"10 Mayıs Pazar günü Sollentuna'daki Stockholm Alevi Kültür Merkezi'nde Türkiye'den davetli olarak gelen yazar Pamuk Yıldız ile söyleÅŸi var" dediler. "Bir kitabı varsa okuyayım da ona göre izleyeyim toplantıyı" dedim. 

Cumartesi günü, Akalla'da bir dostuma kahvaltıya gittiÄŸimde Pamuk Yıldız'ın kitabını sordum. Arkadaşım Pamuk Yıldız'ın "O Hep Aklımda" adlı, 12 Eylül zindanlarında maruz kaldığı muameleleri anlattığı gerçek yaÅŸam öyküsü kitabını verdi. 

Tesadüfe bakın, bir gün önce 12 Eylül'ün eli kanlı generali Kenan Evren yaptıkları zulmün hesabını vermeden çekip gitmiÅŸti bu dünyadan. Eve gider gitmez kitaba şöyle bir göz atayım dedim önce. Ama baÅŸlayınca bırakamadım. 

Saat gecenin üçüydü bitirdiÄŸimde. Yattım. Derince uyudum mu uyumadım mı bilmiyorum, ama boÄŸulurcasına fırlayıp doÄŸruldum yataktan. Pencerenin dibindeki yatağımdan çıkmadan dışarının zifiri karanlığını gördüm. Kan ter içindeydim. Kafama el attım buz gibiydi, bütün saçlarım elime geldi. Dökülen saçlarım yataÄŸa saçılmış; yüzüm, gözüm, yastığım, kapkara keçi postuna dönmüştü. 

Korku ve dehÅŸet içinde banyoya koÅŸtum. Işığı açtım, aynaya baktım... Aynadaki yansımamda görünen açık kumral saçlarımdan tek bir kıl dahi eksilmemiÅŸti. Oysa az önce içinden çıkmaya, kaçmaya çabaladığım düşümde, siyah uzun saçlarımdan sürüklenerek iÅŸkence odalarına getirilip götürülen 17 yaşında bir genç kızdım. 

İçimde ezilmiÅŸ, unutturulmaya yok edilmeye çalışılmış benliÄŸimin acısı yüzüme akın etmiÅŸti. Kimsenin benim Pamuk Yıldız olduÄŸumu fark etmemesini; Mamak Askeri Cezaevi ile "emniyet (!)" karakollarındaki iÅŸkencehanelerde çırılçıplak soyulup dövüldüğümü, cinsel organımdan aÄŸzıma elektik verildiÄŸini, canımın, ırzımın, kimliÄŸimin ayaklar altına alındığı halimi kimsenin bilmemesini istedim. 

Hatta ben bile bilmeseydim. Unutsaydım o günleri yaÅŸadığımı. Ãœstüme başıma yüzüme gözüme bulaÅŸan bu yapışkan, kirli ÅŸeyden arınsaydım, çaÄŸlayanların serin berrak suları altında yıkansaydım. 

Aynadaki Pamuk'un korkulu, kırgın, yorgun gözlerine, acılı yüzüne takılı kaldım bir süre... Nasıl avutacağımı bilemediÄŸim derin bir acıyı beynimin derinliklerine doÄŸru itekleyerek tekrar yataÄŸa yöneldim. Uyuyup bunları yaÅŸamamış bir ben olarak uyanmak istedim hayata... 

Bir iki saatlik uykunun ayılmaya yetmeyen sersemliÄŸi ile Alevi Kültür Merkezi'ne gittim. Kadınlı erkekli kalabalık bir topluluk Pamuk Yıldız'ı dinlemeye gelmiÅŸti. TopluluÄŸun hemen hemen her kiÅŸisi 12 Eylül zindanlarından geçmiÅŸ, hapislerin dışında eli kanlı diktatörlük ile köşe kapmacalardan canını zor kurtarmış mültecilerdi. 

En önde masanın ardında olgun yaÅŸlarda, kıvırcık kızıl saçlı ufak tefek kadın, yüzüne biraz büyük düşen kocaman gözlerini açmış topluluÄŸa bakıyordu. KonuÅŸmaya baÅŸladığında heyecandan titreyen sesini kontrol altına alamayacağını anlayınca, özür dileyerek önceden hazırladığı konuÅŸma metninden okumaya baÅŸladı. 

