Yılda bir gün bana verilen köşeyi “kendime” ayırsam ayıp olur mu diye düşünürüm her 8 Nisan gelişinde?

Olmaz her halde...

Ayrıntılarıyla hatırlıyorum 2002 Nisanını...

Oğlum dört yaşında ve ben işsiz güçsüz bir gazeteci...

2002 girdiğinde karamsarlık “umutsuzluğa” dönmeye başlamış...

Aklıma iyi ve kötünün aynı andan geldiği bir saat ve çalan telefon...

Sevgili Ãœzeyir Sever...

Kanal 1 TV o sıralar İzmir TV olmuş, yeni içerikle ve Ali Büge’nin yönetiminde yeni yayına hazırlanıyor. Üzeyir’in davetiyle gidiyorum İzmir TV’na... Ama girmek istemiyorum TV’na, dışarıda buluşuyoruz. Üzeyir “farklı bir sabah programı düşünüyorum” diyor. “Ama öyle bıdı bıdı gazeteleri okuyup bitmesin, sorgulayıcı, muhalif bir kent yayını olsun istiyorum” diyor... Üzeyir konuşurken sadece gözlerine bakıyorum. “Eee ben ne yapayım?” diyorum saf saf... “Bu yayını senin yapmanı istiyorum” diyor. Yayının adı da belli.

İsim babası Üzeyir Sever: “Sabah Resimleri”.

8 Nisan 2002 Pazartesi sabahı başlıyoruz yeni heyecanla...

Müthiş bir TV. Yayınlar falan hep özgün.

Sevgili kardeşim Adem Kavacık ilk yönetmenim. O da heyecanlı.

O zamanlar uydu falan yok, internet yaygın değil. Sadece telefon. Önce garipseniyor yayın. Başkasının “taklidi” diyenler oluyor hemen. Garipseniyor çünkü 2002’de asla eleştirilmeyen, sorgulanmayan, adeta “biat” edilen bir belediye başkanı var İzmir’de... Rahmetli Piriştina büyükşehirde...

Sabah Resimleri’ne alışma kısa sürüyor.

Uzatmayayım, zira becerebilirsem bu konuyu “kitaplaştırmak” niyetim var, sevgili Üzeyir’i de ikna edebilirsem müthiş olacak. Tabii yayımlatabilirsek. Zira burası İzmir ve ne yazık ki “göründüğü” gibi değil.

Sabah Resimleri hep onur verdi bana.

Bu yüzden 8 Nisan hayatımın en önemli günlerinden. Yoksa bugün yazacak başla konu mu yoktu?

İlk yayın gününden 2006 yılı 15 Eylül’üne dek Adem kardeşimden başka Beyhan ve Duygu kardeşlerim üstlendi yönetmenliği. Reji ekibinden kameramanlara, ulaştırmadan TV yönetimine hep destek gördüm, inkâr etmem.

İzleyiciyle buluştuğu andan itibaren de kocaman bir aile olduk. Lakin bir TV yayınının alması gereken desteği kent önderleri hiç vermedi bunu da saklayamam. Hani “aşağı mahalle, yukarı mahalle” derim ya? Bir “yukarı mahalle yayını olarak” sermaye sahibi “aşağı mahallenin” hep kösteğini yaşadım.

Şimdi geriye bakıyorum da, beş yıllık sürgünde bile unutulmayan bir yayın oldu Sabah Resimleri. Ekrandan uzaklaştırıldığım dönemde sokakta hep “neden” sorusu soruldu. TMSF’nin İzmir TV baskınında bile görmediğim zulmü, İzmir’imde kendi meslektaşlarımdan gördüm. Hele bir gazete yöneticisinin “onun işsiz kalması en büyük keyfim olacak” sözünü asla unutamam. Yayının yarattığı rahatsızlığı biliyorum, anlatmayı da kitaba bıraktım.

İzmir TV’da yayında kaldığı sürede yine parasal sıkıntılar yaşadık. Reklam ve sponsorluk olmayışı, İzmir’in çakma önderlerinin düşmanlığı ve sinsi operasyonları 15 Eylül 2006 Cuma günü semeresini gösterdi ve noktaladık yayını. 2006’dan 2011 Eylül’üne kadar Sabah Resimleri’ni bazı radyolarda, gazetelerde, internet sitelerinde sürdürmeye çalıştık ama TV gibi olamadı işte.

