"Şebeke yok" 2005-10-20 00:00:00
"Şebeke yok"
Yazar: Işık Teoman
17 Ekim Pazartesi sabahı saat 08.45'de unutulmaması gerektiğini bir kez daha hatırlatan sarsıntı, deprem tartışmasını İzmir'in gündemine hızlı bir şekilde yerleştirdi.. O günden buyana İzmir kamuoyu, fısıltı gazeteleri sürekli olarak bu konuyu işledi. İşlemeye de devam edecekler. Çünkü; sarsıntılar bitmek bilmiyor.
Doğup büyüdüğüm İzmir'de sayısını hatırlamadığım o kadar çok deprem yaşadım ki. Tabi beynimin ta derinliklerine kazınmış hiç unutamadığım depremlerin sayısı da az değil. Deprem ile ilgili herkes kendine göre o kadar çok farklı konuları işledi ki. Ben depremi değil, iletişimi tartışmaya açacağım.
Gelelim alo konusuna: Pazartesi sabahı Üçkuyular'daki evimden çıkıp doğru otobüs durağına yöneldim. Puslu ve sıkıntılı bir hava vardı. Böyle havalarda deprem endişesi beni yoklar gider. Durakta uzunca bir süre otobüs bekledim.Yağmur yağdı yağacak gibi. Hafif bir rüzgar esiyor. Ama gerçekten gökyüzü bir garipti.
Nihayet otobüs geldi. Kalabalık bir grup kapıya yöneldik. Zar zor kendimi otobüsün içine attım. Her zaman yaptığım gibi Üçyol'da iniyorum doğru metroya, en sağlıklı en güvenli ve en hızlı yoluculuk. Metronun Basmane istasyonundan çıktıktan sonra Dokuz Eylül Meydanı'na yöneldiğim ama ortalık ana baba günü.
İşyerime ulaştığımda, saat 08.45 gibi İzmir ve çevresinin deprem ile sarsıldığını öğrendim. Biz metroda yolculuk yaparken İzmir sallanıyormuş. Farkına bile varmadık. Biliyorum ki, İzmir Metrosu 9 şiddetinde sarsıntılara dayanıklı olarak inşa edildi.
Sarsıntıyı duyar duymaz cep telefonuma sarıldım. Kızlarımı arıyorum. Telefonun ekranında "şebeke yok" yazısı. Defalarca arıyorum. Yine aynı yazı. Sanıyorum o anda herkes yakınlarını arıyor. Onların sağlık durumların öğrenmeye çalışıyor.
Peki bu çağın son teknoloji harikası böyle ihtiyaçlı durumlarda işe yaramayacaksa ne zaman yarayacak. Sadece geyik sohbetleri yapmak, insanların birbirleriyle mesajlaşması dışında nasıl bir işlevi olacak. Neyse bir süre sonra devreye girdi de ulaşabildim sevdiklerime.
Deprem sohbeti gündemde ya. Arkadaşlar ile öğle tatilinde yine sabah gerçekleşen depremi ve sarsıntıyı tartışıyoruz. İzmir'in ve İzmirlilerin deprem ile yaşamaya alışık olmaları gerektiğine değiniyoruz. Ama önlem konusunda yetersiz kalındığını konuşuyoruz.
İnsanların halen deprem sigortası yaptırma konusunda girişimlerinin bulunmadığından yakınıyoruz. Binaların ne kadar güvenli olduğu gibi değişik konuları masaya yatırıyoruz. Siz misiniz? Bunları konuşan. Bir sarsıntı daha. Yine soğukkanlı olmaya çalışıyoruz.
Dokuz on dakika sonra bir sarsıntı daha. Soğukkanlılık falan kalmıyor herkes gibi biz de kahramanlığı bir kenara bırakıp atıyoruz kendimizi sokağa. En güvenli alana Dokuz Eylül Meydanı'na. Dışarıda hava soğuk, gökyüzü kirli, insanların gözü binaların çatılarında, neden bakarlarsa!
Yine her zaman olduğu gibi ve herkesin yaptığı gibi cep telefonuma sarılıyorum. Annemi, çocukları arayacağım. Mümkün mü? "şebeke yok" saat 13.30 tekrar arıyorum. "şebeke yok" saat 14.00 bir kez daha arıyorum. "şebeke yok" Saat 14.30 nasıl olduysa yakınlarımla iki satır konuşabildim.