O anlattıkça yüzüme alev basıyor, günlerdir aç kalmış gibi midem kazınıyordu. Bir gece önce okuduÄŸum kitabın özetini okuyordu Pamuk Yıldız. Kafam karmakarışıktı. Anlattıkça çoÄŸalan acıların kıskacında boÄŸuluyor gibi oluyordum. Asıl canımı acıtan da bunları yaÅŸamayanların ilgisizliÄŸinin verdiÄŸi öfkeydi. 

Çok öncelerden biliyordum bu durumları. YaÅŸamayanların anlayamayacağı, hatta dinlerken sıkılacağı, masallardaki Kaf dağının ardındaki çığlıktı anlatılanlar. Kulaklarımda yankılanan bu çığlığı duymak istemiyordum, bilmek istemiyordum, hatırlamak istemiyordum. Düşlerdeki kabus gibi; kaçmak istesen de ayakların gitmiyor, bağırsan da sesin duyulmuyordu. Çaresizdim. Bu çığlık benim de sesimdi. 

Ä°lgisiz kalamazdım. Kaf dağının ardındaki bu çığlığın, yıllar sonra bugün kime ne anlattığını anlamak için Pamuk Yıldız'la buluÅŸtum. BaÅŸbaÅŸa, güzel bir sohbet yaptık. Sohbetten sonra da dostlarla birlikte Stocholm'e yakın baÅŸka bir ÅŸehre; Nakka'ya gittik. Orada bir ev dolusu mülteci ve Mamaklı yoldaÅŸlarla güzel bir gün geçirdik. 

YediÄŸimiz, içtiÄŸimiz, gezdiÄŸimiz, gördüğümüz bize kalsın. Siz Pamuk Yıldız ile yaptığımız umut dolu güzel sohbete buyrun: 

- Merhaba Pamuk. Ä°sveç'e geliÅŸ hikayesi nasıl oldu? 

- Mamak'ta birlikte yattığımız arkadaşım var Stockholm'de. Onun aracılığı ile ilk kez 2007'de davet edilmiÅŸtim. O zaman geldiÄŸimde toplantı sonrası yapılan konuÅŸmalar çok etkili ve yararlı olmuÅŸtu. Bu kez yine davet üzerine geldim. 

- 35 yıl geçmiÅŸ ardadan, o yaÅŸanan acıları tekrar deÅŸmek nasıl bir etki yapıyor sizde ve yaÅŸayanlarda? 

- Çıktıktan uzun bir süre ben aileme, topluma uyum saÄŸlayamadım. Kitap yazmak için almadım kağıdı kalemi elime. Herkes kendi hayatını yaşıyordu. Ben onları anlamıyordum. Onlar da beni anlamıyorlar diye çok yalnız hissediyordum kendimi. Ama yazdıkça bana terapi oldu. Kağıt ve kalemle baÅŸ baÅŸayken bile anlatmaktan çok zorlandığım ÅŸeyler oldu. Yazdıkça rahatladım. Kitap böyle ortaya çıktı. Bu ÅŸansı olmayanlar için birlikte konuÅŸmak, yaÅŸadıklarımızla yüzleÅŸmek bir terapi oluyordu. Bunu fark ettim. 

- Bazen evimizdeki duvarlar bile bir iki gün dışarı çıkmazsak üstümüze üstümüze gelir. Bırakın yaÅŸanan iÅŸkenceleri, dış dünyaya kapalı bir ortamda yedi yıl geçirmek çok zor olmalı. Çıktıktan sonra ilk kez havayla, sokakla, insanlarla karşılaÅŸmak nasıl bir duygu? 

- Ä°lk önce içerde kalan arkadaÅŸlarım için üzülüyordum. Aklımda hep onlar oluyordu. Evimizin kapısı demir sürgülüydü. Kapı her açılışta ayaÄŸa panikle fırlıyor, sayım baÅŸlıyor diye hazırola geçiyordum. Dışarı çıkmaya, adım atmaya zorlanıyordum. Çünkü her ÅŸey komutla idi. Komut duymadan adım atmak çok yabancıydı. Dışarda her ÅŸey deÄŸiÅŸmiÅŸti. DolmuÅŸun kapıları vardı önceden, sürgülü olmuÅŸ, inip çıkarken ÅŸaşırıyordum. Bir gün evden çıkarken hava yaÄŸmurluydu, annem ÅŸemsiye vermiÅŸti. Yolda yaÄŸmur baÅŸladı, ben ÅŸemsiyeyi açamadım, unutmuÅŸum ÅŸemsiye filan kullanmayı. Sanki herkes bana bakıyordu, utandım. Åžemsiye elimde kaldı, sırılsıklam ıslandım. 

