Can Can'a... 2009-07-16 00:00:00
Can Can'a...
Yazar: AyÅŸe BaÅŸak Kaban
Can Kulduk’a Allah’tan rahmet, ailesine ve yakınlarına baÅŸ salığı dilerim.
“Can Kulduk öldü” dediler... Hastalığından çok geç haberim olmuÅŸtu. Son zamanlarda kitap ile ilgili yoÄŸun çalışmalarım nedeniyle dünyadan habersiz yaşıyordum. Bugün Gonca’dan mesaj geldi. “Can’ın ansısına...” diye baÅŸlıyordu mesaj... Can’ın anısına... Demek ki gitmiÅŸ Can... Böylesi bir dünyaya daha fazla katlanamamış kocaman yüreÄŸi, gitmiÅŸ...
İlk defa mı bir arkadaşım öldü benim, babamı saymasak bu ilk. İlk defa bir genç bedenin yanımızdan süzülüp gidiverdiğini hissettim az önce. Benim bir arkadaşım ölmüş. Ne kadar geç öğrendim, ne büyük acı benim için. Oysa yanında olmayı isteyebileceğim bir cesur yürekti O.
Küçüktü Can benden. O zamanlar hepimiz küçüktük gerçi. Milli Takım'da yüzüyorduk. Hani Türkiye’de deÄŸer verilmeyen spor branÅŸlarından birinde. Oysa hepimizin kalbi bu spor için çarpardı. Günde çift idman... Saatlerce o havuzun içinde saniyelerle yarış. Nefes almasını biz havuda öğrendik. Pisinler bizim oyun alanımızdı. Birbirimizi o sularda yüzerken tanıdık. Sevdik, sevildik, kavga ettik, ÅŸakalaÅŸtık, mutlu olduk, aÄŸladık...
En kötü otobüslerle gittik Milli Takım yarışlarına. Her birimizin bedenine büyük gelen eşofmanlarımız vardı. Rekor kıran kırdığı rekorla, madalya kazanan boynuna takılan madalya ile kalırdı. Bir sırt sıvazlaması o kadar. Fazlasını da hayal etmezdik zaten. Biz çocuktuk ve her çocuk gibi kendi dünyamızda mutluyduk.
Ä°mkanlar farklı olsa, Türkiye gerçekten sporcusuna deÄŸer veren bir ülke olsa o küçük kahraman yürekler daha neler neler yapardı. Baktık ki olmuyor, olduramıyor bu ülke, kimimiz sporu bıraktı. Kimimiz burs imkanı yakalayıp Amerika’ya gitti. Can ikincisini tercih etti. BaÅŸarıları uzak diyarlardan geldi bize. Orada gurbette bir savaşçı gibi yarıştı, boyundan büyük baÅŸarılar elde etti. Kendi destanını yazdı. Sizler elbette duymadınız Onun baÅŸarılarını. Ne büyük transferlere imza atan bir futbolcuydu, ne de hızlı bir çapkın. O sevdası uÄŸruna yüzen bir güzel adamdı.
Can’ı en son ne zaman gördüm hatırlamıyorum. Ama hatırladığım şöyle bir kare var... Takım halinde otobüse bindiÄŸimizde Can, otobüste cam kenarında ki yerini alır, kulağına walkman'ini takar, gideceÄŸimiz yere kadar kıpırdamazdı yerinden. Sakin bir çocuktu. Utangaç, sevimli bir gülümsemesi vardı ve hiç beklemediÄŸiniz bir anda ÅŸahane bir espri yapardı. O kadar iÅŸte. Bende Can’dan geriye bir kocaman gülümseme kalmış.
Öylesine sakin, kendi halinde, “karıncayı bile ezemem” adımları ile yürüyen o çocuk havuza girdiÄŸinde kocaman bir süper kahraman olurdu. Mütevazi adamların kazanmasını her daim sevdiÄŸim gibi o zamanlarda Can’ın her birinci geliÅŸinde, her rekor kırdığında çok sevinirdim.
Türk yüzme sporuna adını en helalinden altın harflerle yazdırmış bir çocuk adamdı Can Kulduk. Ailesinin ve bizim gururumuzdu. Dediler ki öldü... Halt etmişsiniz. Kahramanlar ölmez ki...