2011 Eylül ayına geldiğimde ise, programın bir daha asla geri dönmeyeceğine inanmıştım ki bu kez telefon Kanal 35 TV Genel Müdürü Nurettin Memur’dan geldi. O da Üzeyir Sever gibi konuşup “Sabah Resimleri’ni yeniden başlatalım” dediği an “galiba sürgün cezam bitti” dediğimi hatırlıyorum. 26 Eylül 2011’de yenide bu kez Kanal 35 TV logosuyla başladık yayına. İzmir TV ile Kanal 35 TV arasında tek fark yaşlanmam sanırım. İzmir TV’da da özgürlüğümü sonuna kadar Kanal 35 TV’da da sonuna kadar yaşıyorum. Bugüne kadar istişare dışında ne Nurettin Memur kardeşimden ne de yönetim kurulu başkanı Ahmet Küçükbay’dan en ufak bir ima bile almadım ki Allah şahittir. Bazı görüş ayrılıklarımıza rağmen demokratik hoşgörünün temel olduğu bir konsept oluşturduk. Burada da genç bir ekip var benimle. Yetenekli kardeşlerimin “leb” demeden “leblebiyi” anlamaları, o güzel yüreklerinden katkılarıyla her sabah yine özgürce “günaydın” diyoruz işte. Ziya, Görkem, Nilgün, Sinan, Mertcan, Serdar, Can, Emrah, Hakan, Mithat, Halil, Erdem, Erhan, Uğur, Nesli kardeşlerimin yayın çabaları, Güvenç ve Hüseyin’in ulaştırması, Birsel ve Yasemin ablalarımın çayları, Zeynep ve Bircan’ın yardımlarıyla küçük sorunlara da gülümseyerek yapıyoruz yayını. Şaka değil 11 yıl geride kalmış ve bugün 12’den gün alacağız. Fakat bu arada Sabah Resimleri bir de “köşe” sahibi oldu. Ege Telgraf’ta özellikle Can Süphandağlı’nın o heyecanlı baskısı TV programını bir de “köşe adı” yaptı ki, Ege Telgraf ailesine de bu “akil” olmayan deliye katlandıkları için minnettarım.

İşsiz yayınsız kaldığımda eskiden rahmetli Fevzi Yılmaz olurdu hep yanımda. Yakın Plan Gazetesi’ni hüzünle anıyorum.

Ve Kent Yaşam! Hüseyin ve Saadet Erciyas’ın Kent Yaşam’ı galiba benim de yaşam kaynaklarımdan biri oldu bu zamanda.

Evet yaptığım, yaptığımız delilik. Çünkü yalandan, yanlış yönlendirmeden, borazanlıktan, yalakalıktan, yandaşlıktan uzak tamamen günlük sorun ve mutluluklara oturttuk temeli. Emperyal kapitalizmin tüm bölme, ayrıştırma, kimliksizleştirme gayretlerine rağmen her sabah Anadolu’nun tüm insanlarına ayrımsız “günaydın” diyoruz.

Evet yaptığım tam delilik! Asgari ücretle çalışan sevgili kardeşlerimle her sabah binlerce lira alıp yayıncılık yapan Bizanslılara kafa tutuyoruz sizin desteğinizle. Üsküp’ten Ardeşen’e, Paris’ten Diyarbakır’a, Berlin’den Niğde’ye, Urfa’dan Hollanda’ya hepi topu “3 bilemediniz 5” izleyenimiz var. O milyarlara değişmeyeceğim “3 – 5” izleyenimle “cüzdanını vicdanının” önünde tutan “boyalı maymunlara” tarih dersi veriyoruz belki de...

11 yıl bitiyor bugün. Bizi “yalandan” koruyan Allah’a şükür, desteğini, eleştirisini, takdirini esirgemeyen izleyenlerime ve yayınlar yüzünden bazı baskılara göğüs geren TV yönetimine de sonsuz teşekkür ediyorum.

“Emekliliğin” yaklaştığını hissediyorum. Bir 11 yıl daha olur mu emin değilim. Ama Sabah Resimleri sayesinde özel sıkıntılar yaşayan eşime ve aileme de minnettar olduğumu yazmalıyım.

“İyi ki” doğdu mu Sabah Resimleri?

Takdir sizindir, siz varsanız ben den de “devam”!