Ne olursa olsun yazmak! 2006-01-24 00:00:00
Ne olursa olsun yazmak!
Yazar: Emel Akçay Uzun
Bu yazı biraz duygusal olacak bunu baştan belirtmek istiyorum.
Yazmak istiyorum, ne olursa olsun.
Belki de inadına yazmak diyebilirim, şu andaki ruh halim için.
8 Nisan 2005 tarihinde MS hastalığına yakalandım. Kent-Yaşam yazarlarının birçoğu ve editörüm bu zorlu sürecime hem destek hem de tanık oldular. Benim gibi doktora asla gitmeyen ve hasta olduğunu kabul etmeyen biri olarak; hasta olduğuma ve mutlaka hastalığımın ne olduğunu bulup çözmem gerektiğine artık sol elimin doğru tuşlara gitmediğinde karar verdim.
Yani yazamıyordum.
Ve bütün şartları zorlayarak, doğru doktoru buldum.
Doç. Dr. Muhteşem Gedizlioğlu; gerçek bir doktor. Akademisyenliği, doktorluğunun önüne geçmeyen ama bunu bir enstrüman olarak kullanan; kriz anını muhteşem yöneten bir orkestra şefi o.
Dün yeni çıktım hastaneden ve hala sol elim doğru tuşlara gitmekte zorlanıyor. Ama yine de yazabiliyorum. Ne mutlu bana...
Editörüme ve siz Kent-Yaşam okurlarına bir özür borçluyum. Zamanında yazılarımı yetiştirmekte zorluk çekiyorum. Ama yeniden bir kez daha sizlere seslenmekten nasıl mutluyum ve duygu yüklüyüm; aslında tam anlatamıyorum.
Çocukluğumda sanıyorum 8 yaşındaydım; bir piyano hayal ederdim ve muhteşem çaldığımı...
İlkokul öğretmenime bile baskı yapıyordum. Annem ve babamın bana piyano alması için konuşmasını istiyordum. Konuştu gerçekten ama annemin verdiği cevap çok ilginçti.
“Evde yer yok.”
Ama benim kalbimde piyanonun yeri her zaman vardı. Sonra babamın daktilosuna gözümü diktim.
İlkokul mezunu babam; bir başka muhteşem insan. Öğrenme duygusu hiç bitmeyen; hukuk, ticaret, inşaat vb. gibi konularda sınırsız bilgisi ve araştırmacı ruhuyla; aslında sakin yapısı altında enerjisini bir volkan gibi dışarı püskürten ve bunları; kazandıkları, yaptıklarıyla ortaya koyan eşsiz bir başyapıt, o.
Hiçbir zaman gerçekleşmedi, piyano serüvenim ama İletişim Fakültesi’nde Daktilo dersi, beni inanılmaz zorlayınca; tabii ki pratik yapmam gerekiyordu.
Babamın takip ettiği iş yazışmalarını titizlikle hazırladığı daktilo bir gün benim olmalıydı.
Oldu da. Sonraları nerede çalışırsam o daktiloyu taşıdım. Onun tuşlarındaki ahenkli sesleri çıkarabilmek için ayrıca kursa gittim. Dakikada kaç saniye yazdığımızın belirlenmesi için sürekli yarış içinde olduğumuz bir sınıfta çıkan o sesler, aslında kimseye piyanonun verdiği duyguyu vermez ama benim için farklıydı.
Hastalığımda ilk önce çift gördüm. Araştırmaya başladık. Ama çok da önemsemedim. Sonra var ya...
Sol elim artık doğru tuşlara gitmeyince işi ciddiye aldım açıkçası.
Ve bir yıl içinde üçüncü kez doktorların deyimiyle “Atak” geçirdim. Neyse ki, artık hastalığın gelişinden anlıyorum ve daha kısa sürede tedavi gerçekleştiriliyor.
Aslında bütün organlarımız büyük bir orkestra ama var ya...sol elime çok ihtiyacım var.
Yeniden yazabilmek,
Ne olursa olsun yazmak,
İnadına yazmak için.
Varlığımı bütünüyle hissettiğim bu şanslı yeri bana ayırdıkları için Hüseyin ve Saadet Erciyas’a şükranlarımı sunuyorum.
Ve benimle bu satırları paylaştığınız için sizlere...
Kabul eder misiniz?
Yazmak istiyorum, ne olursa olsun.
Belki de inadına yazmak diyebilirim, şu andaki ruh halim için.
8 Nisan 2005 tarihinde MS hastalığına yakalandım. Kent-Yaşam yazarlarının birçoğu ve editörüm bu zorlu sürecime hem destek hem de tanık oldular. Benim gibi doktora asla gitmeyen ve hasta olduğunu kabul etmeyen biri olarak; hasta olduğuma ve mutlaka hastalığımın ne olduğunu bulup çözmem gerektiğine artık sol elimin doğru tuşlara gitmediğinde karar verdim.
Yani yazamıyordum.
Ve bütün şartları zorlayarak, doğru doktoru buldum.
Doç. Dr. Muhteşem Gedizlioğlu; gerçek bir doktor. Akademisyenliği, doktorluğunun önüne geçmeyen ama bunu bir enstrüman olarak kullanan; kriz anını muhteşem yöneten bir orkestra şefi o.
Dün yeni çıktım hastaneden ve hala sol elim doğru tuşlara gitmekte zorlanıyor. Ama yine de yazabiliyorum. Ne mutlu bana...
Editörüme ve siz Kent-Yaşam okurlarına bir özür borçluyum. Zamanında yazılarımı yetiştirmekte zorluk çekiyorum. Ama yeniden bir kez daha sizlere seslenmekten nasıl mutluyum ve duygu yüklüyüm; aslında tam anlatamıyorum.