Yani neyi merak ediyorum biliyor musunuz? Ya bu büyük sarsıntılar devam eder de yıkımlar olursa. İnsancıklar bu enkazların altında kalırsa ve ola ki canlarını yitirmezler ise; cep telefonlarına sarılacaklar. Doğal olarak:
" Aloooooooooooooo kurtarın bizi, biz şu adreste enkazın altındayız" diyecekler.
Ama " şebeke yok"
Doğup büyüdüğüm İzmir'de sayısını hatırlamadığım o kadar çok deprem yaşadım ki. Tabi beynimin ta derinliklerine kazınmış hiç unutamadığım depremlerin sayısı da az değil. Deprem ile ilgili herkes kendine göre o kadar çok farklı konuları işledi ki. Ben depremi değil, iletişimi tartışmaya açacağım.
Gelelim alo konusuna: Pazartesi sabahı Üçkuyular'daki evimden çıkıp doğru otobüs durağına yöneldim. Puslu ve sıkıntılı bir hava vardı. Böyle havalarda deprem endişesi beni yoklar gider. Durakta uzunca bir süre otobüs bekledim.Yağmur yağdı yağacak gibi. Hafif bir rüzgar esiyor. Ama gerçekten gökyüzü bir garipti.
Nihayet otobüs geldi. Kalabalık bir grup kapıya yöneldik. Zar zor kendimi otobüsün içine attım. Her zaman yaptığım gibi Üçyol'da iniyorum doğru metroya, en sağlıklı en güvenli ve en hızlı yoluculuk. Metronun Basmane istasyonundan çıktıktan sonra Dokuz Eylül Meydanı'na yöneldiğim ama ortalık ana baba günü.
İşyerime ulaştığımda, saat 08.45 gibi İzmir ve çevresinin deprem ile sarsıldığını öğrendim. Biz metroda yolculuk yaparken İzmir sallanıyormuş. Farkına bile varmadık. Biliyorum ki, İzmir Metrosu 9 şiddetinde sarsıntılara dayanıklı olarak inşa edildi.
Sarsıntıyı duyar duymaz cep telefonuma sarıldım. Kızlarımı arıyorum. Telefonun ekranında "şebeke yok" yazısı. Defalarca arıyorum. Yine aynı yazı. Sanıyorum o anda herkes yakınlarını arıyor. Onların sağlık durumların öğrenmeye çalışıyor.
Peki bu çağın son teknoloji harikası böyle ihtiyaçlı durumlarda işe yaramayacaksa ne zaman yarayacak. Sadece geyik sohbetleri yapmak, insanların birbirleriyle mesajlaşması dışında nasıl bir işlevi olacak. Neyse bir süre sonra devreye girdi de ulaşabildim sevdiklerime.
Deprem sohbeti gündemde ya. Arkadaşlar ile öğle tatilinde yine sabah gerçekleşen depremi ve sarsıntıyı tartışıyoruz. İzmir'in ve İzmirlilerin deprem ile yaşamaya alışık olmaları gerektiğine değiniyoruz. Ama önlem konusunda yetersiz kalındığını konuşuyoruz.
İnsanların halen deprem sigortası yaptırma konusunda girişimlerinin bulunmadığından yakınıyoruz. Binaların ne kadar güvenli olduğu gibi değişik konuları masaya yatırıyoruz. Siz misiniz? Bunları konuşan. Bir sarsıntı daha. Yine soğukkanlı olmaya çalışıyoruz.
Dokuz on dakika sonra bir sarsıntı daha. Soğukkanlılık falan kalmıyor herkes gibi biz de kahramanlığı bir kenara bırakıp atıyoruz kendimizi sokağa. En güvenli alana Dokuz Eylül Meydanı'na. Dışarıda hava soğuk, gökyüzü kirli, insanların gözü binaların çatılarında, neden bakarlarsa!
Yine her zaman olduğu gibi ve herkesin yaptığı gibi cep telefonuma sarılıyorum. Annemi, çocukları arayacağım. Mümkün mü? "şebeke yok" saat 13.30 tekrar arıyorum. "şebeke yok" saat 14.00 bir kez daha arıyorum. "şebeke yok" Saat 14.30 nasıl olduysa yakınlarımla iki satır konuşabildim.
