Bu ülkenin aslan yürekli kadınları 2009-03-20 00:00:00
Bu ülkenin aslan yürekli kadınları
Yazar: Ayşe Başak Kaban
Mustafa Kemal’in kızlarına ve onların omuz başında durmasını bilen erkeklerine;
"Taha Aksoy’a Mektup" başlıklı yazımı yazarken ne bir ideolojinin arkasına sığındım, ne de sansasyon peşine düştüm. Her zaman yaptığım işi yaptım. Yazdım... Yazı yayına alındıktan hemen sonrasında yaşadıklarım ise tam anlamıyla büyük bir şaşkınlıktı.
Elektronik postam hiç bu kadar yoğun çalışmamıştı. Telefonlarım da öyle... Ve yazdığım yazı hiç bu kadar çok tıklanmamıştı. İnternet ortamında dolaştı mektup, bir gazeteye sürmanşet oldu. Mektup benim olmaktan çıktı, milyonların sesi haline geldi. Şaşkınlığım mutluluğa dönüştü.
Bilgisayarımın başında oturup gözyaşları arasında okudum gelen iletileri. Ne kadar çokmuşuz meğer... Bir küçük sese ihtiyacımız varmış. Bir küçük umut ışığı arar dururmuşuz. Aslında biz birbirine dokunmadan geçen çok büyük bir ordunun neferleriymişiz.
Sadece İzmir’den değil, Türkiye’nin dört bir tarafından yüzlerce ileti geldi. Onunla da kalmayıp, gönüllerini ülkelerinde bırakıp aş kaygısına düşen onlarca gurbetçi kadından teşekkür mektupları aldım. Ve erkekler... Kocaman yürekli, korkusuz kalemli babalar, oğullar...
Bir ileti, bir çığlık attı. O çığlıklar büyüdü gür bir ses oldu. Bu sesi duyması gerekenler kulaklarını tıkadı. Herkes biliyordu ki mektup, her ne kadar Taha Bey’in adına yazılmış olsa da, tamamen AKP Hükümeti'nin uygulamalarına, zihniyetine ve yaptırımlarına karşı duyulan öfkeyi anlatıyordu.
Politikacıların Türk halkının zeka ve hafızası ile ilgili yanlış kanaatleri var zannımca. Onlar anlamadığımızı ve unuttuğumuzu zannediyorlar.
Hayır...
Bir kez daha gördüm ki unutmuyoruz. Ne Mustafa Kemal’i sevmekten vazgeçiyoruz ne de O'na ve O’nun yerleştirdiği değerleri törpülemek isteyenlerin icraatlarını unutuyoruz.
Uzun zamandır anne olmaktan korkuyordum. Geleceğin büyük bir karanlık olduğunu, benim gibi düşünen insanların bir avuç kaldığını, saçılan küçük çıkarların herkesi susturabildiğini düşünmeye başlamıştım...
Yanılmışım. Yanıldığıma belki de ilk kez sevindim...
Bu ülkenin aslan yürekli kadınları ve onların yanında korkusuzca duran yiğit erkekleri; hepinize verdiğiniz destekten dolayı teşekkür ederim. Gördüm ki boşunaymış telaşım. Körlüğümden ibaretmiş, yanımda duran milyonlarca aydınlık yüzü görememem. Sağırlığımdanmış çıkan sesleri işitemem...
Hepinize yüreğimle teşekkür ediyorum. Var olduğunuz için, yan yana durduğumuz için... Çoban ateşleri ile kazanılmış ülkemin güzel insanları, çok seviyorum hepinizi.
"Taha Aksoy’a Mektup" başlıklı yazımı yazarken ne bir ideolojinin arkasına sığındım, ne de sansasyon peşine düştüm. Her zaman yaptığım işi yaptım. Yazdım... Yazı yayına alındıktan hemen sonrasında yaşadıklarım ise tam anlamıyla büyük bir şaşkınlıktı.
Elektronik postam hiç bu kadar yoğun çalışmamıştı. Telefonlarım da öyle... Ve yazdığım yazı hiç bu kadar çok tıklanmamıştı. İnternet ortamında dolaştı mektup, bir gazeteye sürmanşet oldu. Mektup benim olmaktan çıktı, milyonların sesi haline geldi. Şaşkınlığım mutluluğa dönüştü.
Bilgisayarımın başında oturup gözyaşları arasında okudum gelen iletileri. Ne kadar çokmuşuz meğer... Bir küçük sese ihtiyacımız varmış. Bir küçük umut ışığı arar dururmuşuz. Aslında biz birbirine dokunmadan geçen çok büyük bir ordunun neferleriymişiz.
Sadece İzmir’den değil, Türkiye’nin dört bir tarafından yüzlerce ileti geldi. Onunla da kalmayıp, gönüllerini ülkelerinde bırakıp aş kaygısına düşen onlarca gurbetçi kadından teşekkür mektupları aldım. Ve erkekler... Kocaman yürekli, korkusuz kalemli babalar, oğullar...
Bir ileti, bir çığlık attı. O çığlıklar büyüdü gür bir ses oldu. Bu sesi duyması gerekenler kulaklarını tıkadı. Herkes biliyordu ki mektup, her ne kadar Taha Bey’in adına yazılmış olsa da, tamamen AKP Hükümeti'nin uygulamalarına, zihniyetine ve yaptırımlarına karşı duyulan öfkeyi anlatıyordu.
Politikacıların Türk halkının zeka ve hafızası ile ilgili yanlış kanaatleri var zannımca. Onlar anlamadığımızı ve unuttuğumuzu zannediyorlar.
Hayır...
Bir kez daha gördüm ki unutmuyoruz. Ne Mustafa Kemal’i sevmekten vazgeçiyoruz ne de O'na ve O’nun yerleştirdiği değerleri törpülemek isteyenlerin icraatlarını unutuyoruz.
Uzun zamandır anne olmaktan korkuyordum. Geleceğin büyük bir karanlık olduğunu, benim gibi düşünen insanların bir avuç kaldığını, saçılan küçük çıkarların herkesi susturabildiğini düşünmeye başlamıştım...
Yanılmışım. Yanıldığıma belki de ilk kez sevindim...
Bu ülkenin aslan yürekli kadınları ve onların yanında korkusuzca duran yiğit erkekleri; hepinize verdiğiniz destekten dolayı teşekkür ederim. Gördüm ki boşunaymış telaşım. Körlüğümden ibaretmiş, yanımda duran milyonlarca aydınlık yüzü görememem. Sağırlığımdanmış çıkan sesleri işitemem...
Hepinize yüreğimle teşekkür ediyorum. Var olduğunuz için, yan yana durduğumuz için... Çoban ateşleri ile kazanılmış ülkemin güzel insanları, çok seviyorum hepinizi.