-Dışarıda sosyal bir ortama ilk girdiÄŸinde mesela bir kafeye oturduÄŸunda neler hissettin? 

- ArkadaÅŸlarla bir kafede buluÅŸmaya gitmiÅŸtim. OturduÄŸumuz yerden herkes bir ÅŸeyler ısmarlıyor. Garson habire bir ÅŸeyler getirip götürüyor. Ben ÅŸaÅŸkınlıkla dalmışım, o bize niye hizmet ediyor ki deyip, içerden kalan bir alışkanlıkla masadaki boÅŸ tabakları bardakları toplayıp garsonun ardından mutfaÄŸa götürmüştüm... Ben Tuzluçayır'dan gelmiÅŸim üç yaşında. Natoyolu'nda oturuyorduk. Dışarıya, okul dışında pek çıkmamışım. Hatta Kızılay'ı hiç bilmiyorum. Çok kaybolduÄŸumu bilirim Kızılay'da. 

-Bu yalnızlık ve topluma yabancılık durumunda profesyonel bir yardım, bir psikriyatrik destek ihtiyacı hissettin mi? 

- Hayır. Ruhsal bir tedaviyi kabul de edemezdim. Çünkü sürekli kendini savunma hali vardı o zamanlar. Dışardaki insanlarla, ailemle bile... Herkes beni ezmek, hakkımı çiÄŸnemek, bana saldırıda bulunmak istiyordu sanki. Mesela otobüste biri önüme geçip yer kapmaya çalışsa, beni yok sayamak, hakkımı çiÄŸnemek olarak görüyor, kıyameti koparıyordum. Halbuki o tür davranış birisinin sıradan, basit bir bencilliÄŸi, düşüncesizliÄŸi olabiliyordu. Mamak'ta olduÄŸum sürece dayak, hakaret görmek, hatta tahliyem geldiÄŸinde bile, bir güzelce soyulup dayak atıldıktan sonra salınıvermek... Sürekli kendini savunma hali sebebidir. 

- Çıktıktan sonra herhangi bir siyasi faaliyete katılma isteÄŸi oldu mu? 

- Aslında tahliye olduÄŸumun bile farkına varamadım. Dışarıda toplumun, içerde yaÅŸananlara ses çıkarmadığı için bunları yaÅŸadığımızı düşünüyordum. Ben de sessiz kalırsam bunlara göz yummak olacaktı. O nedenle hemen Ä°nsan Hakları DerneÄŸi'ne gittim. O yıllarda çok ÅŸeyler oluyordu, gözaltında kayıplar, iÅŸkenceler, yargısız infazlar... DerneÄŸin aktif çalışan bir elemanı oldum. Ta ki oradan Ä°nÅŸaat Mühendisleri Odası'nda iÅŸ bulup ayrıldığım zaman " Aaa, ben tahliye olmuÅŸum" dedim. 

- Ä°ÅŸ bulmada zorluk yaÅŸadın mı? 

- Ä°nsan Hakları DerneÄŸi'ne gönüllü olarak giderken bir taraftan da deÄŸiÅŸik iÅŸlere girip çıkıyordum. Fakat bir ÅŸekilde hep bir açığım oluyordu. Mesela bir yemek fabrikasına girmiÅŸtim. Bir iÅŸte daha önce çalışmış, deneyli olmayanı iÅŸe almadıkları için "Çalıştım önceden" demiÅŸtim. Telefonlara bakacaktım. Fakat telefonlar hatlıymış, fabrika içine, patrona, müdüre filan ayrı hatlar baÄŸlı... Karman çorman oldu tabii her ÅŸey, elim ayağım dolandı... 

- ArkadaÅŸ, hısım, akraba iliÅŸkileri... Evleri, sohbetleri nasıl oldu o günlerde? Senin hikayeni merak eden oldu mu? 