Çocukluğumda sanıyorum 8 yaşındaydım; bir piyano hayal ederdim ve muhteşem çaldığımı...
İlkokul öğretmenime bile baskı yapıyordum. Annem ve babamın bana piyano alması için konuşmasını istiyordum. Konuştu gerçekten ama annemin verdiği cevap çok ilginçti.
“Evde yer yok.”
Ama benim kalbimde piyanonun yeri her zaman vardı. Sonra babamın daktilosuna gözümü diktim.
İlkokul mezunu babam; bir başka muhteşem insan. Öğrenme duygusu hiç bitmeyen; hukuk, ticaret, inşaat vb. gibi konularda sınırsız bilgisi ve araştırmacı ruhuyla; aslında sakin yapısı altında enerjisini bir volkan gibi dışarı püskürten ve bunları; kazandıkları, yaptıklarıyla ortaya koyan eşsiz bir başyapıt, o.
Hiçbir zaman gerçekleşmedi, piyano serüvenim ama İletişim Fakültesi’nde Daktilo dersi, beni inanılmaz zorlayınca; tabii ki pratik yapmam gerekiyordu.
Babamın takip ettiği iş yazışmalarını titizlikle hazırladığı daktilo bir gün benim olmalıydı.
Oldu da. Sonraları nerede çalışırsam o daktiloyu taşıdım. Onun tuşlarındaki ahenkli sesleri çıkarabilmek için ayrıca kursa gittim. Dakikada kaç saniye yazdığımızın belirlenmesi için sürekli yarış içinde olduğumuz bir sınıfta çıkan o sesler, aslında kimseye piyanonun verdiği duyguyu vermez ama benim için farklıydı.
Hastalığımda ilk önce çift gördüm. Araştırmaya başladık. Ama çok da önemsemedim. Sonra var ya...
Sol elim artık doğru tuşlara gitmeyince işi ciddiye aldım açıkçası.
Ve bir yıl içinde üçüncü kez doktorların deyimiyle “Atak” geçirdim. Neyse ki, artık hastalığın gelişinden anlıyorum ve daha kısa sürede tedavi gerçekleştiriliyor.
Aslında bütün organlarımız büyük bir orkestra ama var ya...sol elime çok ihtiyacım var.
Yeniden yazabilmek,
Ne olursa olsun yazmak,
İnadına yazmak için.
Varlığımı bütünüyle hissettiğim bu şanslı yeri bana ayırdıkları için Hüseyin ve Saadet Erciyas’a şükranlarımı sunuyorum.
Ve benimle bu satırları paylaştığınız için sizlere...
Kabul eder misiniz?
2022-12-14 22:58:41
İzmir Fotoromanı
Yıllar evvel çalıştığım televizyon kanalından dostum Kameraman Zeynep, İstanbul’a transfer olmuştu. Bir parçam eksilmişti sanki! Yine böyle bir Aralık ayında onunla haberlere gittiğ... Devamı
2022-08-01 19:15:00
Sıfırdan…
Ruhumu, bedenimi belki de hayatımı sıfırdan başlatmaya karar verdiğim gündeyim. Anılarımı bile… Yaşamımı yeniden yazmayı istiyorum. Yeni bir düzleme geçtiğimi hissediyorum. Bu kez ... Devamı
2022-03-23 19:30:00
Işık lazım...
“Nedim Saban ile Kulis” programını izlemekteydim ki, oyuncu, yönetmen Hakan Altıner’den hocası Yıldız Kenter’le yaşadığı bir anısına denk geldim. Nedim Saban, Haldun Dormen’in ... Devamı
2022-03-01 23:00:00
Sihirli bir dil duayeni
Bugün Kent-Yaşam okurlarını çok keyifli, çok değerli bir insanın ruhuna, kalbine getiriyorum. Ağzınızda leziz bir tat bırakacak sohbet sizleri bekliyor. Türkiye’de on binlerce öğrenc... Devamı
2021-12-06 22:00:00
Çok olduğunda...
Yeni yıl yaklaştığında sanırım hayal kurma gücümüz çokça artıyor. Her yeni yıl yaklaşırken belli başlı hayallere dalma huyum vardır. Yeni versiyon mesleğim; eğitim koçu olmamla ... Devamı
2021-11-16 13:00:00
Mutluluk mis gibi kolonyada kokardı
Şahsen çok şanslı bir çocuk olduğumu düşünmüşümdür. Çünkü o küçük yaşlarda, en çok eğlendiğim anılarım dayım üzerine kuruludur. Belki de bu yüzden çocukluğum mis gibi ko... Devamı
2021-10-14 22:00:00
Uyusun da büyüsün ninni...
Sanırım son zamanlarda şefkate daha çok yaslanma gereksinimi duyuyorum. Her gece eşimden bana ninni söylemesini ısrarla istiyorum. Başka türlü de uykuya dalamıyorum. Bu kadar büyümüş, ... Devamı
2021-04-08 22:00:00
"İpekçe" doğdu!
Okuma yazmayı öğrenince kitap istedim. Annem, evimizin çok okuyanı ağabeyimin kütüphanesine bakmam gerektiğini söyledi. Baktım, inceledim. Bazılarını okumaya başladım. Gitmiyordu, ç... Devamı
2020-03-27 16:39:20
Savaş dönemlerinde eğitimin değeri
Tüm dünyanın durduğu andayız. Sanki dünya artık dönmekten vazgeçmiş gibi... Her gün içinde olduğumuz büyük kaosa girmemek birinci vazifemiz, artık! Durduk. Hep birlikte durduk.
... Devamı
