Geçen hafta bir haber okudum:
"Yaşasın talibim çıktı" başlıklı bu haberde Ankara'da "Yalnızlar için şans gecesi" sloganıyla düzenlenen "Singles Party"den bahsediyordu. Bir internet sitesinin organize ettiği partiye katılanlara bir yaka kartı ve numara verilmiş, salona bu numaraların bulunduğu bir de pano asılmış. Kim kimi beğendiyse panodaki numarasının üzerine mesaj kağıdı bırakmış, kendisine not bırakıldığı anonsunu alanlar ise talipleriyle tanışıp doğru dans pistinin yolunu tutmuş. Bu fasıl 15 dakikada bir tekrarlanmış.
İlginç bir tanışma yöntemi değil mi? Doğrusu beni aşıyor bu kadar modernlik.
Amerika'da tutucu bir çevrede doğan ve Avrupa'ya yayılan bir sistemi hatırladım. Ama bu bahsedeceğim sistemin Ankara'da bir barda gerçekleştirilen bu parti ile uzaktan yakından ilişkisi yok. Daha oturaklı bir organizasyon. Günümüzde iş-güç sahibi bayanların sayısındaki artışa paralel olarak artan "bekar" sayısında düşüş sağlamak için güzel bir yöntem.
Ankara'daki organizatörlerin esinlediklerini ama basitleştirdiğini düşündüğüm orijinal sistemin adı "Speed Dating" Amerika'da Rabbi Yaacov Deyo'nun Yahudi gençlere kaderlerindeki insanı bulmasına yardımcı olmak amacıyla 2000 yılında bulduğu ancak daha sonra sınırlarını aşarak Avrupa'ya yayılan özellikle İngiltere'de popüler olan bir oluşum.
Speed Dating eşit sayıda bekar erkek ve bayanları bir ortamda buluşturup "3 dakika" içersinde olası partnerlerini bulabilme imkanı sunan bir organizasyon. Hayatlarına girecek özel insanlar ile tanışmaya zamanı ya da fırsatı olmayanların ilgi gösterdiği etkinlikte katılımcıların karşı cinsle yaptığı üç dakikalık görüşme bir zille sona erdiriliyor, çiftler değişiyor ve yeni bir sohbet başlıyor. Bir gecede yaklaşık 20 kişiyle konuşan katılımcılar eğer birinden hoşlanıp da yeniden görmek isterse organizatörler tarafından hazırlanan kartlara bu isimleri yazıyor. İlgiler karşılıklıysa organizatör bir gün sonra tarafları bilgilendiriyor. Birbirleriyle iletişime geçmeleri için gerekli doneleri veriyor.
3 dakika bir insanı etkilemek ve etkilenmek için yeterli bir süre mi, diye bir soru geliyor insanın aklına. Speed Dating reklamlarında araştırmaların iki kişi arasındaki çekim gücünün (son yılların meşhur deyimiyle elektrik) ilk 3 dakikada ortaya çıktığını kanıtladığı söyleniyor.
İlk bakışta "uçuk" geliyor değil mi?
Ancak bizim görücü usulleri düşündüğünüzde pek de değil. Orada tabi aile gözetimi var ama konuşma, kaynaşma yok.
Bizim kullandığımız klasik yöntemlerden biri de "evli arkadaşımın" "bekar arkadaşı". Genelde evli çiftler, bekar arkadaşlarını bir araya getirip, onların "arasını yapmayı" denerler. Tanıştırılacak iki kişinin de bu olaydan haberi olur, ama birbirlerinden ve gecenin asıl amacından haberdar olduklarının bilinmesini istemezler. Yine de ortam kasıldıkça kasılır.
Genellikle de gece başarısız "ara bulmalarla" sonuçlanır.
Aslında görüyorsunuz, pek yabancı olduğumuz bir tarz değil.
Bizim klasik yöntemlerden farkı, bireylerin "özgür iradelerinin" daha "özgür bir ortamda" daha "özgür" bırakılması. Tanışmanın, üzerinde, arkadaşıma ayıp olmasın, ailemin hatırını kırmayayım, tarzında bir baskı hissetmeden, herhangi bir zorlama yaşanmadan gerçekleşmesi. Ayrıca bizim yöntemlerin artık tutmadığı, giderek artan bekar sayısından da belli.
Günümüzde yoğun iş yaşamı, aynı arkadaş çevresi içinde yaşamını sürdürme, evden işe-işten eve koşturmacası hayatımızın erkeği ya da kadını ile karşılaşmayı zorlaştıran etkenler.
Niye bu kadar takıldım bu konuya derseniz, Ankara'da yapılan organizasyon bu olayın Türkiye'ye sıçradığının kanıtı olarak karşıma dikildi ve ister istemez İzmir'de de gerçekleştirilebileceğini düşündüm. Kentimizde gerçekleşmesi olası bu organizasyonun aslına uygun olarak daha ağırbaşlı, daha ayakları yere basan ve daha seviyeli şekilde düzenlenmesini diledim kendimce. Çünkü BBC News'te okuduğum Speed Dating ile Ankara'daki "Singles Party" arasında ne yazık ki dağlar kadar fark var. Benim de İzmir'de yaşayan ve çok sevdiğim bekar arkadaşlarım var. Ben eşimle, "evli arkadaşlarımın" "bekar arkadaşı" yöntemi sayesinde tanışıp evlenmişken, iki tane başarısız denemem oldu, bekar arkadaşlarımı bir araya getirip aralarını bulma girişimlerimde. Çok üzüldüm, arkadaşlarımın bana kızdıklarını hissettim. Buna karşın o kadar çok duyuyorum ki hala, "yok mu çevrende tanıştırabileceğin evlenilecek bir kız- bir erkek" . Ama tövbe ettim. O yüzden henüz hayatının erkeği-kadını ile tanışmamış çok sevdiğim arkadaşlarımın önünde böyle bir seçenek de olsun istiyorum.
Speed Dating ilk bakışta toplumumuza uymuyor gibi görünse de bana kalırsa bir kere daha durup düşünmek lazım. Gerçekten bizim tanıştırılma sistemlerimize çok mu aykırı?