- ArkadaÅŸlar yedi yılda çok deÄŸiÅŸmiÅŸti tabii... EvlenmiÅŸler, çocukları olmuÅŸ. Çocuk... İçeride en çok çocuÄŸa hasret kaldık... Çocuk sesi bambaÅŸka bir ÅŸey. Tabii herkes gündelik kendi hayatından bahsediyordu. Kendimi ucu kapalı bir halkanın dışında yalnız kalmış hissediyordum. KonuÅŸmalara dahil olamıyordum... Bizim yaÅŸadıklarımızı yaÅŸamamış olanlara ne yaÅŸadığımı anlatabilmek kolay deÄŸildi. Sorduklarında kızarıyordum, elim ayağım titriyor, boÄŸuluyor gibi oluyordum. O yüzden genellikle o günlerin acı ve sıkıntılarını yaÅŸamış arkadaÅŸlarla birlikte oluyor, sadece onları arasında rahat hissediyordum kendimi. 

Pişman mısın?

- YaÅŸadıkların yüzünden aÅŸağılanmış, küçümsenmiÅŸ hissettiÄŸin oldu mu? Yani sen devletin istemediÄŸi bir anarÅŸist, terörist, hapiste yatmış, aykırı bir insandın gibisine... 

- En çıldırdığım sorulardan biriydi "PiÅŸman mısın?" lafı. Özellikle yakın akraba arasındaki sohbetlerde oluyordu. Hatta bir keresinde evden kovmuÅŸum hiddetimle. Ä°ÅŸkence gören benim. Bunu yapanlardan ya da sessiz kalanlardan hesap sorulması gerekirken... 

- Sen tutuklandın. Devletin istemediği bir şeyi yaptın ve karşılığında cezaevine konuldun diyelim. Haydi buraya kadar anlaşılabilir diyelim. Ancak, kitabında yazdığın gibi; gözaltındayken o korkunç işkenceler, çırılçıplak soyulup kollarından askıya asılmalar, elektirik verilmeler, aç susuz bırakılmalar, falakaya yatılmalar, cezaevine konulduktan sonra bile defalarca yeniden emniyete götürülüp cinsel tecavüze yeltenilmeler, saçlarından sürüklenerek coplanmalar... Üstüne üstlük cezaevi içinde sayımdı, havalandırmaydı komutlarıyla eşyaların altüst olması, dayak, küfür, fare pislikli, kurtlu yemekler... Tüm bu yaşadıkları için ne yapmayı düşündün? Yasal yollarla bunların hesabını sormak... "Benim bunları yaşamamam gerekirdi" diye bir dava açmak...

Devlete kesilen para cezası 

- Ben dava açım... Mahkeme süresince idamla yargılanıyordum. Dava sonuçlandı, 15 yıl ceza almıştım. Bunun karşılığı olarak altı yıl yatılıyordu. Yasal sürem dolduÄŸu halde salınmadım. En ağırı bu bekleyiÅŸ oldu. Tam yedi ay ayakkabılar ayağımda bekledim salınmayı. Çıktığımda açtığım dava lehime sonuçlandı, karar bozuldu 15 yıldan beÅŸ yıla düştü. BeÅŸ yıl için iki yıl yatılırken ben dört yıl, yedi ay fazladan yatmıştım. Avukatım tekrar dava açtı. Dışarda olmam gerekirken, içerde olduÄŸum süredeki davranışlarım beÄŸenilmediÄŸi için infazım yakılmış ve net beÅŸ yıl daha kesilmiÅŸ. Geriye kalan yedi ay için 15 bin lira para cezası ödedi devlet bana. 

- 12 Eylül maÄŸdurlarının dava açtığı dönemde siz tekrar dava açtınız mı? 

- Hayır, açmaya gerek görmedim. Çünkü ben çıktıktan sonra doksanlı yıllarda giderek katmerleÅŸen hak ihlalleri oldu. Ölümler, toplu kıyımlar.. Doksanaltıda açlık grevleri, ölüm oruçları... Doksandokuzda Ulucanlar... F tipi cezaevine protestolardaki kayıplar, 2001'de "hayata dönüş" operasyonundaki katliamlar.. "Ben de 30 yıl önce ÅŸunları yaÅŸadım" demeye utandım artık. Çok göstermelik olacaktı, içimden gelmedi. 

- Tüm bu olanlardan sonra siyasal mücadeleye devam etmek isteÄŸi ne durumda? 