“Can Kulduk öldü” dediler... Hastalığından çok geç haberim olmuÅŸtu. Son zamanlarda kitap ile ilgili yoÄŸun çalışmalarım nedeniyle dünyadan habersiz yaşıyordum. Bugün Gonca’dan mesaj geldi. “Can’ın ansısına...” diye baÅŸlıyordu mesaj... Can’ın anısına... Demek ki gitmiÅŸ Can... Böylesi bir dünyaya daha fazla katlanamamış kocaman yüreÄŸi, gitmiÅŸ...
İlk defa mı bir arkadaşım öldü benim, babamı saymasak bu ilk. İlk defa bir genç bedenin yanımızdan süzülüp gidiverdiğini hissettim az önce. Benim bir arkadaşım ölmüş. Ne kadar geç öğrendim, ne büyük acı benim için. Oysa yanında olmayı isteyebileceğim bir cesur yürekti O.
Küçüktü Can benden. O zamanlar hepimiz küçüktük gerçi. Milli Takım'da yüzüyorduk. Hani Türkiye’de deÄŸer verilmeyen spor branÅŸlarından birinde. Oysa hepimizin kalbi bu spor için çarpardı. Günde çift idman... Saatlerce o havuzun içinde saniyelerle yarış. Nefes almasını biz havuda öğrendik. Pisinler bizim oyun alanımızdı. Birbirimizi o sularda yüzerken tanıdık. Sevdik, sevildik, kavga ettik, ÅŸakalaÅŸtık, mutlu olduk, aÄŸladık...
En kötü otobüslerle gittik Milli Takım yarışlarına. Her birimizin bedenine büyük gelen eşofmanlarımız vardı. Rekor kıran kırdığı rekorla, madalya kazanan boynuna takılan madalya ile kalırdı. Bir sırt sıvazlaması o kadar. Fazlasını da hayal etmezdik zaten. Biz çocuktuk ve her çocuk gibi kendi dünyamızda mutluyduk.
Ä°mkanlar farklı olsa, Türkiye gerçekten sporcusuna deÄŸer veren bir ülke olsa o küçük kahraman yürekler daha neler neler yapardı. Baktık ki olmuyor, olduramıyor bu ülke, kimimiz sporu bıraktı. Kimimiz burs imkanı yakalayıp Amerika’ya gitti. Can ikincisini tercih etti. BaÅŸarıları uzak diyarlardan geldi bize. Orada gurbette bir savaşçı gibi yarıştı, boyundan büyük baÅŸarılar elde etti. Kendi destanını yazdı. Sizler elbette duymadınız Onun baÅŸarılarını. Ne büyük transferlere imza atan bir futbolcuydu, ne de hızlı bir çapkın. O sevdası uÄŸruna yüzen bir güzel adamdı.
Can’ı en son ne zaman gördüm hatırlamıyorum. Ama hatırladığım şöyle bir kare var... Takım halinde otobüse bindiÄŸimizde Can, otobüste cam kenarında ki yerini alır, kulağına walkman'ini takar, gideceÄŸimiz yere kadar kıpırdamazdı yerinden. Sakin bir çocuktu. Utangaç, sevimli bir gülümsemesi vardı ve hiç beklemediÄŸiniz bir anda ÅŸahane bir espri yapardı. O kadar iÅŸte. Bende Can’dan geriye bir kocaman gülümseme kalmış.
Öylesine sakin, kendi halinde, “karıncayı bile ezemem” adımları ile yürüyen o çocuk havuza girdiÄŸinde kocaman bir süper kahraman olurdu. Mütevazi adamların kazanmasını her daim sevdiÄŸim gibi o zamanlarda Can’ın her birinci geliÅŸinde, her rekor kırdığında çok sevinirdim.
Türk yüzme sporuna adını en helalinden altın harflerle yazdırmış bir çocuk adamdı Can Kulduk. Ailesinin ve bizim gururumuzdu. Dediler ki öldü... Halt etmişsiniz. Kahramanlar ölmez ki...
