Kızıl leke! 2006-06-28 00:00:00
Kızıl leke!
Yazar: Sabriye Mercan Bolulu
Geçen akÅŸam Ä°zmir BüyükÅŸehir Belediyesi’nin düzenlediÄŸi Tiyatro Günleri kapsamında sahneye çıkan Ferhan Åžensoy’u izlemeye gittik. Oyun öncesi ve arasında belediye bir film hazırlatmış, o gösteriliyordu.
“Mavi Körfez, YeÅŸil Ä°zmir” temalı filmde geçmiÅŸten bugüne körfezin Ä°zmirliler için önemi vurgulanıyor, kent ormanları anlatılıyor ve ÅŸu vurgulanıyor:
“Ä°zmirliler en iyi çevre koruma yönteminin kirletmemek olduÄŸunun bilincindedir.”
Keşke öyle olsa, diye düşündüm. Defalarca dönen filmde gözüm hiçbir şeyi görmedi. Gözümün önünde hep o içler acısı görüntü vardı: Üç hafta arayla ikinci kez kırmızıya kesmiş Meles ve Arap dereleri.
Bir iÅŸadamı üç-beÅŸ kuruÅŸ daha az harcamak için boyalı, kirli atıklarını yine dereye boÅŸalttı ve günlerdir o kıpkırmızı görüntüyü izliyoruz, elimiz kolumuz baÄŸlı. Sadece biz izliyor olsak neyse… Bütün derelere pompalar koyan belediye izliyor, körfezi teleskopla tarayan Çevre Müdürlüğü izliyor¸ alnına kızıl leke sürülen Sanayi Odası izliyor; ilgili bütün kurumlar sadece izliyor.
Garip bir ÅŸekilde bu vicdansızların kim olduÄŸu bir türlü bulunamıyor. Yok yaÄŸmurdu, yok sıcaktı… Koskoca dere kızıla boyanmış, “Mavi Körfez”e akarken iz bulunamıyor. Ä°nanmak çok güç!
Yüksel Çakmur, Burhan Özfatura ve elbette merhum Ahmet PiriÅŸtina’nın büyük katkılarıyla ve yaklaşık 670 milyon dolarlık Büyük Kanal Projesi’yle bugünlere getirdiÄŸimiz körfeze yapılan ihanetten baÅŸka bir ÅŸey deÄŸil.
Daha düne kadar bizim kuşağın asla bilmediği eski mavisine dönüyor olması nedeniyle gurur duyduğumuz, yöneticilerin kente gelen herkese gösterdiği, ne kadar berraklaştığını kanıtlamak için denize çay tabağı atan gazeteci arkadaşlarımızla dalga bile geçtiğimiz, üstünde yelken yarışları düzenlediğimiz Mavi Körfezimize yapılan bu ihaneti İzmirliler olarak kabullenmememiz gerekiyor.
Ama kimsede tık yok! Aslında çok da yadırgamıyorum. Dün oyun bittiÄŸinde Açıkhava Tiyatrosu’nun halini görünce bir kez daha anladım. Her yer, baÅŸta çiÄŸdem kabukları olmak üzere çeÅŸitli çöplerle doluydu. Tiyatro izleyicisi bile bunu yaparsa gözünü para bürümüş iÅŸadamının yaptığını anlamak daha kolay belki!
Körfezin maviliğini koruması sadece bir çevre sorunu olamaz. Çevre bilincine sahip olmak, temel insan haklarının eşitlik ve adalet ilkelerini içine alan çağdaş insan davranışlarının çerçevesini oluşturur. Çağdaş insanın çevre bilinci, eşitsizlikle, yoksullukla, açlıkla, ahlak yapıları ile mücadeleyi de getirmektedir. Bu bilinçlenme de ancak çağdaş bir eğitim düzeni ile kazandırılabilir. Çağdaş olmayan eğitimcilerin çağdaş bir toplum oluşturmaları elbette düşünülemez. Ne yazık ki üç beş yıl öncesine kadar okullarda çevre bilincine ilişkin hiçbir çalışma yoktu, müfredatta yerini bulmuyordu. Oysa çevre bilincinin yerleşmesi için çevre eğitiminin düzenli, tutarlı ve sürekli bir şekilde uygulanması gerekir. Gelecek kuşaklara sağlıklı bir çevre bırakmanın sorumluluğu eğitimcilere ve gelecek kuşağa ait olacaktır. Bu nedenle her insan çevreci olmak ve bu sorumluluğu taşımak zorundadır.