Yani neyi merak ediyorum biliyor musunuz? Ya bu büyük sarsıntılar devam eder de yıkımlar olursa. İnsancıklar bu enkazların altında kalırsa ve ola ki canlarını yitirmezler ise; cep telefonlarına sarılacaklar. Doğal olarak:
" Aloooooooooooooo kurtarın bizi, biz şu adreste enkazın altındayız" diyecekler.
Ama " şebeke yok"
2023-11-08 11:26:27
Ne oldu bize, ne oldu böyle!
Yıllardır Kuzey Ege gezilerimizdeki güzergahta yol üzerine kalan Çaltılıdere köyü, mutlaka durup mola verdiğimiz, sulak alanda fotoğraf çektiğimiz ender bölgelerden biriydi, üç yıl ... Devamı
2023-05-10 13:00:34
Ayvalık Lor Tatlısı artık coğrafi işaretli
Vikipedi’ye şöyle bir göz attığınızda “Ayvalık Lor Tatlısı” ile ilgili şunları yazar:
Lor tatlısı, şerbetli bir tatlıdır. Ege Bölgesi’nde yapılır. Kullanılan lor ... Devamı
2023-01-04 14:07:48
Ayvalık Anadolu Uygarlıkları Sergisi geniş kapsamlı müzeye dönüşüyor
Antik Çağ’dan bu yana tarih boyunca çok kültürlü bir yapıya sahip olan Ayvalık, Küratör Necdet Bezmen ile Ayvalık Ayazması Derneği iş birliğinde açılan ve Ayvalık Belediye Başkan... Devamı
2022-08-02 19:11:33
Bodrum’un mavisinden Cunda’nın turkuazına
Geçtiğimiz yıl muhteşem resim paylaşımlarıyla karşılaştığım Tayfun Önel ile sosyal medyada arkadaş olduk. İlerleyen sohbetlerimizden sonra telefonunu istedim. Ayvalık’ta yaşadığ... Devamı
2022-04-01 23:30:00
Sedefli battaniye (Girit battaniyesi) üretimde
36 yıllık düştü gerçek oldu, tezgahlar kuruldu ilk battaniyenin üretimi alkışlarla tamamlandı
Galatasaray Rotary Kulübü’nün her yıl verdiği Rotary Meslek Ödülü’nün sahibi, A... Devamı
2022-01-13 18:24:07
Kültürel miras adası: Cunda
Cunda (Alibey) Adası’nda Rahmi Koç Müzesi, Sevim ve Necdet Kent Kitaplığı geçtiğimiz Ekim ayında açılan Bekir Coşkun Kütüphanesi, kente kültür anlamında renk katmasının yanı sı... Devamı
2021-11-25 13:00:00
Yeniden başlamak
"Emekli olup, bir kıyı kasabasına yerleşeceğim. Bu kadar yıl hizmetten sonra ‘Bir sen eksiktin' diyen olmaz sanıyorum." Bedri Karayağmurlar
Ayvalık'ta yaşamaya başlayalı neredeyse ik... Devamı
2021-09-30 21:50:00
1873'te Taksiyarhis Kilisesi, günümüzde Rahmi M. Koç Müzesi
Çam ağaçlarının boyunlarını denize uzattığı, yeşil ile mavinin kucaklaştığı, Kuzey Ege’nin incisi ve gülen yüzü diye bilinir Ayvalık. 22 adası, tabiat parkı, uzun kumsalları, ... Devamı
2021-07-28 13:36:12
Küçükköylü Arelos
Ayvalık'ta Küçükköy tam bir sanatçı fabrikası, çok sayıda sanatçı köyü mesken tutmuş. Yazar, heykeltıraş, ressam, koleksiyoner ve akla gelebilecek tüm sanat dallarıyla ilgili bir s... Devamı
2021-07-04 20:00:00
Piri Reis’in “Yunt Adaları” dediği, günümüzün Cunda ya da Alibey Adası
*Cunda Adası’nın tepelerine mutlaka çıkın, doğayı oradan izleyin, göreceksiniz; boğazlar, adalar iç içe girmiş muhteşem koylar, öyle ki güzelliklerin tadına doyamayacaksınız.
A... Devamı
