Tek derdim o çocuklar... 2013-05-20 00:00:00
Tek derdim o çocuklar...
Yazar: Hasan Tahsin KocabaÅŸ
Tasarruf Mevduatı Sigorta Fonu (TMSF) BMC’ye ve başka birkaç Karamehmet şirketine el koydu.
Show TV meselesi bence “dikkat çekmekten” başka bir halt değil. Bence maksat BMC idi, oldu.
Duyumlarıma göre TMSF, BMC’nin çalışmasından yana. Özellikle çalışanların hakları konusunda adım atacak.
Ancak derinlemesine göre yorum yapmak çok zor. Çünkü neredeyse bir buçuk yıldır çocuklarına ekmek götüremeyen insanlarımızın yaşadıkları devasa bir trajediye dönüşmesine rağmen, özellikle medya ilgisizliği korkunç boyutta.
Benim derdim de şu an için sadece o çalışanların yeniden evlerine ekmek götürmeleri.
BMC’nin bundan sonra ne olacağından önce “bugüne nasıl geldi?” sorusuna yanıt aramamız lazım.
Medyanın teslimiyetçi bakışında cevap bulamayız ama, sevgili abim Serdar Öztürk’ün kişisel bloğunda kaleme aldığı “BMC bilerek mi çıkmazda?” başlıklı yazısını özellikle okumanızı diliyorum
BMC ile daha sağlıklı yazmak için bir hafta beklemek gerekecek sanırım.
Bu arada sendika ve işçilerden de durum değerlendirmesi alırız.
Ancak bu arada hemen belirteyim ki, BMC sıkıntısında olan biteni sadece kapitalist maddecilikle izleyen, orada yaşanan türlü trajedileri görmezden duymazdan gelen özellikle İzmir iş dünyasını unutamam.
TMSF el koyduktan sonra da “büyük laf edermiş” gibi konuşan eski EBSO Meclis Başkanı Tiryaki efendinin BMC’nin “ilk hacizcilerinden” olduğunu da göz ardı etmemek lazım. Bay Tiryaki koşa koşa Yeni Asır’a “beyanat vererek” neyin mesajını veriyor bilemem!
BMC işinin sonunda “bir İzmir devi daha” elin Arap’ına Amerikalı’sına giderse de şaşırmam.
Bugünlerde BMC işini sadece “ekonomik cukkalar” çerçevesinde irdeleyecekleri uyarıyorum ve Allah’tan korkmaya çağırıyorum.
Onca trajedi içinde bir “selam” vermeyi, “telefona çıkmayı” boş gören bazı İzmirli ünlüleri burada yazmaya başlarsam ayıp olur.
Bay Tiryaki gibiler işi sadece ekonomik gördüklerinden çıkıyor bazı sorunlar.
Bir buçuk yıldır eve ekmek götürememek, çocukların yüzüne bakamamak nedir bilemez bazıları.
Benim derdim bundan sonra “gülecekler” değil, bugüne kadar “ağlayan” ama gözyaşlarını saklayan o BMC çocuklarının gülmesi!
Show TV meselesi bence “dikkat çekmekten” başka bir halt değil. Bence maksat BMC idi, oldu.
Duyumlarıma göre TMSF, BMC’nin çalışmasından yana. Özellikle çalışanların hakları konusunda adım atacak.
Ancak derinlemesine göre yorum yapmak çok zor. Çünkü neredeyse bir buçuk yıldır çocuklarına ekmek götüremeyen insanlarımızın yaşadıkları devasa bir trajediye dönüşmesine rağmen, özellikle medya ilgisizliği korkunç boyutta.
Benim derdim de şu an için sadece o çalışanların yeniden evlerine ekmek götürmeleri.
BMC’nin bundan sonra ne olacağından önce “bugüne nasıl geldi?” sorusuna yanıt aramamız lazım.
Medyanın teslimiyetçi bakışında cevap bulamayız ama, sevgili abim Serdar Öztürk’ün kişisel bloğunda kaleme aldığı “BMC bilerek mi çıkmazda?” başlıklı yazısını özellikle okumanızı diliyorum
BMC ile daha sağlıklı yazmak için bir hafta beklemek gerekecek sanırım.
Bu arada sendika ve işçilerden de durum değerlendirmesi alırız.
Ancak bu arada hemen belirteyim ki, BMC sıkıntısında olan biteni sadece kapitalist maddecilikle izleyen, orada yaşanan türlü trajedileri görmezden duymazdan gelen özellikle İzmir iş dünyasını unutamam.
TMSF el koyduktan sonra da “büyük laf edermiş” gibi konuşan eski EBSO Meclis Başkanı Tiryaki efendinin BMC’nin “ilk hacizcilerinden” olduğunu da göz ardı etmemek lazım. Bay Tiryaki koşa koşa Yeni Asır’a “beyanat vererek” neyin mesajını veriyor bilemem!
BMC işinin sonunda “bir İzmir devi daha” elin Arap’ına Amerikalı’sına giderse de şaşırmam.
Bugünlerde BMC işini sadece “ekonomik cukkalar” çerçevesinde irdeleyecekleri uyarıyorum ve Allah’tan korkmaya çağırıyorum.
Onca trajedi içinde bir “selam” vermeyi, “telefona çıkmayı” boş gören bazı İzmirli ünlüleri burada yazmaya başlarsam ayıp olur.
Bay Tiryaki gibiler işi sadece ekonomik gördüklerinden çıkıyor bazı sorunlar.
Bir buçuk yıldır eve ekmek götürememek, çocukların yüzüne bakamamak nedir bilemez bazıları.
Benim derdim bundan sonra “gülecekler” değil, bugüne kadar “ağlayan” ama gözyaşlarını saklayan o BMC çocuklarının gülmesi!