- "Çok acı çektim, uzak durayım" duygusu olmadı. Ancak, 12 Eylül öncesi solun yükseliÅŸi ve 12 Eylül'de çektiklerimizi düşündüm. Solun kendi içinde parçalanmasının büyük rolü oldu bunda... Solun sola karşı hala birbirlerine sert davranışları, birleÅŸememeleri beni herhangi bir hareketin veya partinin üyesi olarak siyaset yapmaktan itti. Tabii ki toplumsal hareketlere birey olarak katılıyorum. Her harekette arkadaÅŸlarım dostlarım var. Ama örgütsel baÄŸ yerine bireysel olarak katılıyorum. Artık benim gözüm, kaşım gibi bedenimin bir parçası sol düşüncede olmak... Edebiyata yoÄŸunlaşıyorum, okuyorum, yazıyorum. 

- Sollentuna'da toplantı günü Kenan Evren'in ölüm haberi gelmiÅŸti. Ne hissetin? 

- Kenan Evren yaÅŸattığını yaÅŸattı. Ama ÅŸu yaşında sorulsaydı neden yaptın diye, belki yaşından ötürü abuk sabuk ne yaptım ne yapmadım gibi saçmalayacaktı. Burada asıl sorgulanması gereken 12 Eylül'ün siyasal arka planı. Bugün hala katmerlenerek 12 Eylül'ün siyasal yapılanması sürüyor. Bunun için bir ÅŸey yapmak lazım asıl. Ayrıca açılan davaların sonuçlanmış, 12 Eylül'ün yargılanmış olması, suçlarının ortaya çıkmış olması gerekirdi, ama Kenan Evren mahkemeye bile gelemedi. Bunayıncaya kadar da yaÅŸadı. Yine de cenazesine katılımın düşük olmasına, ardından gösterilen tepkilere, protestolara sevindim. 

- Yani bireysel suçlamalardan daha ziyade "12 Eylül'ün getirdiÄŸi sisteme karşı mı mücadele önemli" mi diyorsunuz? 

- 12 Eylül ekonomik nedenlerden ötürü gelmiÅŸti. Sermayenin önünün açılması, karşı duranların, sendikaların, siyasetin sesinin engellenmesi. Örgütlenmelerin dağıtılması. Bunu yaptılar. Bugün 12 Eylül amacına ulaÅŸtı. Eskisinden daha güçlüler. 

Kadın cinsine yönelik katliamlar, iÅŸkenceler 

- Stockholm Alevi DerneÄŸi'ndeki toplantınızda cezaevinde yatmış bir kadın arkadaÅŸ Diyarbakır Cezaevi'ndeki bir olayı anlattı: Kürt hareketinden Sakine'nin yoldaÅŸlarının karşısına çırılçıplak getirilerek tecavüz ettirilmeye zorlanması karşısında, baÅŸlarını öne eÄŸen, gözlerini kapayan yoldaÅŸlarına avazı çıktığı kadar, bağırarak "Ne utanıyorsunuz, benim namusundan siz sorumlu deÄŸilsiniz, namusumun bekçisi deÄŸilsiniz. Kaldırın kafalarınızı, siz onurlu mücadelemizin neferlerisiniz. Onun için buradasınız. Utanacaksanız ona ihanet etmekten utanın!" dediÄŸini hatırlattı... 12 Eylül zindanlarında kadınlar, ekstradan cinsiyetleri yüzünden de ayrıca katmerli iÅŸkenceler gördüler. Hatta erkek tutuklular eÅŸleri, kız kardeÅŸleri ve kadın yoldaÅŸlarına yapılan iÅŸkenceler ve tecavüzlerle tehdit edildiler. Dışarıda da durmadan artan kadın cinsiyeti nedeniyle iÅŸlenen kan davaları, namus cinayetleri, sokakta, dolmuÅŸta tecavüzler var kadınlara. Bunlara ne diyorsun? 

- Ä°ÅŸte bu nedenle ben de kitabımda yazmakla, toplantılarda konuÅŸmakla, konuÅŸturmakla açığa çıkartmaya çalışıyorum bu kanayan yaramızı. Ãœstününün örtülmemesi, yaÅŸanan acıların unutulmaması gerek. YaÅŸananlara, sessiz kalınmaması, yaÅŸatanlardan hesap sorulması gerek; bir daha yaÅŸanmaması için... 

- Kadınlara karşı toplumsal cinsiyet eÅŸitsizliÄŸi temelinde siyaset alanında olduÄŸu gibi iÅŸ, ev hayatında yaÅŸadığı eÅŸitsizliklere tuz biber, bir de bedenine sözle ve cebren uygulanan ÅŸiddet var. Bizzat kendi bedenine ÅŸiddet uygulanmış biri olarak bununla nasıl mücadele edilmeli sence? 

