Eğitim şart da... 2005-10-31 00:00:00
Eğitim şart da...
Yazar: Sabriye Mercan Bolulu
Size de oluyor mu bilmem...
Bazen küçücük bir an, yaşadığım çevreye bakışımı değiştiriyor, yabancılaşabiliyorum.
Az öncesine kadar aynı havayı solumaktan mutlu olduğum insanlar üstüme üstüme geliyormuş gibi oluyor.
Cumartesi günü, o büyük coşkuyu yaşadığımız gün yine oldu.
Ne yazık ki hava soğuktu ve hasta olmaya pek bir eğilimli olan kızım bu kez kendisi gitmek istemediği için- Cumhuriyet Bayramı törenlerini televizyondan izliyorduk. Görebildiğimiz kadarıyla Cumhuriyet Meydanı kalabalıktı yine.
Törenin resmi gerekleri yerine geldikten sonra geçit töreni başladı. Omuzlarına çocuklarını almış babalar, anneler, gençler pek belirgin olmasa da gözlerinde ışıltıyla en büyük bayramı kutluyorlardı. İki sunucunun halkı coşturmaya çalışan sesi, bandonun müziğine karışıyordu. Öğrenciler, sivil toplum örgütleri sakin sakin geçitlerini tamamladılar.
Sunucuların sesi bir kez daha yükseldi, bu kez polisleri anons etmek için. İzleyicilerde belirgin bir kımıldanma oldu, alkışlar arttı.
Arkasından askerlerin geçidi başladı. İşte o anki coşku en büyük bayrama yakışacak boyuttaydı. Her bir asker alkışlar arasında yürüdü, üstlerine çiçekler bile atıldı.
İşte o an yabancılaştım yine...
Mal ve can güvenliğimizi koruyan polislerimiz, topraklarımızın yılmaz bekçileri askerlerimiz elbette hak ediyorlar bu sevgiyi, alkışı...
Aksini düşünmüyorum.
Ancak...
Her toplumsal sorun tartışılırken geldiğimiz son nokta ne? "Eğitim şart!"
Peki ülkemizin en büyük kanayan yarası eğitim konusunda çok önemli projeler geliştiren, uygulayan sivil toplum örgütlerine ilgi niye az?
İlk aklıma gelen "Çağdaş Türkiye'nin Çağdaş Kızları", "Kardelen", "Baba Beni Okula Gönder", "Denizyıldızı", "Bir Işık da Siz Yakın", "Gülümseyen Gelecek Anasınıfları", "YİBO'ları İyileştirme", "Anadolu'da Bir Kızım Var, Öğretmen Olacak" gibi projeleri başarıyla gerçekleştiren Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği üyelerinin geçidi sırasındaki sessizlik niye?
Maddi destekte bulunamayabiliriz ama bu insanlar hiç mi yüreklendirilmeyi hak etmiyor?
Ne yazık ki, Kurtuluş Savaşı ve Cumhuriyet'in kurulmasından sonra ülke olarak elde ettiğimiz hiçbir ciddi başarı yok.
Eğitim sürecini tamamlayamamış bir ülkenin çağdaş uygarlık yoluna ulaşması olanaksız.
Gelecek yıllarda "Çıktık açık alınla..." diyebilmemiz için bu tür yapılanmaların desteklenmesi şart.
Bazen küçücük bir an, yaşadığım çevreye bakışımı değiştiriyor, yabancılaşabiliyorum.
Az öncesine kadar aynı havayı solumaktan mutlu olduğum insanlar üstüme üstüme geliyormuş gibi oluyor.
Cumartesi günü, o büyük coşkuyu yaşadığımız gün yine oldu.
Ne yazık ki hava soğuktu ve hasta olmaya pek bir eğilimli olan kızım bu kez kendisi gitmek istemediği için- Cumhuriyet Bayramı törenlerini televizyondan izliyorduk. Görebildiğimiz kadarıyla Cumhuriyet Meydanı kalabalıktı yine.
Törenin resmi gerekleri yerine geldikten sonra geçit töreni başladı. Omuzlarına çocuklarını almış babalar, anneler, gençler pek belirgin olmasa da gözlerinde ışıltıyla en büyük bayramı kutluyorlardı. İki sunucunun halkı coşturmaya çalışan sesi, bandonun müziğine karışıyordu. Öğrenciler, sivil toplum örgütleri sakin sakin geçitlerini tamamladılar.
Sunucuların sesi bir kez daha yükseldi, bu kez polisleri anons etmek için. İzleyicilerde belirgin bir kımıldanma oldu, alkışlar arttı.
Arkasından askerlerin geçidi başladı. İşte o anki coşku en büyük bayrama yakışacak boyuttaydı. Her bir asker alkışlar arasında yürüdü, üstlerine çiçekler bile atıldı.
İşte o an yabancılaştım yine...
Mal ve can güvenliğimizi koruyan polislerimiz, topraklarımızın yılmaz bekçileri askerlerimiz elbette hak ediyorlar bu sevgiyi, alkışı...
Aksini düşünmüyorum.
Ancak...
Her toplumsal sorun tartışılırken geldiğimiz son nokta ne? "Eğitim şart!"
Peki ülkemizin en büyük kanayan yarası eğitim konusunda çok önemli projeler geliştiren, uygulayan sivil toplum örgütlerine ilgi niye az?
İlk aklıma gelen "Çağdaş Türkiye'nin Çağdaş Kızları", "Kardelen", "Baba Beni Okula Gönder", "Denizyıldızı", "Bir Işık da Siz Yakın", "Gülümseyen Gelecek Anasınıfları", "YİBO'ları İyileştirme", "Anadolu'da Bir Kızım Var, Öğretmen Olacak" gibi projeleri başarıyla gerçekleştiren Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği üyelerinin geçidi sırasındaki sessizlik niye?
Maddi destekte bulunamayabiliriz ama bu insanlar hiç mi yüreklendirilmeyi hak etmiyor?
Ne yazık ki, Kurtuluş Savaşı ve Cumhuriyet'in kurulmasından sonra ülke olarak elde ettiğimiz hiçbir ciddi başarı yok.
Eğitim sürecini tamamlayamamış bir ülkenin çağdaş uygarlık yoluna ulaşması olanaksız.
Gelecek yıllarda "Çıktık açık alınla..." diyebilmemiz için bu tür yapılanmaların desteklenmesi şart.