Gerçekten Türkiye’nin en batısında, en modern kenti olduÄŸunun iddiasındaysak baÅŸta eÄŸitim olmak üzere bir kez daha kendimizi gözden geçirmek zorundayız. Geç kalmadan, bir kez daha dereler kızıla boyanmadan, "bana ne" demeden hepimiz bu çabanın ve gayretin içinde olmalıyız.
“Mavi Körfez, YeÅŸil Ä°zmir” temalı filmde geçmiÅŸten bugüne körfezin Ä°zmirliler için önemi vurgulanıyor, kent ormanları anlatılıyor ve ÅŸu vurgulanıyor:
“Ä°zmirliler en iyi çevre koruma yönteminin kirletmemek olduÄŸunun bilincindedir.”
Keşke öyle olsa, diye düşündüm. Defalarca dönen filmde gözüm hiçbir şeyi görmedi. Gözümün önünde hep o içler acısı görüntü vardı: Üç hafta arayla ikinci kez kırmızıya kesmiş Meles ve Arap dereleri.
Bir iÅŸadamı üç-beÅŸ kuruÅŸ daha az harcamak için boyalı, kirli atıklarını yine dereye boÅŸalttı ve günlerdir o kıpkırmızı görüntüyü izliyoruz, elimiz kolumuz baÄŸlı. Sadece biz izliyor olsak neyse… Bütün derelere pompalar koyan belediye izliyor, körfezi teleskopla tarayan Çevre Müdürlüğü izliyor¸ alnına kızıl leke sürülen Sanayi Odası izliyor; ilgili bütün kurumlar sadece izliyor.
Garip bir ÅŸekilde bu vicdansızların kim olduÄŸu bir türlü bulunamıyor. Yok yaÄŸmurdu, yok sıcaktı… Koskoca dere kızıla boyanmış, “Mavi Körfez”e akarken iz bulunamıyor. Ä°nanmak çok güç!
Yüksel Çakmur, Burhan Özfatura ve elbette merhum Ahmet PiriÅŸtina’nın büyük katkılarıyla ve yaklaşık 670 milyon dolarlık Büyük Kanal Projesi’yle bugünlere getirdiÄŸimiz körfeze yapılan ihanetten baÅŸka bir ÅŸey deÄŸil.
Daha düne kadar bizim kuşağın asla bilmediği eski mavisine dönüyor olması nedeniyle gurur duyduğumuz, yöneticilerin kente gelen herkese gösterdiği, ne kadar berraklaştığını kanıtlamak için denize çay tabağı atan gazeteci arkadaşlarımızla dalga bile geçtiğimiz, üstünde yelken yarışları düzenlediğimiz Mavi Körfezimize yapılan bu ihaneti İzmirliler olarak kabullenmememiz gerekiyor.
Ama kimsede tık yok! Aslında çok da yadırgamıyorum. Dün oyun bittiÄŸinde Açıkhava Tiyatrosu’nun halini görünce bir kez daha anladım. Her yer, baÅŸta çiÄŸdem kabukları olmak üzere çeÅŸitli çöplerle doluydu. Tiyatro izleyicisi bile bunu yaparsa gözünü para bürümüş iÅŸadamının yaptığını anlamak daha kolay belki!
Körfezin maviliğini koruması sadece bir çevre sorunu olamaz. Çevre bilincine sahip olmak, temel insan haklarının eşitlik ve adalet ilkelerini içine alan çağdaş insan davranışlarının çerçevesini oluşturur. Çağdaş insanın çevre bilinci, eşitsizlikle, yoksullukla, açlıkla, ahlak yapıları ile mücadeleyi de getirmektedir. Bu bilinçlenme de ancak çağdaş bir eğitim düzeni ile kazandırılabilir. Çağdaş olmayan eğitimcilerin çağdaş bir toplum oluşturmaları elbette düşünülemez. Ne yazık ki üç beş yıl öncesine kadar okullarda çevre bilincine ilişkin hiçbir çalışma yoktu, müfredatta yerini bulmuyordu. Oysa çevre bilincinin yerleşmesi için çevre eğitiminin düzenli, tutarlı ve sürekli bir şekilde uygulanması gerekir. Gelecek kuşaklara sağlıklı bir çevre bırakmanın sorumluluğu eğitimcilere ve gelecek kuşağa ait olacaktır. Bu nedenle her insan çevreci olmak ve bu sorumluluğu taşımak zorundadır.
Gerçekten Türkiye’nin en batısında, en modern kenti olduÄŸunun iddiasındaysak baÅŸta eÄŸitim olmak üzere bir kez daha kendimizi gözden geçirmek zorundayız. Geç kalmadan, bir kez daha dereler kızıla boyanmadan, "bana ne" demeden hepimiz bu çabanın ve gayretin içinde olmalıyız.