- Ä°ÅŸ yerinde, sokakta, ailede, hatta sevdiklerinden babadan, erkek kardeÅŸten, kocadan gördüğün ÅŸiddet erkek ÅŸiddeti, bu erkek egemen bir toplum oluÅŸumuzdan geliyor. Bedene karşı cinselliÄŸe karşı yöneltilen bu ÅŸiddeti erkekler yapıyor. 

- Sınıfsal sebepler, ekonomik sebepler de var ama... Åžiddet karşıtı temelli bir örgütlenme mi olmalı mesela... 

- Ama burada toplumun yarısı kadın ve bu ÅŸiddetin çoÄŸu kadın cinsiyeti üzerine yükleniyorsa kadın kadına kendi aramızda bunu halledemeyiz. Bu durumu anlayan erkeklerle, sendikalarla hep birlikte örgütlenerek çözmeye çalışmalıyız. Kadın sorunlarını bilen erkeklerle de çalışmak lazım... En yakınlarımızdaki erkeklerden baÅŸlamalıyız, aile içinde kocamızı, oÄŸlumuzu, arkadaşımızı eÄŸitmeliyiz önce... Her ÅŸeyden önce de kadınların özgün bir örgütlenmesi olması... Kürt sorunu, Alevi sorunu tamam, ama bu nüfusun yüzde elli biri de kadın... Erkek ÅŸiddetine karşı burada acil olarak müdahale edebilecek kadın erkek örgütlenmeleri olabilir. Acil telefon hattı, yardıma gidebilecek motorize ekipler. Bu sivil toplum hareketi olmalı. 

- Mevcut kadın örgütlenmeleri, feminist örgütlenmeler bu ihtiyacı karşılıyor mu? 

- Hayır. Konu sadece ÅŸiddetle sınırlı deÄŸil ki? Ayrıca cinsellik de deÄŸil. Gecekondularda yaÅŸananları görmek anlamak lazım. Oralarda oturan kadınların ev içlerinin sorunlarına yönelmek lazım. Kent merkezlerinde birbirini tanıyan, belli eÄŸitim düzeyindeki kadınların bir araya gelip kendi kendilerine sohbet etmeleri, bedene dayalı sadece cinselliklerimizi yaÅŸamadık olayı deÄŸil ki bu mesele... Dar gelirli evlerde, gecekondularda yaÅŸan kadınların birinci dereceden cinselliÄŸi deÄŸil mesele. Öyle büyük dertleri var ki tozdan mütevelli daracık evlerde mahpus kalmış devasa bir güç var. Onun evine gitmek, derdini dinlemek, onların sözünü aktarmak topluma; film mi olur, belgesel mi... Ben edebiyatla kendi çapımda bir ÅŸeyler yapmaya çalışıyorum iÅŸte... 

- Bu güzel sohbet için çok teÅŸekkür ederim Pamuk. Son sorum: Özgürlük nedir? 

- HissettiÄŸin, düşündüğün ÅŸeye göre yaÅŸamak ve onu dile getirebilmektir bence... 

*** 

Pamuk Yıldız kimdir? 

1962 yılında Çorum'un Evcikuzkışla köyünde doğdu. Ankara'da Tuzluçayır İlkokulu, ortaokulu ve lisesinde okudu. Lise son sınıfta gözaltına alındı. Altı yıl yedi ay Mamak Askeri Cezaevi'nde tutuklu kaldı. 12 Eylül cuntasının işkencelerini, yargılamalarını "O Hep Aklımda" (2001, Belge Yayınları; 2007, 2008, 2010, Penta Yayınevi; 2012, Ayizi Yayınevi) isimli kitabında anlattı. Cezaevi sonrasını "Babam Yalnız Öldü" (2010, Penta Yayınevi, 2011, Ayizi Yayınevi) isimli kitabında romanlaştırdı. Hollanda'da Umut Magazin'in öykü yarışmasında "Kapım Çalınıyor" öyküsüyle birincilik aldı. Son kitabı "Kapının Dışında" adlı romanında siyasal düşünceleri nedeniyle Hollanda'ya iltica etmek zorunda kalan Türkiyeli bir kadının öyküsünü anlatıyor.