığı gönenci annesine göstermek için sıçraya sıçraya ilerler.
Dik güneş ışığının eğimli ışını su çizgisinin üst kısmındaki kumları kemik beyazına çevirerek kumsala vurur. Bir deniz kuşu ıpıslak kanatlarıyla uçar; kanatlarını sessizce kapatarak döner, ince bir şerit gibi denizin sularına dalar. Bir esinti, kuru kum tabakası boyunca plajı yalayıp denizin üzerine iner; suyun yüzeyini, madeni parıltılı küçük dalgacıklarla hareketlendirir. Titrerim.
Dümdüz ayna gibidir deniz. Sade ve pırıl pırıl. Tam denizle karanın birleştiği o oynak çizgide kumdan oymalar yapar dalgalar. Bir ileri, bir geri...
Işıl ışıldır bu küçücük dalgalar. Kumsala değmekten utanıp hemen geri kaçarlar, sonra dayanamayıp birbirlerini ite ite yine gelirler.
Çabucak kırılı kırılıveren ufak dalgacıklar. Her şey yumuşacık, her şey tatlı, her şey yuvarlaktır kumsallarda.
Pırıl pırıl denizde, sayısız kum tanecikleri. Toprağın ufacık, minik zerrecikleri... Kimsenin tenezzül edip saymadığı, milyonlarca ufak, minik dünyacıktırlar. O kadar zavallı, o kadar zayıf, o kadar ehemmiyetsizdirler ki onlar. En ufak bir titreyiş, altüst eder küçük dünyalarını. Yığılırlar üst üste kum tanecikleri. Üzerlerinde, derin yaralar gibi, sabah gezintilerini kumsalda yapan tatilcilerin ayak izleri kalır.
Küçük kum tanecikleri. Küçük dünyalar. Ufak zerreler.
Kayalar; heybetli, vahşi ve kuralsız mesafeli görüşlerinin altında erişilmez duruşlarıyla bize tepeden bakarlar. Oysa kum tanecikleri elimizin altında, yanı yanıbaşımızdadırlar. Bizlerle beraber nefes alıp verirler. Bir serçe basıp çiğner kum tanelerini. Kum taneciklerinin dünyasını altüst etmeye yeter.
Küçük kum tanecikleri, küçük dünyalar...
Bir çocuk gibi bakarım kum taneciklerine ve her zaman büyülü bir sevinç duyarım onlarla birlikte dünyada olmaktan.
O çocuğu düşündükçe bir kez daha sıradan şeylerin rahatlığı karşısında hayrete düşerim. İçimde hala o çocuğun bir parçası var. Tıpkı çocuklar gibi kendinize sebepsiz sevinçler yaratın. Bizler asla büyümeyelim. Bu küçük çocuğun küçük dünyasını içimizde hep taşıyalım. Her neyse, ben hiç büyümeyeyim.
Ama ya kumsallardaki kumlar! Kayaların dayanıklı güçleriyle karşılaştırıldıklarında kumlar nedir ki? O ucu bucağı yokmuş sanılan kumsallarda her şey başkadır. Deniz karayı öper, okşar. Kıyıya vurup yanlamasına kırılan uzun beyaz dalga sıraları adeta bir annenin yavrusunu kucaklayışı gibi yalar kumsalı.
Deniz dümdüzdür. Bir adam yürür kumsalda. Çıplak, kocaman ayakları, tam denizin karayla birleştiği noktada. Bazen bir ayak suda, öteki ayak kumda. Bazen her ikisi de kumsalda veya her ikisi de denizde. Sıvalı paçaları, keyifle, foşur foşur ilerler, ayaklarıyla incecik kum tanelerini itip ilerler adam. Geride, ayak izleri sıralanır.
Dört yaşlarında bir çocuk. Hala parmağını yalayan bir çocuk. Kıpır kıpır bir şeyler duyumsayarak koşar, oynar, deniz kabukları toplar. Bakışlarında bir muzırlık pırıltısı, içten gelen parlak bir şevk. Sonra yuvarlak, beyaz bir taş bulur. Kumların içinden fışkırmış bir taş. Onu almak için uzanır. Taş uzar, upuzun, beyaz, iki başlı bir şey olur. Çocuk sevinir. Dünyada bulunmanın mutluluğunu, aniden bulduğu bir nesneden aldığı gönenci annesine göstermek için sıçraya sıçraya ilerler.
Dik güneş ışığının eğimli ışını su çizgisinin üst kısmındaki kumları kemik beyazına çevirerek kumsala vurur. Bir deniz kuşu ıpıslak kanatlarıyla uçar; kanatlarını sessizce kapatarak döner, ince bir şerit gibi denizin sularına dalar. Bir esinti, kuru kum tabakası boyunca plajı yalayıp denizin üzerine iner; suyun yüzeyini, madeni parıltılı küçük dalgacıklarla hareketlendirir. Titrerim.
Dümdüz ayna gibidir deniz. Sade ve pırıl pırıl. Tam denizle karanın birleştiği o oynak çizgide kumdan oymalar yapar dalgalar. Bir ileri, bir geri...
Işıl ışıldır bu küçücük dalgalar. Kumsala değmekten utanıp hemen geri kaçarlar, sonra dayanamayıp birbirlerini ite ite yine gelirler.
Çabucak kırılı kırılıveren ufak dalgacıklar. Her şey yumuşacık, her şey tatlı, her şey yuvarlaktır kumsallarda.
