Sevdiğim şehir, senin yanın...
Yazar: Konuk Yazar
Nazlı Kayı
İZKA Kurumsal İletişim Sorumlusu
EXPO İletişim Koordinatörü
İzmire yeni geldiğim zamanlardı. Bir taraftan İstanbula dönmek istiyordum, bir taraftan da bir şeyler beni tutuyordu. Hayır, hayır... Aslında, birileri beni tutuyordu. Tam o birilerini düşünürken kapı çaldı. Ya gelen oysa!
Oydu...
Bu durumda iyi insan, düşünülmesinin üzerine gelirmiş diye bir atasözü söylenebilir. Böyleydi değil mi atasözü? Eğer o kişi, cümle içinde kuramadığınız, ama düşünce içinde istediğiniz gibi kurgulayabildiğiniz biriyse, evet, atasözü tam da böyleydi.
- Sen? Şaşırdım...
Bu sadece cümlenin akıldan dile akan kısmı.
Cümle, içimde Oruç Aruobanın şiirindeki gibi Sen, Osun. O, Sensin. Sensin, O diye tamamlanıyor.
İzmire yeni gelen biri, şehri gezmek istemez mi? diyor.
Düşünce sesi: İster de, şehri seninle objektif olarak gezemez ki. O zaman sadece sevdiğim şehir, senin yanın olur.
Konuşma sesi: Peki diyor.
Ayrıntıları geçiyorum.
Nasıl elim ayağıma dolaştı, nasıl potlar kırdım ve nasıl çaktırmamaya çalıştım, anlatmayayım...
Evet, İzmir turumuza başlıyoruz.
Öncelikle Saat Kulesi'ne gidiyoruz, geçiyoruz karşına, bakıyoruz. Soruyorum:
- Ne yapıyoruz?
- Bakıyoruz... Tarihi hissetmeye çalışıyoruz. 1901 Yılında II. Abdülhamidin tahta çıkışının 25. yılı için yaptırılmış...
Bakıyorum ben de, ona rağmen konsantre olmaya çalışarak. Birden önünden kaç kere öylesine geçtiğim Saat Kulesi'nin büyüklüğü önünde küçülüyorum.
Gerçekten de yelkovan ilerledikçe, sanki ben tarihim der gibi bakıyor insanlara. Bir tık, bir tık daha, biraz daha tarih, biraz daha tarih. Aklımdan binlerce şey geçiyor. Dalıp gidiyorum, sesiyle irkiliyorum:
- Hadi, vapuru kaçıracağız. Tarihe bak dedik de, tarih ol demedik...
Koşarak hareket etmek üzere olan vapura atlıyoruz. Bir huzur kaplıyor içimi. İzmirin içinde ben; benim içimde o. Gözlerime bakıyor. İçim heyecanlanıyor, şimdi bir şey söyleyecek. Ne derse hazırım, Ben de diyeceğim, Evet diyeceğim. Ama o Cordelio diyor.
- Cordelio mu?
İyi bir şey söyledi herhalde, şimdi anlatmaya başlayacak diye geçiriyorum içimden, bekliyorum.
Cordelio diye bir prenses vardı diyecek, Şöyleydi, böyleydi ama en önemlisi sana benziyordu...
- Karşıyakanın 19. yüzyılda adı Cordelioydu... diyor.
Hepsi o kadar mı? Bana benzemiyor muydu? Diyemediklerimin arasına bu da ekleniyor...
Peki... diyorum. İçim üzülüyor ama çaktırmıyorum. Kendimi İzmirin keyfini çıkarmaya bırakıyorum.
Karşıyaka sokaklarında dolaşırken o sürekli anlatıyor. Yaşadığı şehir hakkında bu kadar çok şey bilip bu kadar sevgiyle anlatabilmesi, ne kadar güzel. Ben hiçbir zaman bir şehre, bu şekilde sahip çıkamadım. Belki de benim temel sorunum buydu, hayata teğet geçiyordum.
Hem bu şekilde beni değil de şehri anlatmasına, hem benim bu şekilde anlatacak bir şehrim olmamasına, hem de niye kesen doğru değil de, teğet doğru olduğuma yana yakıla onu dinlemeye devam ediyordum. Gittikçe onun aslında benimle değil de İzmirle flört ettiğini ve benim özne değil de nesne olduğumu düşünmeye başlamıştım.
Yolculuğumuza otobüsle devam ediyoruz. Karşıyakadan Alsancaka doğru geri dönüyoruz. Başlıyor Kordonun eski halini anlatmaya. Oh işte, ben de biliyorum onu canım, o kadar da eski değil. O zaman İzmirde yaşamasam da, İzmire geliyordum.
Ben de orada birkaç yorum yaparak bildiğimi, zaten bilene, sırf bilmişlik olsun diye bildiriyorum. Peki o zaman madem bu kadar biliyorsun, işte sana bir soru diyor ve soruyor:
- Şimdi gideceğimiz yer neresi?
- ...
- Birinci ipucu: Bir Musevi tarafından yapılmış...
- İkincisini alayım...
- 40 metre yükseklikte...
- Allahın hakkı üçtür. Ya da çekirge üçüncüde... Ya da... Of, ne bileyim... Üçüncü ipucu lütfen.
- Peki, iskambilde birli + en kısa zaman birimi + ladynin erkeği = nedir?
- Pöh...
- As-an-sör!
- Ayy, iğrençsin...
Asansöre gidiyoruz. Böyle bir manzara + böyle bir manzarada yemek yemek + böyle bir manzarada onunla yemek yemek = hayat diyorum... Tabii ki içimden...
Asansörden Fuara, Fuardan Basmane'ye, Basmaneden Kıbrıs Şehitlerine akşamın geç saatlerine kadar dolaşıyoruz.
O gün, günler, haftalar, hatta aylar geçiyor. O arada yaşananlar ya da yaşanamayanlar bana kalsın. Bir gün durup dururken soruyor:
- İzmiri sevdirebildim mi sana?
- Evet...
- Sana burayı sevdirebilmek için çalıştım ben bu şehri...
- Çalıştın mı? Nasıl yani?
- Kitaplar aldım, okudum, tekrar tekrar dolaştım, sen burayı sev diye, sen burada kal diye...
- Ama...
- Sus... Gel benimle...
Tekrar Saat Kulesi'nin önüne gidiyoruz.
- Bak...
Bakıyorum ve ben bu sahneyi bir yerden hatırlıyorum.
Burada bir tarih var, hatta bizim tarihimiz de var. Birçokları burada pek çok şey yaşamıştır, biz de yaşadıklarımıza ve yaşayacaklarımıza burada başladık.Şimdi vapura yetişmemiz lazım diyor.
Tekrar vapura koşuyoruz. İçimi yine bir huzur kaplıyor. İzmirin içinde ben, benim içimde o. Gözlerime bakıyor. Tam bir şey söyleyecekken elimle onu susturuyorum.
Ben de diyorum. Sevdiğim şehir, senin yanın diyorum. Hepsini dışımdan söylüyorum.
Ama bu şehir İzmir ise, sevdiğim şehrin senin yanın olması zaten çok kolay diyorum. Ama bunu içimden söylüyorum...