Pırıl pırıl denizde, sayısız kum tanecikleri. Toprağın ufacık, minik zerrecikleri... Kimsenin tenezzül edip saymadığı, milyonlarca ufak, minik dünyacıktırlar. O kadar zavallı, o kadar zayıf, o kadar ehemmiyetsizdirler ki onlar. En ufak bir titreyiş, altüst eder küçük dünyalarını. Yığılırlar üst üste kum tanecikleri. Üzerlerinde, derin yaralar gibi, sabah gezintilerini kumsalda yapan tatilcilerin ayak izleri kalır.
Küçük kum tanecikleri. Küçük dünyalar. Ufak zerreler.
Kayalar; heybetli, vahşi ve kuralsız mesafeli görüşlerinin altında erişilmez duruşlarıyla bize tepeden bakarlar. Oysa kum tanecikleri elimizin altında, yanı yanıbaşımızdadırlar. Bizlerle beraber nefes alıp verirler. Bir serçe basıp çiğner kum tanelerini. Kum taneciklerinin dünyasını altüst etmeye yeter.
Küçük kum tanecikleri, küçük dünyalar...
Bir çocuk gibi bakarım kum taneciklerine ve her zaman büyülü bir sevinç duyarım onlarla birlikte dünyada olmaktan.
O çocuğu düşündükçe bir kez daha sıradan şeylerin rahatlığı karşısında hayrete düşerim. İçimde hala o çocuğun bir parçası var. Tıpkı çocuklar gibi kendinize sebepsiz sevinçler yaratın. Bizler asla büyümeyelim. Bu küçük çocuğun küçük dünyasını içimizde hep taşıyalım. Her neyse, ben hiç büyümeyeyim.
2024-06-10 12:32:58
Unutulan bir iletişim aracı: Kartpostallar
Kimi zaman bir görüntü, bir esinti, renk, koku, ses belleğin gizemli kapısını aralar. Çağrışımlar zamanın gerisinde yaşadığımız ve unutulmuş bir yaşantı parçasını gözümüzü... Devamı
2024-05-12 01:08:49
Mezun olduğu okulu ile bütünleşen bir isim: Ayşe Mayda
Yıl 2016. Bir bahar günü, 10 Mayıs gecesi, rahmetli Ayşe Mayda’nın 100. Yaş Günü’nü kutluyoruz. Bu aynı zamanda İzmir Amerikan Koleji’nin de en mutlu günü. Nasıl olmasın! İzmir... Devamı
2024-04-10 09:15:00
“Hatırlamanın ve unutmanın” ekseni etrafında Hamza Rüstem Fotoğraf Evi
20. Yüzyıl'ın ikinci yarısında tarihçileri, tarih eğitimcilerini ve tarih felsefecilerini her zaman düşündüren sorulardan birkaçını şöyle özetleyebiliriz: Tarih nedir? Tarih ne işe ... Devamı
2024-03-10 20:00:00
Kız beşikte çeyiz sandıkta
Bugünkü yaşımda kesinlikle anladığım bir şey var. Yaşamımda tecrübelerimin ağırlığı gibi, karşılaştığım insanların, yaşamıma giren kişilerin de ağırlığı var. Hafif şey... Devamı
2024-02-08 13:00:20
Hayat dediğimiz...
Bir sabah yürüyüşünde karşıdan yaklaşan bir çocuk arabası gördüm. Arabanın içinde bir bebek, üzerinde değişik desenler, nakışlar, figürlerle açık mavi renkte bir örtü, beşik ... Devamı
2024-01-10 20:00:00
Yaşam-ölüm döngüsünde hayatın sıradanlığı
Bazen hayretle en önemsiz ayrıntıları hatırladığımı, bazen çok iyi tanıdığım birinin adını unutuverdiğimi fark ediyorum. Gün geliyor yıllar yılı yaşadıklarımı hatırlayamadı... Devamı
2023-12-10 10:00:00
İzmir’in Kemeraltı Çarşısı kimleri büyülemez!
Kemeraltı Çarşısı’nın insan eliyle doldurulmuş bir iç limanı olduğunu biliyor muydunuz? Bu çarşı tarih boyunca bir çarşı olma özelliğini hep korudu. Bu yüzden İzmir denilince ak... Devamı
2023-11-09 20:00:00
Onca emekle üretilmiş Gül Bahçemi kim geri verecek bana?
Bir kentte bulunduğunuzu nasıl anlarsınız? Örneğin Paris Eyfel Kulesi, New York Özgürlük Anıtı, Mısır Piramitleri, Ankara Anıtkabir ile simgeleşmiş kentlerdir. İstanbul'un iki kıtay... Devamı
2023-10-09 15:22:40
Alt tarafı küçük bir yaşam benimkisi
Sonbahar geldi. Saplar güneşe doğru sararıp katılaşıyor, ağaçtan sessizce dökülen yapraklar toprağın üzerinde hışırdıyor. Her bitki sonbaharın buğusuyla damgalanıyor. Kulağımda... Devamı
2023-09-09 14:25:21
Sosyal medya kültürü mahremiyeti öldürdü mü?
Shakespeare’in en bilinen karakteri Hamlet, “Danimarka krallığında bir şeyler oluyor” sözleriyle yaşadığı saray ortamından kuşkulanmaya başlar. Bu çağın insanları olarak sizler ... Devamı
